Secret love

Deel 31: Vrouwenrechten 16+

Deel 31: Vrouwenrechten

(Wegens geweld uit dit deel is dit niet geschikt voor lezers onder de 16. Wees gewaarschuwd!)

Arianne POV

Stil zat ze naast haar verloofde en keken beiden naar de zonsondergang in de verte. Geen van beide zeiden wat en de wonden begonnen beetje bij beetje te genezen. Sinds de ontdekking dat Arianne een ernstige virus had opgelopen was Niklaus een stuk gekalmeerd. Hij merkte aan haar dat ze een stuk kalmer was sinds Niklaus Ariële had vrijgelaten. Vanuit haar raam had ze gekeken hoe Ariële samen met haar vader de grote villa verliet. Arianne was zich doodgeschrokken door het uiterlijk van Ariële. Ze was zwaar verwaarloosd en haar schoonheid leek helemaal verdwenen te zijn door haar magere lichaam en doffe huid. Het was te moeilijk voor Arianne om afscheid te nemen van haar dierbaren. Ze kon het gewoon niet, dus bleef ze in haar kamer.

‘Hoorde je wel wat ik vroeg?’ vroeg Niklaus terwijl hij haar aantikte
‘Sorry, ik was even weg met mijn gedachtes’ antwoord Arianne verbaasd
‘Zullen we morgen eens op vakantie gaan naar het buitenland?’ Vroeg hij zachtjes
‘Ik weet het niet’ fluisterde Arianne zachtjes
Ze friemelde aan haar vingers en had juist behoefte aan ruimte. Dat ze dan continue samen zouden zijn gaf haar een benauwd en verstikkend gevoel.
‘Dan kunnen we ook langs mijn vader gaan in Duitsland’ glimlachte hij terwijl hij over haar wang streek
‘Ik weet niet of ik er klaar voor ben’ piepte Arianne angstig
‘Dat zeg je al maanden lieveling’ mompelde Niklaus
‘Je zou mij toch de tijd geven om gevoelens voor je te krijgen en dit te kunnen accepteren?’ Vertelde Arianne met een zuur gezicht
‘Ik geef jou de tijd, maar ik heb het gevoel dat jij niet je best doet’ zuchtte Niklaus verveeld
‘Liefde heb je niet in de hand’ antwoord ze bot
Arianne stond op en boog lichtjes voorover uit respect.
‘Niemand kan mij dwingen van jou te houden behalve als mijn hart het toelaat’ fluisterde Arianne

Tot haar grote schrik sprong Niklaus vooruit en greep haar zwakke pols vast. Arianne keek hem angstig aan en kermde van de pijn.
‘Denk je nog steeds aan Stefano?’ Siste hij woest
‘Nee!’ Loog Arianne snikkend
‘Wanneer ik erachter kom dat je nog steeds gevoelens voor hem hebt, vermoord ik hem met mijn blote handen’ gromde hij als een wolf
‘Doe hem niets!’ Smeekte ze terwijl ze haar hand los probeerde te trekken
Niklaus liet haar hand los en keek haar doordringend aan. Zijn hemelsblauwe ogen leken nu veel donkerder dan de diepe oceaan. Het liet Arianne grootste angsten uitkomen en haar gevoel zei dat ze moest wegrennen. Dat deed ze ook. Op haar hakken en lange zware jurk rende ze traag van hem vandaan terwijl ze haar longen bijna eruit gilde. Telkens keek ze gehaast om en zag dat Niklaus haar achtervolgde. Ze sprong van het pad af en rende de grote achtertuin in. Huilend en hijgend hield ze haar jurk omhoog om zo niet te struikelen. Ze hoorde zijn harde geroep en ze viel neer door een boomstronk. Gillend struikelde ze en een groot stuk van haar onderjurk scheurde eraf.
‘Doe alsjeblieft niets Niklaus’ gilde ze het uit terwijl ze zag dat ze haar knie open had gehaald. Haar mooie zalmkleurige jurk was helemaal besmeurd met modder en gras. Arianne zag eruit als een doorgedraaide gek die ontsnapte uit het gekkenhuis. Niklaus knielde naast haar neer en trok haar overeind terwijl hij haar haren tussen zijn hand had.

