MUM KOKUSU 🕯 [TAMAMLANDI]

II-29-KİMSİN SEN

Merhaba 💜
Yeni bölüm sizlerle. Keyifli okumalar.
Oy ve yorumlarınız bekliyorum 💌
Bu arada, önümüzdeki bölümden itibaren artık hızlanacağız. Hazır mısınız?
Alevimizin her daim yolunuzu aydınlatması dileğiyle...🕯

Okurken sizin için seçtiğim şarkıyı dinlemeyi sakın unutmayın🎵🎶🎵🎶

MULTIMEDIA: Pricesses Don't Cry, Carys

II -29. BÖLÜM: KİMSİN SEN

"Bazen onun kalbime verilmiş bir ceza olabileceğini düşünüyordum. Çünkü farkında olmasa da Uzay Karadağ şu ana dek tek bir hareketiyle bile kalbimi yerinden çıkacakmışçasına attırabilen tek insandı."
~~~~~~~~~~🕯

Ekranın kenarında beliren küçük fotoğrafları gördüğüm zaman adeta donup kalmıştım. Çünkü görüntüler Almila ve sevgilisi Can'dan başkası değildi.

Televizyonda haberleri sunan o sarışın kadın az önce sıradan bir haberi sunar gibi arabalarının virajı alamayıp uçurumdan denize uçtuğunu ve ikisinin de öldüğünü söylemişti. Üstelik Almila'nın kimliği bile belirlenememişti. Oysa daha sadece bir kaç saat önce okulun bahçesinde tehditler yağdırıp para bulmamı istemişlerdi. Yine hayal gördüğümü düşünüp az evvel kendimi çimdiklemiştim ama hiçbir şey değişmemişti. Hepsi gerçekti.

Ne olmuştu şimdi? Tanrı dualarımı kabul mü etmişti? Bir daha para bulmaya çalışmama gerek kalmamıştı çünkü artık tehdit edecek kimse olmayacaktı. Buradan, sevdiğim insanlardan ayrılmak zorunda değildim artık. Ben istediğim sürece bir tek Almila vardı ve o da bendim. Bunun için sevinmeli miydim..? Peki ama öyleyse şu anda kendimi neden böyle berbat hissediyordum? Allah'a tüm bunlardan kurtulmak için dualar etmiştim. Yoksa, yoksa tüm bu olanlar benim yüzümden mi olmuştu? Hepsi benim suçum muydu? Yoo, yoo, hayır..! Asla böyle olsun istememiştim ki...

Gözlerimden yine fark etmeden yaşlar süzülmeye başlamıştı. Uzay ağladığımı gördüğünde yanıma yaklaşıp yüzümü avuçlarının arasına aldı. Meraklı bakışları şaşkınlıkla üzerimde gezinirken sebebini anlamaya çalışıyordu.

"Almila ne oldu? Neden ağlıyorsun? Arabayı hızlı kullandığım için mi korktun?"

Haberde duyduğumuz kazadan etkilenip hızlı araba kullandığı için kaza yapabileceğimizi düşünerek korktuğumu sanmıştı. Konuşmak istedim ama hıçkırıklarım ve boğazıma dizilen kelimelerim buna engel oldu. Yapamadım.

Onun yerine sadece boynuna sımsıkı sarıldım ve gözyaşlarım omzunu ıslattı. Başımı kaldırıp ela gözlerini benimkilere odakladığında uzun şekilli kaşları anlamlandıramadığı bu davranışım karşısında anında çatılmıştı.

"Ağlama." dedi. "Sulu gözlü kızlardan hiç hoşlanmam. Eğer korktuysan gördüğün bir kaza haberine ağlamak yerine, yavaş gitmemi söyleyebilirdin."

Ona gerçeği anlatamazdım. Yapamazdım. Ben de çaresiz sessiz kalmayı seçtim. Elimden başka türlüsü gelmiyordu çünkü. İç çekip susmak için çabaladım.

Kaslı kolları birden beni kendine doğru çekip tekrar sardığında, başım göğsüne yaslandı. Gözlerimi kapattım ve tanıdık kokusu yine burnuma doğru hücum etti.

"Tıpkı oyuncağını kırmış yaramaz, sümüklü çocuklar gibisin." dedi boğuk çıkan bir sesle. "Yapma... Kes şu ağlamayı çünkü buna dayanamıyorum. Lütfen."