MUM KOKUSU 🕯 [TAMAMLANDI]

9-ORMAN

Herkese merhaba💦

Yeni bölüm sizlerle. Okurken sizin için seçtiğim parçayı dinlemeyi ve okuduktan sonra düşüncelerimizi bana yazmayı unutmayın lütfen. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. Biliyorsunuz, desteğiniz benim için çok önemli. Satır aralarında görüşmek üzere.

Alevimiz her daim yolunuzu aydınlatsın...🕯

Keyifli okumalar.

MULTIMEDIA: Your House, Alanis Morissette

9. BÖLÜM: ORMAN
"İnsan uyurken yalandan arınır, onu izleyenden habersiz olduğu gibi kendinden de habersiz bir şekilde en dürüst haliyle sergilermiş kendini.

Eğer seyreden, karşısında uyuyan kişiye uzun uzun gülümseyerek bakabiliyorsa, zaman yavaşlamışsa kendini bu kadar sevdireni hayranlıkla incelemekmiş uyuyan birini seyretmek."
~~~~~~~~~~🕯

Burada beni bulamazlar sanmış ama yanılmıştım. Olmuştu işte. Sonum gelmişti...

Gözlerim dehşetle açıldığında yorganı hemen üzerimden savurup kaçmaya çabaladım fakat aynı anda bir el, bileğimi sımsıkı kavrayınca korkuyla sesimi duyurabilmek için çığlık çığlığa bağırdım.

"İmdaaat! Uzaaay!"

Daha ne olduğunu anlayamadan birisi arkamdan ağzımı kapatarak beni susturdu ve karanlığa doğru sürükledi. Göremiyordum. Karanlık tıpkı bütün günahları örten pis bir yorgan gibi yavaş yavaş üzerime serilip beni yuttuğunda çaresizce kendimi bırakıp teslim oldum. Çok korkuyordum. Küçükken de hep korkardım karanlıktan, gecelerden.

Hiç düşündünüz mü? Ya bir gün aydınlık geri gelmez de insanlar uykularından hiç uyanmazlarsa...

Onun sesi birden kulaklarımda yankılandı sonra.

"Almila... Almila... Almilaaaa!"
Gözlerimden akan yaşlar artık kontrolümden çıkmış, yüzümün her yerini ıslatmıştı. Can havliyle nasıl yaptıysam bir anda ağzımı kapatan elden kurtulup onun adını haykırdım.

"Uzaaay!"
....
"Almila, aç gözlerini. Bak ben buradayım. Sadece kötü bir rüya gördün. Geçti artık."

Kötü bir rüya mı? Doğru mu duymuştum, bu yaşadığım şey sadece rüya olabilir miydi?

Kendimi zorlayıp telaşla gözlerimi aralarken önce yine o tanıdık erkeksi parfüm kokusu beni karşıladı. Hemen ardından da başka bir şok daha yaşadım.

Çok korkmuştum. Ağlıyordum ve o da beni teselli etmeye çalışıyordu ama daha önemlisi, Uzay Karadağ'ın kollarındaydım. Ben boynuna sımsıkı sarılmış, omuzunda ağlarken o da kollarını belime dolamıştı. Beynimde bir yerlerde film kopmuştu sanki. Gördüklerimin hangisi rüya hangisi gerçek artık ayırt edemiyorum. Şaşkındım. Önce ne yapacağımı bilemeden öylece durdum sonra kendimi biraz toplamayı başardığımda yavaşça geri çekildim.

Kısacık bir an durup sanki ilk defa görüyormuşçasına dikkatle yüzüme baktı ardından da ela gözlerini benimkilere odaklayarak "İyi misin?" diye sordu.

Onunla yaşadıklarımız hızla gözümün önünden geçmeye başladığında utanıp bakışlarımı kaçırdım. İçimde başlayan ılık bir heyecan dalgası tüm bedenimi kapladığında susuzluktan kuruyan dudaklarımı yaladım.