17 Oktober 2010.
Het was heerlijk rustig. Niemand had me nog gebeld, en alles was klaar. "De inloopkast ziet er echt super vet uit!", zegt Zara enthousiast en ik glimlach breed. "Ik kan niet wachten om alle kleren aan te doen.", zegt ze, en ik lach. "Ik ook niet, elke ochtend weet ik straks niet wat ik aan moet doen.", mompel ik. "Zullen we vanavond de herhaling van X-Factor kijken? Van gisteren?", vraagt ze stil, en ik knik. "Ik heb er vast geen moeite mee om mijn vader te zien..", zeg ik, en ze knikt. "Dan gaan we dat straks doen, en dan gaan we noodles eten.", zegt ze. Ik loop naar mijn slaapkamer, en glimlach breed. "Hij is echt mooi geworden.", zeg ik. "Je bed leek in de winkel groter, maar je witte barok past wel mooi. Je ziet het amper, en dat maakt het zo speciaal.", zegt ze, en ik knik. "Ik ben er echt heel erg blij mee. Bedankt Zara, bedankt dat ik hier mag komen wonen. Als ik iets moet betalen, moet je het zeggen.", zeg ik, en ze knikt. "Het is goed, dit is wat vriendinnen voor elkaar horen te doen, toch? Zo werd dat mij altijd geleerd.", zegt ze, en ik knik. "Je bent de beste vriendin. Maar nu gaan we noodles maken en daarna X-Factor.", zeg ik, en Zara loopt alvast naar beneden. Ik laat me nog even op mijn bed vallen, en ik maak me groot. "Eindelijk rust. Eindelijk een nieuwe start.", zeg ik tegen mezelf, en ik doe voor heel even mijn ogen dicht. Ik zie weer de eerste ontmoeting met de jongens, en de weken bij ons in het huisje. Op het strand, en alle andere mooie momenten. De momenten die ik met mijn broers heb beleefd, met mijn ouders en dus de mensen die ik lief had. Ik zeg zachtjes het zinnetje wat ik al een hele tijd in mijn hoofd heb. "I don't want a happy ending, because love shouldn't have an ending.".
