9 Oktober 2010.
Ik draai me om, en kijk in de ogen van mijn vader. "Ik ben van plan naar mijn kamer te gaan.", zeg ik stug. "Camryn gedraag je eens niet zo kinderachtig! Je maakt je moeder alleen maar ongelukkig! Gedraag je eens!", valt hij tegen me uit, en er gaan slaapkamerdeuren open. "Ik ben hier degene die kinderachtig doet? Die zich moet gedragen?", vraag ik verbaasd, en mijn vader knikt. "Je maakt het niet jezelf maar iedereen moeilijk. Je houd Harry van zijn werk, en ze staan op het punt door te breken. Je verpest het voor zijn leven!", schreeuwt hij harder. Tranen komen in mijn ogen te staan, maar het maakt me absoluut niet zwakker. "Herken je nog de woorden die je tegen hem zei in het begin? 'Breek niet het hart van mijn kleine meisje'? Herinner je dat? Herinner je überhaupt iets?", vraag ik, en mijn stem klinkt helaas wel wat zwak. "Camryn.", hoor ik Harry zeggen achter mijn vader, maar ik gun hem een dodelijke blik. "Harmony, nu ben je aan het overdrijven! ", schreeuwt mijn vader en ik herken de woede in zijn stem. "Dan maar, geef je überhaupt wel om me? Een echte vader had de jongen helemaal verrot geslagen, of zijn dochter getroost. Ik heb beide dingen niet gezien, maar ik kan ook wat gemist hebben, hoor!", roep ik terug. "Natuurlijk geeft je vader om je!", schreeuwt mijn moeder, die met tranen in haar ogen en tranen op haar wangen achter mijn vader staat. "Denk je dat serieus? Hij heeft nooit om me gegeven! Ik ben een meisje, en hij wou altijd een zoon!", zeg ik, en mijn moeder begint hysterisch te huilen. "Doe normaal!", schreeuwt Zayn naar me, en hij loopt naar mijn moeder. "Jullie hebben het allemaal zo makkelijk, stuk voor stuk!", roep ik, terwijl mijn wangen plaats maken voor nieuwe tranen. "Waarom heb jij het altijd moeilijker?", vraagt Harry. "Omdat ik degene ben die in het leven van een ander wordt ingetrokken, altijd. Nooit wordt er wat aan mij gevraagd, alles schijnt goed te zijn.", vertel ik hem. "En nu ben je stil he? Of ben je nog aan het nadenken over de vraag of je om me geeft?", vraag ik hem, en hij kijkt me aan. Een kleine, ieniemienie traan staat in zijn ooghoek, maar het boeit me niks. "Jullie allemaal eigenlijk, wie geeft er nou toch om mij?", zeg ik, en Liam wilt naar me toe komen, maar ik zet een stap achteruit. "We houden allemaal van je Cam, meer dan je ooit zal weten. We zijn allemaal het huis niet uitgeweest, bang dat we je niet zouden opmerken als jij je kamer uitkwam.", zegt hij, en ik schud met mijn hoofd. "Maar het ergste is mijn vader. Eindelijk zie ik nu de waarheid. Je bent nooit blij met me geweest. Ik denk dat ik dit huis verlaat. Je hebt eindelijk de 5 zonen die je altijd wou. Want je kreeg een dochter, en een die ongetalenteerd is ook nog.", schreeuw ik, en ik loop naar mijn kamer, klaar om mijn koffer te pakken.
