21 Augustus 2010.
Het was middag, en ze konden elk moment thuis komen. Ik maakte mijn eigen kamer nog in orde, en ging daarna naar beneden om van de zon te genieten. Mijn jurkje was kort, en stopte net boven mijn knieën, maar laten we eerlijk zijn dat ik het kon hebben. Ik nam een slokje van mijn ijskoude ranja, en zette mijn zonnebril op. Eerst deed ik nog wat muziek op, en misschien wel wat hard. Ik kon het buiten horen, en zong vrolijk mee. Ik vond het heerlijk, alleen thuis zijn. Het paleis was alleen voor mij, en van niemand anders dan. Toen ik de deurbel hoorde kwam mijn favoriete nummer op. 'Call Me Maybe' klonk door het huis, en ik zette hem iets zachter. Ik liep naar de voordeur, waar ik de jongens zag staan. Ik ging het huis weer in, en begon te dansen en zingen. Het kon me niks schelen, ik was gewoon thuis en hun bij iemand anders. Ik ging naar buiten, en ging weer op de stoel zitten. Met mijn vingers sloeg ik telkens een bladzijde om van de TEEN VOGUE en las artikel na artikel. "Ook hallo, Camryn!", klonk de stem van mijn vader, en ik draaide me wat om. Ik zette mijn zonnebril op het puntje van mijn neus, en keek mijn vader lief aan. "Hoi pap, lang niet gezien. Jij ook thuis?", zei ik, en ik hoorde de jongens hard lachen. Mijn vader trok een boos gezicht, en ik stond al zuchtend op. "Jij mag dus de kamer opruimen van de jongens.", zei ik, en nu moest zelfs mijn moeder lachen. "Dat heeft je moeder gedaan, doe niet zo verwend.", klonk het, en ik draaide me om. "Ja hello, ik heb mama eerder weg gestuurd zodat ze rustig jullie kon ophalen en ik heb alles gedaan boven oke. Ik heb zelfs alle zenders van de TV in een boekje opgeschreven.", zuchtte ik. "Heb je zelfs dat gedaan? Maar meisje toch!", klonk het van mijn moeder, en ze vloog me om de hals. "Dat had niet gehoeven.", zei ze, en ik klopte wat op haar rug. Soms, kon je moeder knuffelen met 5 jongens om je heen best oncomfortabel zijn.
