Be My Chlorophyll [completed]

29 / Unicode

နောက်တနေ့မနက်အထိ အဲဒီနေရာမှာပဲ ဝရံတာသံတိုင်တွေကိုမှီလို့ Ryan ထိုင်နေမိစဲပဲ။ ဒူးတွေပိုက်ထားရတာကြာတော့ အားတောင်သိပ်မရှိတော့ဘူး။ အိပ်ရေးပျက်တာရော အစာမစားထားတာရောပေါင်းပြီး အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေတယ်။ မျက်ရည်တွေကျနေသလားမကျဘူးလားဆိုတာ မသေချာမရေရာပါပဲ။ ဆေးရုံကဖုန်းတွေတဂွမ်ဂွမ်ဆက်နေပေမယ့် Ryan မကိုင်ဖြစ်ဘူး။

နေ့လည်ခင်းရောက်တော့ ညှင်းသိုးသိုးဖြစ်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေမိုးချိုးရင်းဆေးချတယ်။ ဆံပင်တွေကိုသေချာဖီးသင်ပြီး ကုန်တိုက်ကနေသက်တန့်ရွေးပေးခဲ့ဖူးတဲ့ ကုတ်အကျႌတစ်ထည်အပေါ်ကဝတ်တယ်။ သက်တန့်ပေးခဲ့တဲ့ keychain လေးကိုယူပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲထိုးမထည့်ခင် လက်သီးထဲမှာကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားမိ​သေးတယ်။

သွားတတ်တဲ့နေရာတွေဆီ...
ကုန်တိုက်တွေဆီ...
နောက်ပြီး အရင်က သက်တန့်အလုပ်လုပ်ပြီးနေခဲ့တဲ့ joe ရဲ့ဆိုင်ကိုတောင်သွားကြည့်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ နေရာတိုင်းမှာ ပုံရိပ်ယောင်တွေပဲပြည့်နှက်နေတာ၊ သက်တန့်ကိုတွေ့မြင်လိုက်ပြီးတိုင်းအဲဒီပုံရိပ်ကလေးဟာ အရင်ကမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့သက်တန့်ဖြစ်နေပြီးပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ အရင်ကအတူဖြတ်လျှောက်ဖူးတဲ့လမ်းတွေမှာ Ryan တယောက်တည်း နဝေတိမ်တောင်လျှောက်သွားရင်း ရယ်သံတွေတောင်နားထဲကြားနေမိသလိုလိုနဲ့ ခြောက်ခြားလိုက်တာ။

စောက်ကျိုးနည်းဖုန်းက အဆက်မပျက်တုန်ခါနေတော့ Ryan စက်ပိတ်ပစ်ထားလိုက်ဖို့တောင်တွေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် လမ်းပျောက်နေတဲ့ကောင်လေး ဖုန်းခေါ်လာခဲ့ရင်ကော။

ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲကနေဖုန်းကိုနှိုက်ထုတ်ပြီး ကိုင်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး ဘယ်သူခေါ်နေမှန်းတောင်မကြည့်မိဘဲ နောက်ထပ်ဖုန်းတွေဆက်ခေါ်မနေတော့ဖို့အော်ဟစ်ဆဲဆိုနေမိတယ်။ တစ်ဖက်က ဘာသံမှမပေးဘဲ Ryan ရဲ့နားဝင်ဆိုးလှတဲ့ဆဲဆိုသံကြီးကို အဆုံးထိပြီးအောင်နားထောင်နေဟန်တူပါတယ်။

"ဟန်နီ ရှင်အဆင်ပြေရဲ့လား"

Christina ရဲ့အသံမှာ ဝမ်းနည်းရိပ်တွေအပြည့်နဲ့။ Ryan ကလည်း သနားခံရတာကို မနှစ်သက်ချင်ပြန်ဘူး။ ငိုနေတဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်ကို အငိုတိတ်အောင်ချော့မှပိုငိုသွားသလိုပဲ Ryan ရဲ့ ဝမ်းနည်းလွယ်တဲ့ကလေးစိတ်ဉာဉ်ဆိုးလေးကို Christina က တူးဆွချင်နေတယ်။