MUM KOKUSU 🕯 [TAMAMLANDI]

II-27-İTİRAF

Selam💜
Nerede kalmıştık..?
Yeni bölüm sizlerle. Keyifli okumalar.
Oy ve yorumlarınız bekliyorum 💌
Alevimizin her daim yolunuzu aydınlatması dileğiyle...🕯

Okurken sizin için seçtiğim şarkıyı dinlemeyi sakın unutmayın🎵🎶🎵🎶

MULTIMEDIA: Beautiful Mess, Kristian Kostov

II - 27. BÖLÜM: İTİRAF
"Ne zaman başım sıkışsa kurtaran, hayatımı borçlu olduğum kişi hatta çok daha fazlasıydı Uzay Karadağ. Belki de henüz kendimin bile bilmediğim ya da kimselere itiraf edemediğim bazı nedenler vardı beni ona, bizi birbirimize görünmez ama sımsıkı iplerle bağlayan. Ne zaman kopacağını sansak sanki daha da sağlamlaşan."
~~~~~~~~~~🕯

Yalnız kalmıştım. Gözlerim ağırlaşmaya başlamıştı fakat ne zaman kapatsam olanları tekrar tekrar görüp duruyordum. Ege'nin söyledikleri, Uzay... Kendimden geçmeden önce usulca mırıldandım.

Acaba şimdi neredesin Uzay..?

Aradan ne kadar geçti, ya da ne kadar uyudum hiçbir fikrim yoktu. Uyandığım zaman yatakta yan dönmüş yatıyordum ve inanılır gibi değil ama o, tam karşımdaki üçlü koltukta oturuyordu. Arkasına yaslanmış, başı geriye düşmüştü. Gözlerinin kapalı olduğuna, düzenli alıp verdiği nefeslere bakılırsa uyuyor olmalıydı. Sakalları uzamış, saçları birbirine karışmıştı. Öylesine savunmasız, yorgun, bitkin görünüyordu ki onu daha önce hiç bu halde görmemiştim fakat buna rağmen kızların her gördüklerinde dönüp bir kere daha baktıkları kendine has çekiciliğinden hiçbir şey kaybetmemişti. Diğer yandan böyle tıpkı masum bir bebek gibi uyurken her zamanki asi, haşin halinden eser bile yoktu.

Offf..! Neler düşünüyordum ben böyle?

Bir süre yattığım yerde hiç kıpırdamadan sessizce durdum ve öylece onu seyrettim.

Aklımda sürekli Ege'nin söyledikleri dönüp duruyordu. O gece barı yanarken bile kimsemin girmeye cesaret edemediği alevlerin arasına hiç tereddüt etmeden dalarak hayatımı kurtardığı anı düşünüyordum. Evet, Uzay benim hayatımı kurtarmıştı. Üstelik kendi malını, canını hiçe saymak pahasına. Bu yaptığının bir karşılığı var mıydı acaba? Hepsini ona ödeyebilmenin..? Sanmıyordum.

"Sana alışmak, bağlanmak istemiyorum Uzay Karadağ çünkü senin olduğun yer çok yüksekte ve benim kanatlarım yok. Bir gün elimi bırakırsan yere çakılmaktan çok korkuyorum. Yanından koşarak kaçıyorum ama ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım yine sana döneceğimi de biliyorum, ben demir gibi sağlam dursam bile mıknatıs olup karşıma dikeliyorsun."

Kendi kendime söylenirken aniden Uzay'ın sesini işitince birden irkildim.

"Oradan manzara nasıl görünüyor? Güzel mi bari?"

Allah kahretsin! Her defasında olduğu gibi yine ağzı açık ayran budalası gibi bakarken ona yakalanmıştım işte.

"B-ben dalmışım. Ayrıca da senin uyuduğunu düşünüyordum ama anlaşılan yine yanılmışım Uzay."

Oturuşunu düzeltip yerinde gerindi sonra da beni dikkatle süzerek,  "Dalmışım. Yeni uyandım." diye mırıldandı. "Geçmiş olsun. Bakıyorum sen de uyanmışsın ve benimle didişmeye başladığına göre sanırım gayet de iyisin..."