18 Oktober 2010.
"Waarom kom je niet terug?", vraagt hij en ik kijk in zijn donker bruine ogen. "Ik kan het niet, Zayn.", mompel ik en ik laat mijn hoofd liefdevol op zijn borst vlak bij zijn schouder rusten. "Ik kan het samen met de jongens makkelijk voor je maken. Je moeder is niet meer vrolijk, en het lijkt zo kaal in huis zonder jou. Soms als we het over je hebben tijdens het eten loopt je vader weg, omdat hij de waarheid niet wilt horen. Hij wilt niet horen dat je weg gegaan bent. Hij houdt echt van je, Cam..", zegt hij in mijn oor, en ik kijk naar de vloer. "Ik kom niet terug Zayn, nu niet, morgen niet, en ik denk nooit niet. Ik heb eindelijk mijn huis gevonden. Vrienden gevon-", "En Matt dan?", onderbreekt hij me, en ik schraap even mijn keel. "Dat ligt gevoelig..", mompel ik, en hij tilt mijn hoofd op. "Wat is er Camryn? Het was altijd Matt voor, Matt na. Wat is er?", vraagt hij ongeduldig, en ik hoest zacht. "Hij vind me leuker dan vriendin, zegt hij. Ik kan dan niet normaal zijn. Hij vertelde het toe-", "Toen je nog met Harry was, ja..", zegt hij, en hij onderbreekt me voor de zoveelste keer. "Hij vertelde het toen Harry vreemd ging met Caroline, jullie waren op tour. Het is gewoon.. Ik ben niet meer normaal Zayn. Ik ging dit jaar gezond in, zonder paparazzi achter me aan. Ik zal het eindigen in de roddelbladen met mannen in de bosjes.", zeg ik, en Zayn lacht. "Dames en Heren, mogen wij U de finalisten van The X-Factor 2010 presenteren!", hoor ik een presentator zeggen, en ik merk dat het zwoele nummer dus al voorbij is. Mijn hoofd richt ik naar het podium, en Zara komt bij me staan. "De eerste groep is van Kelly Rowland!", zegt de presentator, en zo gezegd, komt de groep + Kelly op het podium. Als laatste groep komt mijn vader het podium op. Zijn finalisten zijn allemaal jongens, en zijn ogen kruizen met die van mij. "Harmony?", kan ik liplezen, en ik krijg tranen in mijn ogen. Ik weet weer waarom ik ben weg gegaan. Niet voor Harry, maar voor mijn vader. Zo snel als ik kan draai ik me om en loop ik met rollende tranen over mijn wangen door de menigte het gebouw uit. Hijgend kom ik buiten, en kijk ik om me heen. Links staan een paar rokers, en rechts in het donker kan ik nog net 2 mensen zien. Ik veeg mijn ogen weer wat droog, en maak mijn beeld extra scherp. Al snel herken ik de krullen die bewegen door de zoenbewegingen van de 2 mensen. Het figuur van de vrouw herken ik ook, heel snel. "Harry? Caroline?", mompel ik, en de tranen komen opnieuw. De deur van het gebouw gaat open, en Zara komt naar buiten. "Laat me alleen!", roep ik als Zara en Harry mijn naam roepen. Ik doe mijn hakken uit, en zo snel als ik kan, ren ik op mijn blote voeten de stad in.
