Secret love

Deel 45: Ren, alsof je leven ervan afhangt

Deel 45: Ren, alsof je leven ervan afhangt

Arianne POV

Ali had Niklaus meegenomen naar Duitsland om daar zijn vader te begroeten. Sinds de laatste ontmoeting in de slaapkamer had ze Ali niet meer gesproken. Ze kreeg enkel een kleine brief van een van zijn dienstmeisjes waarin stond dat ze twee weken de tijd had te vluchten uit de villa. Stefano zou elke dag bij de grote poort wachten tot ze er zou verschijnen. Vandaag was het een regenachtige dag en iedereen was opgelucht dat de meesters van huis waren. Uitgeput hadden ze zich allemaal verzameld in de eetzaal en genoten van wat lekkers. Arianne keek nerveus om de hoek en hoopte dat niemand haar zou treffen. Na een snelle schietgebed in haar gedachtes liep ze op haar tenen zodat haar hakken geen geluid maakten op de tegels. Haar hart bonsde wild en ze was vreselijk angstig.

Als een doodsbange haas probeerde ze de deurklink naar beneden te duwen met haar polsen en onderarmen. Wat had ze toch gehoopt dat ze op dit moment gevoel had in haar vingers! De deur maakte een zachte klik en geschrokken keek ze achterom. Niemand.  Zonder de deur achter zich te sluiten stapte ze uit de deur en een harde regenbui stortte naar beneden. Zonder enige jas of mantel rende ze de grote voortuin door en zag vanaf een verte iemand hopeloos bij de poort staan. Haar tranen vermengde met de regendruppels en ze wilde het uitgillen. Wijs beet ze hard op haar kiezen en hoe dichter ze bij de poort was, des te harder ze rende. Verstijfd stond ze plotseling stokstijf en zag dat het inderdaad Stefano was. Zijn hele kleding waren zeiknat en zijn haren waren helemaal verwoest. Hij had een pijnlijke en hopeloze blik in zijn ogen. Door de trailes van de poort reikte ze haar armen uit en huilend grepen ze elkaar vast.

‘Kan je over de poort klimmen?’ schreeuwde hij boven de regen uit
‘Ik heb geen gevoel meer in mijn vingers’ gilde ze wanhopig terug
Stefano keek vluchtig om zich heen en knikte. Voordat ze het besefte klom hij zelf de hoge poort over en sprong vanaf de hoogte naast haar. Direct omhelsden ze elkaar zo strak waardoor ze beiden haast geen adem meer konden halen. Arianne drukte huilend haar gezicht tegen zijn schouder en hij duwde haar een stuk van haar vandaan. Zijn gifgroene ogen staarde haar strak aan en hij bukte voor haar neer.
‘Klim op mijn rug nu!’ zei hij wanhopig en hield de villa strak in de gaten
Direct omsloot ze haar onderarmen over zijn schouders en klom op zijn rug. Gebouwereerd en met lichte angst in haar hart klom hij weer de poort over. Doodsbang keek ze telkens om en ze hoopte dat Stefano het vol zou kunnen houden. Ongemakkelijk en puffend klom hij de poort over en uiteindelijk waren ze weer aan de andere kant. Hij greep haar pols vast en ze renden alsof ze achterna werden gezeten door bloeddorstige honden. Hij wilde haar ver weg van het huis hebben. Hij heeft haar maanden moeten missen en hij zou verloren zijn als zijn plan zou falen. Puffend en overstuur trok Arianne haar pols los en probeerde adem te halen.
‘Het spijt me, maar we moeten de boot halen bij de haven’ hijgde hij door het rennen
‘Kunnen we geen koets tegenhouden?’ stotterde ze buiten adem
‘Niemand mag ons zien Arianne, het hele dorp weet wie jij bent!’ zei hij fel

Arianne knikt een haalde diep adem. Dit keer rende ze minder hard en liepen nu via smalle paadjes richting de arme wijk waar zij had gewoond. Arianne voelde zich verlost en wilde nooit meer terug. Na een flink eind rennen en op adem te zijn gekomen tilde hij Arianne in een kleine boot. Het schommelde flink heen en weer door het ruige weer. Arianne hield haar hart vast en hij roeide weg van de haven.
‘Waar gaan we natoe?’ schreeuwde ze boven de gierende wind
‘Na de haven in een andere stad’ schreeuwde hij terwijl hij met al zijn kracht roeide
De golven maakte het hem niet makkelijk, maar beetje bij beetje verdween het zicht van de haven steeds verder weg. Arianne wilde niet toegeven hoe bang en kwetsbaar zij zich voelde op de open zee. Hun boot was klein en zou elk moment omgespoeld worden. Het feit dat ze Stefano zo zag vechten tegen de ruige zee gaf haar genoeg vertrouwen om even door te bijten. Na een lang uur waren ze uiteindelijk aan de andere kant en zagen in de verte een andere haven. Stefano stopte uitgeput met roeien en wreef pijnlijk over zijn schouders.

‘Het spijt me’ snikte Arianne
‘Ik wil het zelf lieve Arianne’ lachtte hij en al gauw verminderde de wind en de golven werden een stuk rustiger. Vanachter de wolken begonnen enkele zonnenstralen tevoorschijn te komen. Stefano nam naast Arianne plaats en omhelsde haar. Zuchtend en dolgelukkig legde ze haar hoofd op zijn borst en hoorde zijn hart wild tekeer gaan. Emotioneel hees ze haar gezicht op en een warme kus lieten al haar zorgen verdwijnen. Ze had hem vreselijk gemist en ze wilde niets liever dan voor altijd aan zijn zijde te blijven.