Secret love

Deel 17: Het besluit

Hoofdstuk 17: Het besluit

Ariële POV

Verbijsterd van wat ze net te horen gekregen had, besefte ze dat Ariële gevangen was in spinnenweb. Ze kon zich onmogelijk los trekken uit de klauwen van de ow-zo-aantrekkelijke-vrijgezel Niklaus.
‘Het spijt me’ zei Janette ‘maar het enige om hier levend uit te komen is te doen wat hij zegt’
‘Ben ik de enige die hij zo behandeld?’ zei ze terwijl ze door haar haren streek
‘Hij behandelt ons super goed’ antwoorde ze voorzichtig ‘behalve de persoonlijke dienstmeisjes zijn altijd een soort slavin geweest’
Er verschenen tranen in de ogen van Ariële en Jannette omhelsde haar strak. Jannette was misschien nog erg jong, maar ze leek nu vele malen ouder door haar wijsheid en kalmte die ze bezat. Verslagen maakte Ariële zichzelf los en drukte een kus op de wang van Jannette.

‘Dan heb ik mijn besluit zojuist genomen’ zei ze zacht ‘ik zal zijn aanbod moeten accepteren’
Zonder op Jannete’s reactie te wachten verliet ze de ruimte en liep weer terug richting de slaapkamer van Niklaus. Ze had hem al die tijd niet serieus genomen, maar nu besefde ze dat ze dat beter wel kon doen. Zometeen zou hij zijn dreigement ook echt uitvoeren. Zou hij echt zo vals kunnen zijn? Vlug veegde ze haar tranen weg en toverde een glimlach op haar gezicht. Het koste haar vreselijk veel moeite, maar ze zou haar zwakte niet meer laten zien tegenover de duivel. Met alle kracht die ze in haar had bonkte ze op de grote stevige houten deur. De deur ging open tot een kier en Ariële duwde de deur open. Ze zag dat Niklaus op de stoel zat en haar glimlachend aankeek.

‘Dat was zelfs sneller dan ik had gedacht’ glimlachte hij
‘Ik accepteer je aanbod als ik mijn vrijheid weer terug krijg’ zei ze vastberaden
‘Wat bedoel je met vrijheid?’ glimlachte hij terwijl hij nu voor haar stond. Hij streek zoals altijd een haarlok achter haar oren en keek haar diep in de ogen aan.
‘Ik wil naar mijn familie toe wanneer ik dat wil’ antwoorde ze ongemakkelijk
‘Afgesproken’ glimlachte hij en drukte een kleine kus op haar voorhoofd. Ariële verstijfde helemaal en keek hem strak aan.
‘Wij zullen nog veel plezier met elkaar hebben’ lachtte Niklaus
Ariële draaide zonder wat te zeggen om en verliet zijn slaapkamer.

Met snelle passen liep ze richting haar slaapkamer, omdat ze elk moment in huilen kon uitbarsten. Haar toekomst was zojuist bepaald en ze kon geen kant op. Ze zou voor altijd zijn ‘slavin’ blijven ondanks dat hij wel recht had op een liefhebbende vrouw en vele kinderen. De jaloerzie en verdriet overmande haar en met een harde smak gooide ze haar slaapkamerdeur achter haar dicht. Huilend en bibberend sloeg ze haar armen om haar benen en voelde de ijskoude vloer.
‘Ik mis je zo Arianne’ snikte ze ‘het spijt me zo’

Ariële voelde iets irritants in haar rug duwen en slaperig opende ze haar ogen. Geschrokken ging ze overeind zitten in de pikdonkere slaapkamer.
‘Open de deur Ariële’ hoorde ze Niklaus achter de deur sissen. Ariële kroop van de deur weg en zag hoe Niklaus de deur opende terwijl hij een gaslamp in zijn hand had. Hij sloot de deur voorzichtig en pijnlijk kwam Ariële overeind. Hoe lang had ze daar op de ijskoude vloer gelegen?
‘Je hebt ook een bed hoor’ verbrak Niklaus de stilte en nam plaats op haar bed. Ariële strekte zich uit en nam een slok water van de glas die er al die tijd stond.
‘Ik ben vast in slaap gevallen op de grond’ antwoorde Ariële schor
‘Kom eens bij me’ fluisterde hij

Geschrokken keek ze hem aan en zag de vlam van de gaslamp terug in zijn heldere ogen. Met een brok in haar keel ging ze angstig naast hem zitten. In haar hoofd verzamelde ze alle moed bij elkaar en keek hem aan.
‘Wees maar niet bang’ glimlachte hij charmant ‘als ik iets bij je wilde doen, had ik het allang gedaan’
‘Vertrouw nooit de duivel’ antwoorde ze zachtjes
‘Inderdaad’ lachtte hij ‘want de duivel heeft honderden trucjes om de mens te kunnen verleiden’
‘Hoe bedoel je?’ zei ze bibberend
‘Ik zal je verleiden door over je oren verliefd op mij te worden’ zei hij kalm ‘waardoor je nooit meer zonder mij verder zult kunnen leven’