② Young Master Mo, Are You Done Kissing？

232-233

အခန္း ( ၂၃၂ )

ေမာ့က်င္းရွန္းက အျပင္မွာေရာက္ေနၿပီပဲ ... တံခါးကို ဘယ္သူသြားဖြင့္ဖြင့္ ဘာထူးျခားမွာမလို႔လဲ ?

အျပင္မွာ ဒီတိုင္း ထားထားလို႔ ရမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။

လူေခၚဘဲလ္သည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျမည္လာျပန္၏။ မက်ယ္မေလာင္ႏွင့္ နားဝင္ခ်ိဳေစမည့္အသံျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ သူမ နားထဲမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနေသာပင္လယ္ျပင္ကို ဝင္က်ံဳးမည့္ ဆူနာမီလိႈင္းသံပမာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ၿငိမ္မေနႏိုင္။

နန္႔ဟန္က တံခါးကို သြားမဖြင့္ပါဘဲ ေနရာမွာတင္ ရပ္ကာ က်ီးႏြမ္ကို ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။

ဖုန္းလင္း၏ေျခေထာက္ကို ကိုင္ထားသည့္ က်ီးႏြမ္မွာ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ထမရပ္ႏိုင္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း ဖုန္းလင္းကပဲ ေျခေထာက္ေတြ ေအာက္ခ်လိုက္သည္။
" ငါသြားဖြင့္ရင္ေရာ "

နန္႔ဟန္က ခ်က္ခ်င္း ခက္ထန္စြာ ၾကည့္လာ၏။
" သူမ်ားကိစၥ ဝင္မရႈပ္နဲ႔ "

ဖုန္းလင္းမွာ ရြံ႔တြံ႔တြံ႔ျဖစ္သြားရ၏။ နန္႔ဟန္ သူမကို ဒီလိုေလသံမာမာႏွင့္ မေအာ္သည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဆိုဖာမွာ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဖုန္းလင္းက က်ီးႏြမ္ကို ၾကည့္သည္။ " မစၥတာေမာ့က နင့္ဆီကို လာတာ တံခါးသြားဖြင့္လိုက္ေလ ... ငါ့ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာက ပါးပါးေလးရယ္မို႔ ငါ့ဘာသာ လုပ္လို႔ျဖစ္တယ္ "

လူေခၚဘဲလ္သံ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျမည္မလာေသာ္လည္း ေမာ့က်င္းရွန္းထြက္သြားသည္လို႔ေတာ့ က်ီးႏြမ္ မထင္ ။ လက္ထဲက ပိုးသတ္ေဆးဘူးကို ေအာက္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ကိုသုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မတ္တပ္ထရပ္ကာ တံခါဆီ ေလ်ွာက္ သြားလိုက္သည္။

တံခါးလက္ကိုင္ဖုကို ကိုင္ထားေသာ က်ီးႏြမ့္လက္တို႔ တင္းရင္းေနသည္။ လက္ကိုင္ဖုကို လွည့္ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ အျပင္မွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေစာင့္ေနရေသာ လူ၏ ရုပ္ပံုသည္ ဘြားခနဲ ။ သူသည္ သိုသိုသိပ္သိပ္ႏွင့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း အျဖဴေရာင္ ရွပ္တစ္ထည္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထို႔အတြက္ နဂိုကတည္းက ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ သူမွာ ေဖာ္ေရြႏြေးေထြးလာသေယာင္။