Secret love

Deel 13: Zwijgen is goud 16+

Deel 13: Zwijgen is goud

Ariële POV

Met een dienblad vol eten liep ze weer de grote trappen op richting de slaapkamer van Niklaus. Ze had een grote brok in haar keel en kon maar niet wennen aan zijn botte gedrag. Natuurlijk had ze gehoopt dat hij haar weer zou omhelzen zoals op de begraafplaats. Ze zuchtte en schudde haar hoofd.
‘We zijn aan het werk’ fluisterde Ariële zichzelf toe. Geen dagdromen meer.
Zachtjes klopte ze aan en Niklaus opende de deur. Ze zag dat hij was omgekleed en stapte zijn slaapkamer binnen.
‘Hier is uw ontbijt meester’ zei ze ‘ik moet de warme melk nog even halen’
Ze legde het dienblad op de tafel en maakte gauw zijn bed netjes op. Ze schudde zijn kussens op totdat hij haar omduwde. Een kleine gil kwam uit haar mond en angstig keek ze hem aan. Hij had een rare blik in zijn ogen en een rare houding.

‘Maak je haren los’ zei hij ‘op deze manier zie je eruit als een oude vrouw’
‘Maar’ wilde Ariële zeggen maar werd onderbroken
‘Spreken is zilver’ zei Niklaus ‘zwijgen is goud’
Hij trok het elastiekje uit haar haarlokken en ze vielen over haar schouders. Ongerust kwam ze overeind maar hij duwde haar weer op haar rug. Hij legde een vinger op zijn lippen als teken dat ze stil moest zijn.
Ariële voelde haar hart bonken en wist dat ze in gevaar was. Zou hij haar iets aandoen?
Hij liep tot haar opluchting van haar vandaan en haalde een kledingstuk uit zijn kast. Hij gooide het naast haar neer.
‘Kleedt je om’ zei hij bitter ‘ik kan je werkkleding niet aanzien!’
Benauwd en bibberend bleef ze hem aanstaren en wist niet wat ze moest doen. Moest ze hier omkleden of mocht ze de slaapkamer verlaten? Met kleine stapjes liep ze richting de deur, maar werd wild aan haar arm getrokken.

‘Auw’ huilde Ariële terwijl ze angstig naar Niklaus keek. Wie was deze man? Ze herkende hem totaal niet meer terug.
‘Wie gaf jouw toestemming om de slaapkamer te verlaten?’ Gromde hij
‘Ik moest’ zei Ariële maar werd weer onderbroken
‘Zwijgen is goud’ siste Niklaus ‘begrijp jij wel wat ik ermee bedoel?’
Met tranen in haar ogen knikte ze angstig ‘nee’ en hij liet haar arm gelukkig los. Bibberend van de angst wreef ze over haar pijnlijke arm.
‘Dat betekend dat ik geen tegenspraak wil tijdens jouw werk’ zei Niklaus terwijl hij een hap nam van een stuk brood.
Zijn heldere ogen leken nog dieper dan de zee vond Ariële. Zijn houding werd zachter en zijn blik ook.
‘Kleedt je hier om en ik zal de slaapkamer zelf wel verlaten’ glimlachte Niklaus
‘Ja meester’ knikte Ariële en hij verliet tot haar opluchting de slaapkamer. Met een hand op haar mond probeerde ze haar gehuil te dempen. Ze miste haar zus, haar vader en haar saaie oude leventje. Waarom had ze ook ooit toegestemd om zijn persoonlijke dienstmeisje te worden. Alsof hij stapelverliefd zou worden op een arbeidsmeisje met kapotte handen, schrale huid en dode haar punten?

Het hart van Ariële brak in duizenden stukjes en huiverend keek ze naar de kleding set die Niklaus had achtergelaten. Het kleding setje bestond uit een rok tot haar knieën. Ze probeerde de rok telkens lager te trekken, maar dat lukte niet. De bovenstuk was een blouse die extra strak zat rond de taille. Ariële hoorde gekuch en geschrokken draaide ze zich om.
‘Volgens mij zijn dit de kledingmaten van een klein meisje’ zei Ariële vuurrood
‘Perfect’ glimlachte Niklaus en liep op haar af. Met een brok in haar keel stapte ze achteruit en voelde de ijskoude stenen muur.
‘Waag het niet om te gillen Ariële’ fluisterde Niklaus duister
Ariële voelde hoe haar hart als een gek bonkte door de kleine afstand tussen hen. Hij boog over haar heen en zijn blik was overheersend. Hij bestudeerde elke centimeter en Ariële rende huilend weg, maar struikelde over een schoen die ze over het hoofd zag. Ze moest hier zo snel mogelijk vandaan. Door de benarde positie was haar rok nog hoger opgetrokken en een mouw van de blouse was gescheurd.
‘Ik ga gillen!’ dreigde Ariële angstig
‘Het is doodgewoon dat persoonlijke dienstmeisjes gillen’ grinnikte Niklaus
‘Je bent een duivel!’ gilde ze ‘ik had nooit moeten instemmen’
Niklaus lachte en bukte naast haar.
‘Je was een veel gemakkelijkere prooi dan die onbeschofte zus van je’ zei Niklaus ‘je smolt al wanneer ik naar je glimlachte’
‘Hoe kon je!’ huilde Ariële en probeerde overeind te komen. Niklaus was haar voor en tilde haar op.
‘Och arme Ariële’ zei Niklaus en smeet haar op het bed. Pijnlijk en angstig keek ze hem aan en zag hoe hij op zijn eigen onderlip beet.
‘Dit is nog maar het begin van alle ellende die ik jou zal aandoen’ lachtte Niklaus vals