Secret love

Deel 28: Sterf ik?

Deel 28: Sterf ik?

Ariële POV

Na enkele uren hoorde ze gerommel bij het sleutelgat. Ze kermde zachtjes omdat ze al die tijd op de koude vloer lag. Ze voelde haar benen niet meer en het leek alsof haar lichaam in twee was verdeeld. Haar ogen moesten wennen aan het licht dat op haar scheen. Ze kon niet goed zien wie het was door haar opgezwollen oogleden.
‘Ariële?’ Hoorde ze iemand zachtjes fluisteren
Als Ariële de kracht ervoor had, had ze terug geantwoord. Alleen de pijn over haar hele lichaam was te overheersend. Te overheersend om nog als een gezond persoon na te kunnen denken.
Iemand streek wat haarlokken voor haar ogen weg en hield een kop water bij haar lippen. Het lukte niet om overeind te komen en ook niet om haar lippen te openen. Diegene opende haar lippen uit elkaar en schonk wat water in haar mond. Ariële dronk met kleine teugjes van het frisse water. Met een zachte kreun probeerde ze diegene te bedanken.

‘Het spijt me dat ik niets kon doen’ snikte diegene
Ariële knipperde met haar ogen maar zag niets minder dan een donkere waas. Het meisje stond in het felle licht waardoor haar postuur enkel een schaduw leek. Ariële wilde dat het meisje niet weg ging. Ze voelde zich zo alleen in dit verschrikkelijke cel.
‘Ik moet snel gaan voordat ze me zien’ fluisterde het meisje en liet een warme en zachte kus achter op haar wang. Ariële wilde gillen dat het meisje haar niet in de steek moest laten, maar er kom niets over haar lippen dan enkel een zucht. Weer voelde Ariële zich in het diepe gegooid en met de laatste kracht die ze in haar had schoof ze zichzelf helemaal op het matras. Haar benen voelde ze nog steeds niet en ze dacht terug aan de fijne tijd samen met haar zusje. Wat zou Arianne ongerust zijn!

Ariële hoorde getik en gefriemel om haar heen en wist dat het muizen of ratten waren. Terwijl ze normaal gruwelde van hen, vond ze het nu aangenaam. Het gaf haar het laatste beetje hoop dat ze hier snel vandaan zou komen. Ariële zag een snelle lichtflits langs haar ogen gaan en verbaasd zag ze een prachtige jonge vrouw voor haar zitten. Ze zat op haar knieeën en haar lange gouden haarlokken vielen als een waterval over haar lichaam. Ze had een beeldschoon gezicht en twee prachtige amandelvormige ogen. Ariële bleef maar staren naar de jonge vrouw.
‘Ik had nooit gedacht dat mijn kraambed zou zijn waar ik stierf’ glimlachte ze droevig
Ariële wilde vragen wie ze was, maar het leek alsof de jonge vrouw haar gedachtes kon lezen.

‘Schrik niet Ariële, ik ben je moeder’ glimlachte ze
Ariële’s adem stokte en ze schoof haar vingers haar kant op. Ariële was in een vreselijke schok, maar ze wist dat de jonge vrouw de waarheid sprak. Het moest gewoon, want haar aanwezigheid voelde als een warme omhelzing in de armen van een moeder. Zacht, teder, veilig en vooral liefdevol.
‘Het doet mij pijn om mijn dochters zo gekweld te zien’ fluisterde ze terwijl ze omhoog keek naar het plafond.
Waarom help je ons dan niet! Help ons mama!
‘Hoe graag ik jullie zou willen helpen, ik ben niets meer dan een ziel zonder omhulsel’ glimlachte haar moeder en streek met haar vingers over het gezicht van Ariële.
‘Je lijkt sprekend op mijn menselijke vorm en ook zo onschuldig en kwetsbaar’ lachte ze zacht

Hoe pijnlijk het ook was, Ariële glimlachte en voelde zich niet meer alleen. Haar moeder was bij haar! Haar geliefde moeder die stierf tijdens haar kraambed van haar en haar zusje.
‘Je tijd is nog niet gekomen en de redding zal in de toekomst verschijnen’ zuchtte haar moeder en weer kwam er een felle lichtflits voorbij in de ogen van Ariële.
‘Ik ben nooit gestopt met het houden van mijn kinderen en hoop dat ook mijn zoon tot bedaren komt’ en haar stem verdween in een echo net als haar verschijning.
Ariële begon te snikken en was vreselijk in de war. Zouden haar zusje en zij werkelijk gered worden?