Secret love

Deel 8: Het hart is gevoelig

Deel 8: Het hart is gevoelig

Ariële POV

Ze kneep in de hand van haar zus terwijl ze beiden rouwden om de buurvrouw. Enkel een onbekende vrouw, enkele vrijwilligers, Niklaus, de priester en de twee zusjes waren aanwezig bij de herdenking. De goedkope en simpele houten kist daalde neer in het graf en werd al gauw dichtgemaakt. Ariële liet de hand los van haar zus en liep bij het graf vandaan. Het voelde alsof ze ieder moment zou ontploffen van het grote verdriet die in haar rondging. Ariële voelde een stevige hand op haar schouder en draaide om. Plotseling omsloot Niklaus zijn armen om haar heen. Geschokt bleef ze stokstijf staan en stopte met huilen.

‘Laat het los Ariële’ hoorde ze hem fluisteren
De dijken braken en ze legde huilend haar gezicht op zijn schouder. Ze omsloot ook zijn lichaam en liet al haar emoties los. Na enkele minuten was ze weer gekalmeerd en maakte zichzelf direct los uit de omhelzing. Blozend van de schaamte keek ze hem aan. Hij glimlachte en streek met zijn vinger een haarlok weg bij haar ogen. Opgelaten liep Ariële weg terwijl ze een hand legde op de plek van haar hart. Ze moest snel wat afstand creeëren tussen hun beide voordat ze hier terplekke zou flauwvallen.
‘Ariële?’ vroeg Arianne ongerust ‘ik zocht je overal!’
‘Sorry’ stotterde Ariële ‘het werd allemaal teveel’
‘Dat begrijp ik’ antwoorde Arianne zacht en ze kuste Ariële zacht op haar wang
‘Komen jullie met mij mee voor het diner thuis?’ hoorden ze Niklaus vragen
‘We kunnen uw aanbod helaas niet accepteren’ zei Arianne ongemakkelijk
‘Waarom dan niet?’ vroeg Niklaus
‘Omdat onze vader vandaag terug komt en wij thuis moeten zijn’ zei Ariële gauw
‘Dan verwelkom ik jullie vader ook bij ons thuis’ glimlachte Niklaus

Beiden meisjes werden vuurrood en Arianne kuchtte ervan. Ze konden geen smoesjes meer verzinnen.
‘Volgt u maar’ zei Niklaus terwijl hij vooruit hen liep
‘Wat moeten we doen?’ fluisterde Arianne
‘Meegaan’ siste Ariële terug terwijl ze Niklaus volgde met haar blik
‘Kijk hoe we eruit zien!’ zei Arianne ‘we kunnen toch niet met lege handen komen!’
‘Dat klopt’ zei Ariële hardop
‘Is er iets aan de hand dames?’ vroeg Niklaus terwijl hij omdraaide
Arianne keek woest naar haar zusje die beschaamd haar ogen wegdraaide. Ariële kon de grond wel inzakken van schaamte.
‘Er is niets aan de hand mijnheer’ zei Ariële zacht. Ze stapten met z’n drieën de koets in die getrokken werd door twee prachtige grote volbloed zwarte paarden. De hoeven waren bedekt met speciale schoentjes tegen het sneeuw op de grond. Arianne en Ariële keken hun ogen uit terwijl ze voor het eerst een ritje maakten in de koets.

Ariële wisselde snel haar blik met Niklaus en streek een haarlok achter haar oor. Weer bonkte haar hart als een gek en ze hoopte vurig dat niemand het zou horen.
‘Zou ik iets mogen vragen mijnheer?’ vroeg Ariële met een blos op haar wangen
‘Natuurlijk’ antwoorde Niklaus
‘Hoe oud bent u mijnheer?’ vroeg Ariële voorzichtig
‘Ik ben twintig jaar en over een maand word ik een jaartje ouder’ antwoorde hij met een glimlach
‘Mooie leeftijd’ knikte Arianne
‘Hoe oud zijn jullie?’ vroeg Niklaus
‘Wij zijn allebei zeventien’ antwoorde Ariële
‘We zijn een tweeling als je dat nog niet is opgevallen’ reageerde Arianne bot
Ariële gaf een kleine tik tegen Arianne die haar boos aankeek.
‘Jullie lijken absoluut niet op mekaar’ glimlachte Niklaus ‘ik zou het nooit geraden hebben’
‘Ik lijk op onze moeder’ zei Ariële ‘Arianne op onze vader’
‘Vandaar’ zei Niklaus met een knipoog.

De koets stopte en als een echte heer hielp hij beide meisjes uit de koets. Met een opengevallen mond keken ze naar de hoge poorten voor zich. Twee wachters opende deze en verwelkomde Niklaus en met een scheve blik naar de meisjes. Ongemakkelijk volgde ze Niklaus naar het grote landhuis voor hen.
‘Welkom in huize van der Heumelen’ zei Niklaus