Be My Chlorophyll [completed]

28 / Zawgyi

[photograph]

ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေလေအးေတြကိုအံတုလို႔ အၾကာႀကီးေတာင့္ခံေနဖို႔ ဝန္မေလးေတာ့ဘူး။ က်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာလည္း ကုန္ဖို႔မ႐ွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ႐ိႈက္ငိုေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာင္ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမ်က္ရည္ေတြျပည့္လာလိုက္ လ်ွံက်သြားတိုင္းဖိသုတ္လိုက္ရနဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္။

ေတြးမိတိုင္းဝမ္းနည္းေစတာ။ Ryan က အဲဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ သူေတြးေတာင္မေတြးထားမိပါဘူး။ တကယ္ကို သူက ရြံစရာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေနတာလား။ အနီးဆံုးလူကတန္ဖိုးထားတယ္ထင္ခဲ့မိတာ။

shave လုပ္ေပးေနတဲ့သူ႔လက္ေတြကို ႐ုတ္တရက္ႀကီးဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေရစိုေနတဲ့ပခံုးသားေတြကို ဖိကပ္နမ္း႐ိႈက္တာမ်ိဳးမလုပ္ခဲ့ရင္သိပ္​ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတုန္းပဲ။ ညတိုင္းထည့္မက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲကလိုပဲ။ တကယ္ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားေနမိေတာ့တယ္။ အိပ္မက္ေတြအမွန္တကယ္ျဖစ္လာတိုင္း ေပ်ာ္ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲသူသိခ်င္တယ္။ အဲဒီညက Ryan ကို အလန္႔တၾကားေစာင့္တြန္းပစ္လိုက္မိတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ စေနာက္လိုက္တာပါ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ေစာ္ကားခံလိုက္ရျခင္းကိုဖာေထးလို႔ရရင္ အခုလိုတအီအီငိုေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ရမလားလို႔ စမ္းၾကည့္ခ်င္တဲ့လူေတြထဲ Ryan မပါဘူးလို႔ သူအျမဲထင္ေနခဲ့မိတာပါ။

ၾကည့္စမ္းပါဦး ျပန္ေတြးရင္းနဲ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာမ်က္ရည္​ေတြဝိုင္းလာ​ေနျပန္ပါၿပီ။ အဲဒီညကစလို႔ Ryan နဲ႔စကားမေျပာျဖစ္ေအာင္ေ႐ွာင္ေနမိတာ အင္း သံုးရက္ေတာင္႐ွိခဲ့ၿပီပဲ။

ေၾကာက္လိုက္တာ။ အခုလိုညေတြေမွာင္လာတိုင္း အေၾကာက္တရားကသူ႔စိတ္ထဲႀကီးစိုးေနေတာ့တာ။ Ryan မူးလာမွာလည္းသူေၾကာက္တယ္။ Ryan နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာကိုလည္းေၾကာက္တယ္။ အသက္႐ွဴေတာင္မဝခ်င္ဘူး။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကသူ႔မ်က္ႏွာကိုေခါင္းအံုးနဲ႔လာဖိထားသလိုခံစားေနရတယ္။ ၾကားေနက်ေျခသံကိုနားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာခ်င္းကပ္အိပ္တိုင္း မထိမိေအာင္ တက္ႏိုင္သမ်ွ ကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ထားမိတယ္။