30 September 2010.
"Doe nou niet zo depressief Camryn! Het komt wel goed, al jullie ruzies komen goed!", roept mijn moeder en ik kijk haar boos aan. "Het komt niet goed, snap dat dan. Ik heb er zelf voor gezorgd.", en op dat moment gaat de deurbel. "Ik ga wel.", zegt mijn moeder, maar al snel hoor ik mijn naam door het huis. Ik loop naar de deur en zie Lottie met Matt staan. "Kan je komen praten?", vraagt Lottie, en ik knik. Matt staart levenloos voor zich uit, en ik gooi de deur van ons huis achter me dicht. "Zullen we naar het park? Ik denk niet dat daar veel mensen zijn.", stelde Lottie voor en ik stemde in. Lottie liep tussen Matt en mij in, en er was een gespannen sfeer tussen ons. We liepen over de blaadjes die op de grond lagen en gingen op een bankje in het park zitten. "Ik wil weten wat er nou tussen jullie is. Want niet alleen ik kan er niet tegen om jullie zo te zien, maar niemand kan er tegen." Verteld ze ons rustig en ik probeer Matt aan te kijken. "Het is mijn schuld, ik liet iedereen zitten en Matt het meest.", zei ik, en Matt keek op. "Dat kun je wel zeggen ja.", kaatste hij, en ik keek hem onbegrijpelijk aan. "Wat voor ergs heeft ze gedaan? Ze is druk, jij bent dat toch ook wel eens?", vraagt Lottie hem, maar er komt alleen een grote zucht vrij. "Ik denk dat ik-", stottert Matt zacht. "Matt, je denkt wat?", vraag ik, en hij kijkt me aan. "Dat ik meer dacht dan vrienden. Het was altijd ons oke? En nu komt die Harry van je ertussen en is alles verpest. Ik weet dat ik niet jaloers maar blij hoor te zijn voor je, maar ik kan het niet Cam!", zegt hij, en mijn onderlip begint wat te trillen. "Dus je vond me leuk?", vraag ik zacht en hij kijkt weg. "Matt, zeg het me!", beveel ik hem, en hij kijkt me aan. "Niet als super leuk, maar je kwam in de buurt ja. Vind je het gek? Jij was bijna de enige waar ik mee op trok! Natuurlijk zijn er meer meiden in onze groep, maar Cam, we hadden een speciale vriendschap..", zegt hij en zijn stem klinkt zielig. "Maar je wist dat het nooit wat ging worden...", mompelde ik. "Dat wist ik ook ja, iets wat me ook brak. Maar ik moet alles op een rijtje krijgen..", zegt hij, en ik sta op. Ook Matt staat op. We vallen in elkaars armen en een traan glijd over mijn wang. "Ik moet ook alles op een rijtje krijgen Matt, wij allemaal.", mompel ik, en ik voel zijn hand over mijn rug strijken, iets wat vreselijk goed voelt.
