Secret love

Deel 12: Wanhopig

Deel 12: Wanhopig

Arianne POV

‘Wat wil je dan dat ik doe?’ vroeg Stefano
‘Ga bij Niklaus langs en probeer hem te overtuigen dat mijn zusje daar niet hoort’ antwoorde Arianne nerveus
‘Besef je wel met wie je te maken hebt Arianne?’ zei Stefano ongerust ‘hun zijn één van de machtigste families van dit land’
‘Maar jouw familie heeft toch ook macht?’ antwoordde Arianne boos
‘Klopt’ knikte Stefano ‘maar vergeleken met de familie van der Heumelen zijn wij niets’
‘Kun je hem dan niet omkopen?’ zei ze gauw ‘ik zal mijn leven lang beetje bij beetje afbetalen aan jou’
‘Als ik hem zou omkopen zou het om honderden guldens gaan’ zei Stefano ‘misschien zelfs meer’
Arianne’s mond viel open van verbazing.
‘Honderden?’ Slikte ze benauwd
Stefano liet een diepe zucht horen en nam plaats op een stoel. Hij had een diepe frons in zijn voorhoofd en wilde Arianne graag helpen. Hij wist hoe ‘persoonlijke dienstmeisjes’ werden behandeld. Zelfs de honden werden beter behandeld, maar dat zou hij niet aan Arianne vertellen.

Arianne voelde de tranen opkomen en voelde een koude rilling over haar rug.
‘Wat moet ik zeggen tegen mijn vader?’ snikte ze ‘het zal zijn hart breken’
‘Kunnen we niet zeggen dat ze onder dwang in huis is genomen?’ Negeerde Stefano haar opmerking
‘Nee!’ Schreeuwde Arianne verdrietig ‘ze heeft zijn aanbod zonder dwang geaccepteerd’
‘Dit maakt het nog lastiger’ zuchtte Stefano weer diep ‘anders kon ik de kerk om hulp vragen’
Arianne barstte in huilen uit en Stefano keek haar ongemakkelijk aan. Hij kende het meisje maar enkel twee dagen en er was al zoveel gebeurd om haar heen. Twijfelachtig liep hij op haar af en omsloot zijn armen om haar. Geschrokken keek ze hem aan en hij veegde een traan weg. Arianne huiverde en rook een heerlijke geur om hem heen. Een mengeling van vanille en musk.
‘Blijf sterk in je schoenen staan Arianne’ fluisterde hij ‘door te huilen los je niets op’

Arianne liet een kleine glimlach zien en Stefano huiverde ervan. Het was de eerste keer dat hij haar glimlachend had gezien. Hij had een gebroken meisje in zijn armen en zijn hart maakte een rare sprongetje.
‘Het spijt me van alles waarmee ik jou heb lastig gevallen’ zei Arianne en ze maakte zich los uit zijn omhelzing. Arianne draaide haar hoofd weg en sloot haar ogen. Ze kon zijn geur maar niet vergeten en zijn gifgroene ogen bleven maar op haar netvlies vasthaken.
‘Het lijkt wel alsof je gedoemd bent met enkel verdoemenis’ zei Stefano
‘Inderdaad’ zuchtte Arianne en draaide zich weer om. Ze zag een kleine blos op zijn wangen en dat zijn houding anders was.
‘Ik ga nog één keer langs het huis en als ze echt niet meewilt’ zei Arianne bibberend ‘dan zal ik wachten tot ze zelf thuis komt’
‘Maar misschien komt ze nooit meer thuis’ zei Stefano ‘besef jij je dat wel?’
‘Nee’ zei Arianne zacht ‘maar ik zal blijven hopen en de moed erin houden’
‘Ik geef je vandaag wel vrij om alles op orde te brengen’ zei Stefano terwijl hij achter de toonbank ging staan
‘Weet je het zeker?’ vroeg Arianne beschaamd
‘Hopelijk kom je morgenvroeg met goed nieuws binnenkomen Arianne’ glimlachte hij
Het hart van hun beiden bonkten hard en beide hoopten ze dat de ander het niet zou horen. Nadat Arianne afscheid had genomen liep ze met lood in haar schoenen richting de heuvel.

De heuvel waar de nieuwe verblijfplaats was van Ariële, haar dierbare tweelingzusje.