30 December 2010.
"Er komen straks wat mensen om alvast met ons om 00:00 je verjaardag te vieren.", zei Zara, en ik maakte mijn ogen groot. "Wie?", was mijn vraag, en ik hoorde haar zuchten. "Niet zo moeilijk doen Cam. Je gaat het heus leuk vinden.", zegt ze, en ik haal mijn schouders op. "Dan ga ik me straks wel omkleden.", zeg ik, en ik neem een slokje van mijn drinken. "En we gaan straks met zijn drietjes gourmetten.", zegt Ellique die met vlees de kamer in komt. "Geen varken?", vraag ik, en ze knikt. "Er zit een klein beetje bij voor ons, maar daar hoef jij niet aan te zitten.", zegt ze, en ik knik. "Ik ben blij dat ik met jullie het jaar mag afsluiten en het nieuwe jaar mag ingaan.", zeg ik, en ik kijk de 2 meiden aan. "Ik meen het. Jullie hebben me geholpen in moeilijke tijden, en ik ben jullie daar meer dan dankbaar voor. Zonder jullie lag ik ergens in een put..", mompel ik, en ik zie Zara naar me toe komen. Liefdevol slaat ze haar armen om me heen, en gaat er een kleine traan over mijn wang. "Je moet Harry gewoon vergeven. Al die ruzie is niks voor jou.", zegt ze, en ik schud mijn hoofd. "Moet ik Harry vergeven, moet ik dat ook met mijn vader doen. En dat is iets wat ik niet wil. Ik ren weg voor mijn problemen, want ik wil niet terug naar hoe het vroeger was.", zeg ik al snikkend. "Maar het is niet goed voor Cam, begrijp me niet verkeerd. Je propt alles in je hoofd, en daar word je vroeg of laat gek van. Ik herken het probleem, en ik wil dat je hier blijft wonen, uiteraard. Maar je moet niet vijanden maken met degene, die je eigenlijk lief hebt.", zegt ze, en ik glimlach door mijn tranen heen. Mijn zoute tranen van vriendschap en verdriet. "Ik doe mijn best, maar ik ga nooit terug naar hoe het was. Ik leef hier en nu.", zeg ik, en Zara glimlacht breed. "Zo ken ik je weer!", zegt ze, en ik lach. "Aw! Knuffel!", roept Ellique, en voor ik het weet zijn er 2 lichamen tegen me aangeplakt.
