30 April 2011.
"Was het niet eng, met je vader in de jury?", vroeg een van de meiden toen we met zijn allen aan het eten waren. "Viel wel mee. Ik wist dat ik er niet voor hem was, ook al zou hij me aanvallen. Uiteindelijk zat hij in tranen, ik niet.", zeg ik, en ik hoor meiden lachen. "Ik heb echt respect voor je, na alles wat er gebeurd is..", zei iemand, en de jongens kwamen ook de grote zaal binnen. "Het is gewoon even afzien soms..", zeg ik, en ik stop wat van mijn chinees in mijn mond. "Harry is wel een zak, sorry dat ik het zo bot zeg.", zegt Meraise, iets wat ze beter niet kon zeggen. "Wat ben ik?", vraagt Harry, en hij gaat met een brede en gefocuste glimlach achter haar staan. "Een zak.", herhaalt ze doodleuk, en ik hoor sommigen wat lachen. Ik kijk ze allemaal met een waarschuwende blik aan, en ineens is mijn bord met eten erg interessant. "En waarom?", vraagt Harry door. Ik weet dat hij hier niet tegen kan, niemand mag kritiek tegen hem hebben, hij bouwt zich sterk op, maar is dan super klein en slap. "Weet je wel niet wat je dat meisje hebt aangedaan? Ze deed alles voor je, en dan ga je er met iemand van door die het jongere zusje van je moeder had kunnen zijn!", zegt ze, en iedereen kijkt met volle respect naar Meraise. "Wat maakt mij het uit wat jij er van vind?", zegt hij, en hij heeft zijn 'ik ben stoer' momentje. "Ik wil geen ruzie dus alsjeblieft.", zeg ik, en ik kijk de 2 aan. "Ja, maar ik-", zegt Harry en ik zucht. "Ook goed, ik ben buiten.", zeg ik, en ik sta op. "Nee, blijf!", zegt Meraise, en ik schud met mijn hoofd. Ik loop naar buiten waar nog steeds een gitaar staat. Ik neem de gitaar met me mee en loop naar het hoekje met de loungebanken. Mijn vingers spelen met de snaren, en een vrolijk geluid komt in mijn oren. Ik zing mee, en ik sluit mijn ogen. "Starships were meant to fly, hands up and touch the sky.", zing ik. Ik zing het hele liedje acoustisch en niet zoals Nicki Minaj met rap erdoor. Natuurlijk wel wat dingen, maar mijn rap-skills zijn vreselijk, zo vreselijk, dat je het geen rappen mag noemen. "Hey.", hoor ik een bekende stem zeggen, en ik kijk omhoog. Zo, recht in de ogen van mijn vader, en ik zie Liam achter hem staan. Wetend dat Liam er stond om ruzies te verkomen, en mijn vader? Ik had werkelijk geen idee.
