MUM KOKUSU 🕯 [TAMAMLANDI]

6-KUZEN

Merhaba,
Biraz gecikmeyle de olsa yeni bölüm sizlerle...
MUM KOKUSU'nu arkadaşlarınıza tavsiye ederseniz hatta beğendiğiniz yerleri sosyal medyada paylaşırsanız çok memnun olurum. Böylece daha çabuk büyüyebiliriz. Desteklerinizi bekliyorum.

Alevimizin her daim yolunuzu aydınlatması dileğiyle. Keyifle okuyun.

MULTIMEDIA: Walk Trough The Fire, Zeyde Wolf/Ruelle

6. BÖLÜM: KUZEN
"Ne komik, o benim farkımda değildi, bense ona baktığımın..."
~~~~~~~~~~🕯

Çocuğun eli üzerime doğru hızla inerken bir şey oldu sonra ve aniden havada asılı kaldı. Eğdiğim başımı kaldırıp baktığımda onu gördüm. Uzay Karadağ'ı... Çocuğun vurmak için kalkan elini tutmuş, sorgulayan gözlerle bana bakıyordu.

Kafam karışmıştı. Hep kötü davranan, farkımda olmayan, umursamayan o vurdumduymaz kişi şimdi beni mi koruyordu?

Onlara doğru dönüp tuttuğu elini sertçe aşağıya savurarak bıraktıktan sonra, "Bak Cem, sorunun ne bilmiyorum ama bu kıza bir daha yaklaştığını görürsem o zaman bu kadar nazik olmam. Beni biliyorsun, uzak dur. Anladın mı?" diye tısladı.

Çocuk hiç ses çıkarmadı. Sadece acıyan bileğini ovuşturuyordu. Arkadaşıysa buz kesmiş gibi hiç kıpırdamadan olduğu yerde öylece duruyordu.

Çok sinirliydi. Cevaplarını bile beklemeden bana doğru döndü ve bileğimden tutup "Hadi Almila, gidelim, kantinde bizi bekliyorlar." dedi.

Ela gözlerini benimkilere odaklamış, tuttuğu eli bileğimi sımsıkı kavramıştı ve onunla gitmemi istiyordu. Başka zaman olsa bana böyle emir vermesine kızar, asla müsaade etmezdim ama kendimi böylesine kimsesiz hissettiğim bir anda beni korumaya çalışan Uzay Karadağ'a hayır diyemedim.

O önde, ben arkada yürümeye başladık. Daha doğrusu o yürüyor bense adeta ardında sürükleniyordum. Upuzun boyuyla adımlarını öyle kocaman atıyordu ki ben arkasından ona yetişebilmek için neredeyse koşar adım yürüyordum. Bahçede bizi bu halde gören herkes tuhaf gözlerle arkamızdan bakıyordu.

En sonunda daha fazla dayanamayıp isyan ettim. Kolumu çekiştirip "Yeter! Canımı acıtıyorsun, bırak beni." diye bağırdım.

Sesimi duyunca birden olduğu yerde durdu ve dönüp bana baktı.

"Kendini ne sanıyorsun? Senin kölen değilim."

"Öyle mi? Biraz önce seni dövmeye çalışan çocuğa da bunları söyleseydin keşke."

"Sen karışmasaydın söylerdim. Savunmana ihtiyacım yok. Kendi başımın çaresine bakabilirdim ben."

"Öyle mi? Az önce baktığımda hiç de öyle görünmüyordu ama."

İtişe kakışa kapının önüne kadar gelmiştik. Nil'in sesini işittiğimiz zaman birden kendimize gelip sustuk.

Yanımıza doğru gelirken, "Nerede kaldın Almila? Her yerde seni aradım. Sınıf, lavabo, burası... Bakmadığım yer kalmadı vallahi. Hemen geliyorum deyip bir anda ortadan kayboldun." diye seslendi.

Ben tam ağzımı açacağım sırada da yanımda durup tek gözünü kırparak "Ama neyse ki Uzay seni bulmuş. Hadi, zil çalmadan hemen gidelim de kahveler soğumadan içelim." dedi.