Secret love

Deel 21: Etentje met de duivel

Deel 21: Etentje met de duivel

Ariële POV

Doodsbang was ze. Doodsbang was ze terwijl ze richting de eetzaal liep. Wat zou hij dit keer haar aandoen? Zou hij er nog een schepje bovenop doen? Nee, toch? Toch niet in het bijzijn van al het personeel?
Met lood in haar schoenen liep ze de grote eetkamer binnen en zag hem weer aan het hoofd zitten van de grote eettafel.
‘goedemorgen Ariële’ zei hij en gunde haar een charmante glimlach
‘goedemorgen meester’ zei ze op een afstand en boog lichtjes voorover
‘Neem plaats aan de eettafel’ zei hij terwijl hij de plek schijn tegenover hem aanwees. Stilletjes nam ze plaats en bleef strak naar het chique bestek kijken. Ze kon de heerlijke geur van de versgebakken brood ruiken. Het prikkelde haar zintuigen, maar ze durfde haar blik niet van haar bestek af te halen.

‘Je bent vrij om te eten wat je wilt’ hoorde ze hem zeggen ‘ter verontschuldiging van mijn gedrag van gisteren’
Ariële beet hard op haar kiezen en keek hem bang aan. Ze keek naar zijn hemelsblauwe ogen en het leek alsof de oude Niklaus weer voor haar zat. Haar blik ging weer naar het uitgebreide ontbijttafel en bibberend pakte ze een stuk van het brood. Hij pakte haar pols vast en geschrokken keek ze hem aan.
‘Wij gebruiken altijd het bestek lieveling’ glimlachte hij
‘Ow’ kwam er zachtjes uit haar mond en hij liet haar pols los. Niklaus liet zien waarvoor al het bestek diende. Het was allemaal verwarrend en Ariële kon zich met moeite concentreren. Het voelde alsof ze in een ruimte zat die een gebrek had aan zuurstof. Haar longen leken te branden en haar hoofd leek in elkaar te worden gedrukt. Ariële wist niet meer wat ze moest doen dus pakte ze maar een eitje met haar vork en sneed het in vele kleine stukjes.

‘Ik denk dat jij je ei meer verminkt dan dat je er eer aan doet’ lachtte Niklaus en ongemakkelijk keek ze hem weer aan
‘Kan ik iets voor u doen meester?’ Piepte ze
‘Ik wil enkel jouw gezelschap’ zei hij ‘binnenkort word ik een jaar ouder en wil ik nog genieten van de laatste dagen’
‘Ow’ zei ze alweer en prikte een stuk in haar ei en propte het in haar mond. Ze legde haar bestek neer en kon onmogelijk een hap door haar keel krijgen. Ze voelde zijn blik branden. Branden in haar onschuldige ziel. Ariële keek doodsbang naar een dienstmeisje, maar ze liep direct de eetkamer uit.
‘Open je mond’ hoorde ze hem zeggen en geschrokken keek ze hem aan. Hij hield een vork voor zich met een druif erin geprikt. Bibberend opende Ariële haar mond waardoor Niklaus haar de druif voerde.
‘Hierbij heb je dus mijn aanbod aangenomen’ glimlachte hij en boog voorover naar haar.
‘Wat bedoelt u ermee meester?’ Stotterde ze
‘Het voeren van je geliefde betekend dat je zijn liefde hebt geaccepteerd’ fluisterde hij in haar oor

Stokstijf ging ze overeind staan en keek hem strak aan. Een valse glimlach stond nu weer op zijn gezicht. Zijn tweede gezicht was nu tevoorschijn gekomen. Zonder hierop te reageren rende Ariële de zaal uit en negeerde alle blikken van het personeel. Huilend viel ze op haar knieën doordat ze struikelde over haar lange rok. Met een knal kwam ze op een trede terecht. Ze werd snel overeind geholpen door een dienstmeisje die direct wegvluchtte na het zien van Niklaus. De regel in huis was dat je het ‘persoonlijke’ dienstmeisje nooit een helpende hand mocht uitreiken. Enkel haar meester mocht haar aanraken en helpen wanneer hij dit wilde. Huilend streek Ariële over haar knie terwijl Niklaus neerknielde en haar optilde.
‘Je bent soms zo kwetsbaar lieveling’ fluisterde hij in haar oor.