7 Juni 2011.
"Je kan op dit nummer dansen, dus daarvoor ben ik hier.", zegt Danielle, een van de dansers en vandaag mijn dansdocente. "Ik ga je het eerste deel leren, en morgen oefenen we hard verder met alle dansers.", legt ze stap voor stap uit, en ik kan enkel knikken. In wat simpele kleding kijk ik naar mezelf in de spiegel en ik volg ook Danielle die al enkele danspassen maakt. Langzaam schud ik wat met mijn heupen en beweeg ik mijn voeten van de grond en laat ze weer op de grond terecht komen. "Ik wil dat je nu mee zingt, anders dan moeten we het stoppen. Zonder conditie kan je dit niet doen. Niet om je te plagen, maar snap me niet verkeerd, niemand wil een hijgende kandidaat tijdens de show zien. Je moet stralen en iedereen mee krijgen met je act. Lukt dat niet, dan zal je het aan ons mee moeten laten en moeten we improviseren.", zegt Danielle, en zelfs ik begrijp het amper. Het enige wat ik snap is waar het op neer komt. Ik moet zingen en dansen tegelijk, daarna kijken we of ik het aan kan qua conditie. "Heb je veel aan sport gedaan vroeger?", vraagt Danielle, en ik haal mijn schouders op. "Ik zwom banen achter het huis soms, en ik heb een tijdje acro of turnen gedaan.. Nooit echt dat ik 3 keer in de week aan het tranen was.. Zover ga ik niet, ik heb geen zin in een sixpack, dat vind ik maar wat creepy bij vrouwen.", zeg ik en Danielle lacht hard. "Dan is je conditie vast wel op orde, laten we beginnen.". Zo gezegd, zo gedaan. De muziek start en ik zing vlekkeloos mee. Ondertussen moet ik niet mijn dans vergeten, maar ook niet mijn tekst. Nu komt het goed van pas dat vrouwen 2 dingen tegelijk kunnen. Want ik ben er trots op om een vrouw, of eigenlijk meisje, te zijn.