Schor gilde ze het uit van de pijn en probeerde zijn handen weg te trekken. Hij liet haar los omdat ze haar nagels in zijn huid had gezet.
‘Vuile heks’ spuugde hij en sleurde haar mee aan haar voeten
Arianne voelde de pijnlijke takken onder haar breken en het getrek aan haar voeten.
‘Help me!’ Gilde ze het uit
‘Niemand zal een vuile hoer zoals jij komen helpen’ brulde hij
Niklaus liet haar weer los en angstig keek ze omhoog omdat hij boven haar hoofd stond. Geschokt keek ze naar zijn riem in zijn rechterhand. Arianne sloot haar ogen en voelde de eerste klap van de riem hard tegen haar gezicht. Een felle gil kwam over haar lippen en de volgende klap naderde. Ze proefde het bloed al in haar mond en beet hard op haar kiezen om de slagen te kunnen te weerstaan. Elke klap leek harder, pijnlijker en meedogenlozer. Ze kon zich niet meer verzetten en zwak plofte ze neer op haar buik. Ze voelde de koude grond onder haar en de natte modder liet haar helemaal rillen. Ze mompelde enkele woorden, maar ze kwamen eruit als gekerm. Hij gooide de riem opzij en tilde enkel haar gezicht omhoog.
‘Jij behoort tot mij en niemand anders’ siste hij

Niklaus stond op en riep er iemand bij. Arianne hoorde snelle voetstappen en voelde hoe ze opgetild werd op de rug van Niklaus. Ze legde stil haar bebloede gezicht op zijn schouder terwijl hij haar mee tilde naar binnen. Arianne kon de geschokte gezichten van het personeel niet zien, maar wel de geluiden horen. Arianne wist niet hoe ernstig ze er aan toe was, doordat ze enkel de pijn voelde. Ze voelde helemaal niets meer, enkel de intense pijn.
‘Breng schone doeken, warm water en schone kleding voor mijn verloofde’ brulde Niklaus luid
Niklaus had haar nog steeds op haar rug terwijl het bloed uit haar wonden liep. Arianne leek meer op een zwaargewonde rund, dan een meisje. Arianne liet zich mee tillen naar zijn slaapkamer waar hij met behulp van een dienstmeisje haar neerlegde op het bed. Er werden kommen warm water neergelegd, schone doeken, schone kleding en wat eten neergelegd.
‘Verdwijn allemaal uit mijn ogen’ commandeerde hij bruut
Met ingehouden adem verliet de butler en het dienstmeisjes de slaapkamer en lieten Arianne aan haar lot over. Arianne huilde niet maar hijgde enkel zachtjes. Niklaus depte een doek in het water en veegde haar gezicht schoon. Elke keer wringde hij het doek met het vuile water uit in een lege emmer. Met een mes scheurde hij haar hele jurk doormidden en draaide haar om op haar buik. Gillend liet ze hem toe en voelde hoe het water prikte in haar wonden. Hij zei helemaal niets en ging nauwkeurig te werk.

Na een lange vermoeide uur waren alle wonden verschoont, verzorgd en had Arianne een schone japon aan. Hij kamde haar haren en legde haar weer voorzichtig neer op zijn kussens. Hij hoorde hoe ze nog steeds onregelmatig ademhaalde en streek een traan van haar wang weg.
‘Je begrijpt nu wel dat je wel van mij moet houden’ fluisterde hij zacht en drukte een zachte kus op haar lippen
Verzwakt knipperde ze met haar ogen en knikte. Arianne voelde niets meer. Al haar emoties leken uitgeschakeld te zijn. Ze voelde geen verdriet,eenzaamheid,liefde of angst meer. Alsof ze zojuist overleden was. Niklaus waste zijn handen en ging naast haar liggen.
‘Voortaan slaap je naast mij, zodat ik je in de gaten kan houden’ fluisterde hij in haar oor
Arianne keek hem emotieloos aan en kuchte door haar droge keel. Niklaus pakte een glas water en met kleine slokjes dronk ze het glas leeg. Zuchtend schoof hij haar in zijn armen en legde ze haar hoofd neer op zijn borst.
‘Kon ik je maar altijd in mijn armen houden, dicht en veilig bij mij’ zuchtte Niklaus