24 December 2010.
"Alle hapjes staan op tafel en we kunnen beginnen!", roept Zara enthousiast door het huis en ik glimlach en neem plaats op de grote stoel. Ik trek mijn benen op, en sla mijn armen eromheen. "Ik wou dat ik een vriendje bij me had, kon ik me er tegenaan nestelen..", moppert Ellique als die niet kan beslissen hoe ze op de bank gaat zitten. "Een vriendje hebben is niet niks..", mompel ik en ik hoor haar wat lachen. "Right, ik mag niet zeuren. Ik wil een nieuwe bank waarop het gelijk voelt dat je met een jongen zit.", verbeterd ze zichzelf en ik lach er smakelijk om. Ik leun wat onhandig voorover en pak mijn mok met choco. "Zullen we eerst nog wat praten? Anders dan zijn we al zo snel klaar.", mompelt Zara en ik knik. "Klopt, het maakt niet uit hoeveel cadeaus je hebt. Met zijn drietjes ben je altijd snel klaar.", zegt Ellique, en ik blaas in mijn warme choco waardoor er wat warme lucht in mijn gezicht komt. "Wat gaan jullie doen op oudejaarsdag?", vraagt Ellique, en ik maak mijn wazige beeld weer helder. "Dan ben ik jarig.", zeg ik, en Zara en Ellique staan tegelijk op. "Je bent dan jarig?! En dat wisten wij niet eens?! We hebben nog een week om alles te regelen!", zeggen ze helemaal overenthousiast, en ik sta op, en kalmeer ze. "Rustig, ik was het vergeten oke? Ik hoef geen groot feest, ik hoef het niet.", mompel ik, en ik ga weer zitten. "Je hebt duidelijk nog je gebroken hart. Je hebt al 2 maanden niet met hem gesproken.", vat Zara slim op. "Klopt, en ik heb hem 2 maanden geleden in zijn gezicht geslagen. Ik wil hem niet meer onder ogen komen.", zeg ik, en ik staar naar onze grote kerstboom. "Dan gaan we nu cadeaus doen, en komen we er niet op terug. 31 december gaat geweldig worden, mooier dan je ooit kan verzinnen.", zegt Zara en ik knik. "Je doet maar.", zeg ik, en ik loop naar de boom waar ik het eerste cadeautje pak.
