Secret love

Deel 23: Vies spelletje

Deel 23: Vies spelletje

Ariële POV

Met zijn vingers streek hij door haar haren die hij los had gemaakt. Haar lange blonde haarlokken vielen speels neer op de vele kussens waarop ze lag. Vuurrood was ze doordat ze nog nooit zo dichtbij een man had gelegen. Niklaus hing half over haar maar hield haar niet gevangen. Ze kon ieder moment opstaan, maar zijn blik leek de hare gevangen te houden. Haar hart bonkte als een gek terwijl haar hersens haar waarschuwde dat zij zich uit haar voeten moest maken. Hij was zo aantrekkelijk dat Ariële alles toeliet. Ze hoorde zijn rustige ademhaling en vroeg zich af hoe zijn haren eigenlijk aanvoelde. Ze waren altijd zo schoon en netjes gekamd.

‘Vind je me leuk?’ Fluisterde Niklaus zacht terwijl hij nu over haar wang streek
Geen woord kwam er over de lippen van Ariële. Ze wilde niet toegeven dat ze al vanaf het begin over haar oren verliefd op hem was. Wanneer ze dit zou toegeven, zou hij de strijd overduidelijk gewonnen hebben.
‘Ik heb mij altijd afgevraagd hoe het komt dat jij zulke prachtige blonde haarlokken hebt’ mompelde hij zacht
‘Van mijn moeder’ huiverde ze en draaide beschaamd haar hoofd weg
‘Zal ik jou iets laten zien?’ Vroeg hij zacht

Ariële sloot haar ogen en knikte. Ze wist dat ze vuurrood was en duidelijk de indruk gaf dat ze het helemaal niet zo erg vond wat hij met haar deed. Namelijk het spelen met haar hart. Het was misschien een vies en gemeen spelletje, maar Ariële was verblind door haar verliefdheid. Ze koesterde diep in haar hart haar liefde voor hem. Dat hij haar hier in zijn slaapkamer hield, moest wel iets te betekenen hebben. Dat het enkel om lust en macht ging negeerde ze maar. Een gebroken hart zou haar open breken. Het gemis van haar eigen familie was al moeilijk genoeg.
Niklaus kwam overeind en oververhit keek ze hoe hij van het bed afging en begon te rommelen in zijn kast. Even later haalde hij een dikke boek tevoorschijn. Hij ging naast haar zitten en legde het dikke boek op de schoot van Ariële. Nerveus ging ze overeind zitten en keek hem verward aan.

‘Blader het boek door vanaf het begin tot eind’ glimlachte hij
Met trillende vingers sloeg Ariële het kaft open en zag enkele zwart/wit foto’s en allerlei portretten van verschillende mannen.
‘Dit is mijn vader in zijn jongere jaren’ vertelde Niklaus
‘Ow’ antwoord Ariële eentonig
‘Deze man herken je vast wel’ wees hij een foto aan
De mond van Ariële viel open en ze zag haar vader glimlachend naast de vader van Niklaus staan. Met een opengevallen mond boog ze voorover om te zien of hij het wel echt was. Haar vader had nooit verteld dat hij de vader van Niklaus kende!

‘Hoe kan dit?’ vroeg ze verbaasd
‘Doordat je vader jarenlang een trouwe chauffeur was van mijn vader’ zuchtte Niklaus
‘Waarom heeft mijn vader er nooit over verteld?’ vroeg ze teleurgesteld
‘Omdat je vader verliefd werd op mijn moeder’ siste Niklaus
‘WAT!?’ schreeuwde Ariële met een hoge toon ‘onmogelijk!’
‘Geloof het of niet’ dreigde Niklaus ‘mijn moeder is gevlucht samen met je vader’
Ariële kreeg tranen in haar ogen en schudde wild haar hoofd.
‘Je liegt!’ gilde ze hem toe en wilde het boek opzij gooien
Niklaus was haar voor en duwde het boek weer terug op haar schoot.
‘Lees het boek uit’ commandeerde hij haar
‘Ik wil het niet’ snotterde Ariële huilend
‘Ik eis dat je mij gehoorzaamd als jouw meester!’ Schreeuwde hij luid in haar oor
Ariële veegde haar tranen weg en bladerde verder. Ze bleef haken bij twee enveloppen.
‘Open ze beiden en lees ze hardop voor’ dreigde Niklaus
Met een naar voorgevoel opende Ariële de eerste brief en begon hardop voor te lezen.

Lieve Niklaus,

Het spijt mij dat ik je heb heb achtergelaten bij je vader. Ik kon het helaas niet meer volhouden. Mijn huwelijk was al geregeld vanaf de dag dat ik geboren was met je vader. Jarenlang had ik dit idee geaccepteerd en droomde ik van een gelukkig huwelijk samen met je vader. Je vader was in het begin aardig, trouw en maakte mij gelukkig. Nadat ik jou had gekregen veranderde mijn leven in een ware hel. Je vader had enkel oog voor jou en behandelde mij enkel als zijn persoonlijke slavin. De liefde die hij eerst voor mij voelde leek verdwenen te zijn. Jarenlang heb ik dit kunnen verdragen, maar ik kan het helaas niet meer Niklaus. Mijn dierbare zoon, ik kan het niet meer. De dag dat ik mijn nieuwe liefde ontmoet had, voelde als de dag dat ik weer herboren werd. Hij gunde mij weer de liefde waar ik na hunkerde en ik hoop dat je in de toekomst mij zult vergeven.

Tot mijn dood zal ik altijd aan je denken en om je geven,

Je moeder

Ariële keek met betraande ogen naar Niklaus die een verdrietige blik in zijn ogen had. Hij hield de andere envelop voor haar. Ariële opende deze en begon de tweede brief te lezen.

Hierbij, verklaar ik,
mijn dochters Arianne en Ariële,
tot twee huwelijkskandidaten voor Niklaus van der Heumelen,
Zoon van Jan van der Heumelen,
tot de tijd dat Niklaus,
Zijn besluit heeft genomen tot wie hij heeft gekozen als bruid,

Met bloed en inkt verzegel ik mijn belofte,
Pieter Karel Thomas van Looffen

Ariële huiverde en schoof het boek opzij. Ze voelde alsof er iemand twee handen om haar handen had neergelegd en haar wurgde.
‘Dat is nog niet alles!’ Schreeuwde Niklaus woest ‘blader verder’
Ariële wilde wegrennen maar Niklaus trok haar wild terug aan haar haren. Ze voelde zijn stevige en harde nagels in haar hoofdpijn en gilde het uit.
‘Lees de laatste bladzijde van het boek!' brulde Niklaus woest
Ariële greep huilend en piepend het boek en sloeg de laatste bladzijde open. Op de foto stond naast de vader van Niklaus haar eigen moeder..