7 Oktober 2010.
Met een trillende hand open ik de deur van mijn slaapkamer en loop ik naar beneden. "Goedemorgen.", zegt iedereen, en ik merk dat ik als laatste beneden ben. "Hi.", mompel ik wat en ik loop naar buiten. De zon schijnt op mijn huid en ik ga aan het water zitten. "Hey..", hoor ik een hese stem en als ik opkijk zie ik Harry. "Hi.", zeg ik, en hij komt naast me zitten. "Over gisteravond of eigenlijk vannacht..", en ik slik even. Wil ik het eigenlijk horen? "Beloof je me niet boos te worden?", vraagt hij, en ik knik. "Daar ben ik blij om, want ik heb de allergrootste fout in mijn leven gemaakt. Die vrouwenstem die je hoorde laatst he.. Dat was niet mijn moeder, iemand van de crew of een fan...", en ik hoor dat hij het moeilijk krijgt . "Je hoeft het niet te vertellen, een simpele 'doei' is ook goed..", zeg ik, maar hij schud zijn hoofd. "Ik moet het je vertellen, omdat ik van je hou.", zegt hij, en ik knik langzaam met mijn hoofd. "Het was Caroline, ze reisde achter ons aan, en sliep wel eens met mij..", mompelt hij. "Bleef het bij slapen?", vraag ik eigenwijs maar Harry zegt niks. "Bleef het bij slapen?!", schreeuw ik iets harder. "Nee, rustig Cam!", zegt hij, en ik sta op. "Rustig? Ik wist dat ik te weinig voor je was. Ik heb het je meerdere keren aangegeven, en je zegt me telkens dat je wacht. Ik ben in al je leugens getrapt, ik geloofde je Harry. Waarom? Wat heb ik je misdaan? Als je iets nodig had, ik was er!", zeg ik, en Harry staat ook op. "Camryn, ik weet niet wat me bezielde. Ik hou van je, met heel mijn hart, en ik zal altijd van je houden. Maar ik had zo mijn behoeftes en de stress van het werken..", zegt hij, en ik vouw mijn armen over elkaar. "Ja, want jij hebt het hier zo moeilijk.", zeg ik met een ongeloofwaardige en sarcastische toon. "Ja Camryn, je bent niet de enige!", schreeuwt hij. "Weet je Harry? Ga naar je oma toe, maar kom alsjeblieft niet terug want deze baby heeft je niet nodig. Ik heb geen oppas nodig Harry, niet meer!", zeg ik, en ik loop het huis binnen. Iedereen zit geschokt in de woonkamer, en heeft het dus gehoord. "En jullie, de mannen. Jullie wisten dit allemaal? Stuk voor stuk in elke detail?", vraag ik, en ik zwaai wat met mijn armen hopeloos in de rondte. "Camryn...", begint Liam, en hij kijkt me moeilijk aan. Kwaadheid maakt plaats voor emoties, emoties die tranen met zich meenemen. Tranen glijden in grote groepen van mijn wangen af, en mijn moeder staat op. "Meisje toch...", zegt ze, en ik schud mijn hoofd. "Laat me.", zeg ik, en ik ren keihard naar boven. Ik draai mijn deur op slot, en laat me op het bed vallen.
