9 September 2010.
Mijn rondleiding was begonnen, en ik werd door de hele school heen begeleid. Bij elk lokaal en ieder hoekje wisten ze wat te vertellen, iets wat me diep van binnen liet lachen. Mensen keken me aan, alsof ik een godin was. Maar diep van binnen wist ik dat ik net zoals hun was, de dochter van. En van sommige de vriendin, broer, zus of neef of nicht van. Allemaal hadden we wel een connectie met de beroemde wereld. "En wat vind je van de school nu je het een beetje hebt gezien?", vroeg de vrouw die me had rondgeleid. "Het is een mooie school, dat zeker. Maar het is moeilijk om te denken dat ik hier zit zonder vrienden..", mompel ik. "Je vind heus nieuwe vrienden hier, iedereen is bevriend met elkaar.", zei de vrouw, met een neppe glimlach van oor tot oor. "Mevrouw mag ik U wat vragen?", vroeg ik beleefd, en ze knikte. "Natuurlijk.", was haar antwoord. "Doet het niet pijn? Dat nep glimlachen de hele dag door?", vroeg ik, en de vrouw moest lachen. "Soms wel ja.", gaf ze toe, en ik glimlachte naar haar. "Je bent een leuk meisje, de school zou blij mogen zijn als je hierheen kwam.", soms vraag ik me af of mijn vader ze geld heeft betaald. "Ik ga terug naar mijn eigen school, en laat U aan het einde van de week meer weten.", zei ik, en de vrouw knikte. "Alles is goed, voor vragen bel of mail je me maar.", zei ze, en ze gaf me een visitekaartje. Ik bedankte de vrouw nog openhartig, en daarna verliet ik het gebouw, en verliet ik de school. Op weg naar mijn vrienden, mijn echte en ik zeg je echte vrienden.
