Secret love

Deel 30: Onbereikbaar

Deel 30: Onbereikbaar

5 maanden later

Ariële POV

Ze pakte een kiezelsteentje wat naast haar lag en gooide het hard weg vanaf de veranda. In de verte zag ze hoe de wolken zich omringd hadden tot een zacht koraalrode kleur. De zon zou zich weer terugtrekken en plaats maken voor de nacht. Ariële bleef elke namiddag zitten op haar schommelstoel op de veranda van hun klein huisje in het hoge gebergte van Frankrijk. Haar vader was de eigenaar geworden van het stukje grond en het huisje. Haar vader had een kleine moestuin en enkele dieren onder zijn beheer. Ze leefden van de verse producten en het overige verkochten ze op de lokale markt onderaan de berg. Ariële was in zo’n grote schok verkeerd sinds haar opsluiting dat ze niet meer sprak. Geen enkele woord had ze meer gesproken sinds het zien van de verschijning van haar moeder. Ariële had er geen behoefte meer aan, hoe vaak haar vader wel niet gesmeekt had of ze maar enkel één woord kon uitspreken. Ariële weigerde. Ze verachtte het rustige leven die ze nu leidde. Het leven zonder haar tweelingzusje.

Tot grote verdriet begon Ariële zelfs te vergeten hoe Arianne ook alweer uitzag. Ze had geen enkele aandenken aan haar zus waardoor het erg moeilijk was om het te accepteren.
‘Ariële zou je nog gauw de kippen in hun hok willen doen?’ Hoorde ze haar vader roepen
Zonder hierop te reageren sprong ze van de veranda en liep achterom hun huisje. Ze probeerde alle kippen na hun hokken te jagen met behulp van een lange stok. Al gauw waren ze in hun hok en gooide Ariële de stok opzij. Ze plofte neer op het gras en hoorde de vele dierengeluiden uit het bos. Van vogels tot gegrom. Ze sloot haar ogen en stelde zich voor dat ze hier in vrede kon leven met haar moeder en haar zusje. Haar vader begon ze steeds meer te haten, omdat hij niets meer wilde weten over Niklaus en Arianne. Hij had zich erbij neergelegd en focuste zich enkel op Ariële en zijn kleine bezit. Iets kietelde in haar nek en ze keek opzij. Een eekhoorn rende snel weg en met een glimlach zwaaide ze na het dier. Ariële voelde zich op de één of andere manier verbonden met de natuur. Alsof het grote bos haar in haar armen wilde slaan.

Ariële hoopte dat ze op een dag wakker zou worden en al haar gevoelens uitgeschakeld konden worden. Ze zou niet meer verdrietig,eenzaam,verloren en depressief zijn. Ariële stond uiteindelijk op, omdat het al aardig donker begon te worden. Ze huppelde terug naar de veranda en sloot de voordeur achter haar. Haar vader was al druk bezig met het eten en Ariële ging voor de schouw zitten. Ze hoorde haar vader zuchten.
‘Zou je mij kunnen helpen?’ Vroeg hij
Ariële keek hem zonder enkele emotie aan en richtte daarna haar blik weer naar het knetterende vuur. Haar vader schudde vol ongenoegen met zijn hoofd en hoopte dat Ariële ooit weer de oude zou worden. Het intense verdriet van het verlies van zijn eerste dochter hield hij diep verborgen in zijn hart. Letterlijk elke nacht huilde hij zichzelf in slaap en hoopte dat hij nooit meer wakker zou worden. Het begin van elke dag was als een ware hel voor hun beiden. Enkel negeerden ze elkaar’s gevoelens en communiceerde ook niet meer. Helemaal omdat Ariële sinds haar vrijlating niet meer sprak. Haar vader miste haar zachte en vriendelijke stem.

Hij had haar maandenlang gesmeekt om maar enkel een klein woord uit te spreken. Niets leek haar te overtuigen, hij had ook zijn tweede dochter verloren. Ze was meer een wandelend lijk dan een levend persoon. Beiden schrokken toen ze geklop hoorde bij de voordeur. Haar vader pakte meteen het jachtgeweer en opende voorzichtig de voordeur. Tot hun grote verbazing stond er enkel een jongeman die een brief in zijn hand had. Zonder wat te zeggen drukte hij de brief in de handen van haar vader en liep weg.
‘Verwacht jij post?’ Vroeg haar vader verbaasd
Ariële haalde haar schouders op en draaide zich weer om naar de schouw. Met een naar gevoel zag haar vader dat de brief de initialen had van de familie van der Heumelen. Zou het een brief zijn van zijn dochter?