ភាគ៣៩៖អូននឹកបង!!

427 20 0
                                    

"​ ស្រីម្នាក់ឈរចំពោះមុខថ្នូរ​ជីមីននោះជាអ្នកណា​ "
"​ ប្រពន្ធព្រះពរ​ "
"​ នាងមិនបំភ្លេចគេចោល​ ហេតុអ្វី​ចាំបាច់នៅ​សោកសៅ​កើតទុក្ខធ្វើអី​ មានបុរសច្រើនណាស់ចាំ​ឲ្យនាង​ជ្រើសរើសយកជាគូ "​ បុរសឈុតទឹកមាសនិយាយបន្លឺទាំងចម្ងល់​ នាងទាំងស្អាតទាំងជាកូន​រដ្ឋមន្ត្រី​ទៀត នាងគួររៀនបើកចិត្ដសម្រាប់អ្នកដទៃដើរចូលក្នុងជីវិតសារសុភមង្គលសារថ្មី ហេតុអ្វីនាងកប់ខ្លួននិងភាពឈឺចាប់បែបហ្នឹងធ្វើស្អី??
"​ ខ្ញុំម្ចាស់មិនដឹងទេ​ព្រះពរ​ "​ ពួកគេបន្ដមើលសកម្មភាពនាងមួយសន្ទុះធំទើបសម្រេចបើកចេញទៅ ។
"​ ម៉ោង៧យប់ហើយអូនប្រញាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ​កុំខឹងអូនអីណាប្ដីសម្លាញ់អូនខ្លាច​បេប៊ី​ពួកយើងឈឺប៉ុណ្ណោះ​ ថ្ងៃស្អែកអូនសន្យាថាហ្នឹងត្រឡប់មកម្ដងទៀត​ កុំភ្លេច​នឹកអូនណាអូនទៅសិនហើយ​ មីនមីន​ "​ រាងតូចគ្រវីដៃសើចញឹមៗដាក់គេទាំងប្រលឹងនិងរាងកាយគ្មាន​ស្ថិតក្នុងទីនោះក៏ដោយ​
"​ ហ៊ឹកហ៊ឹក​ "​
នាងចេញផុតបន្ដិចក៏ស្រែកយំ​ប្រណាំងនិងទឹកភ្លៀងនាងឈឺចាប់ប៉ុណ្ណានាងខំសម្ដែងក្លាយជាមនុស្សរីករាយហើយ ហេតុអ្វីនាងនឹកគេលើសដើម នឹកស្ទើរដាច់ខ្យល់ទៅហើយ​ នឹកអ្វីដែលនាយប្រគល់មក​ នឹកសំឡេង​នឹក​ពាក្យ​ទូន្មាន​ នឹកការហៅរបស់គេអូម៉ូអ៊ីហ្អា៎​អូនធ្វើស្អីហ្នឹងសំងំគេងមក​អូនសម្លាញ់ឃ្លាទាំងនេះវាពិតជា​កក់ក្ដៅ​ណាស់​អូនដឹងទេបងស្រឡាញកូនណាស់ជាពិសេសគឺកូនស្រី​ គេប្រាប់នាងស្ទើររាល់ថ្ងៃគេចង់បានកូនស្រី​ ព្រោះគេនិងធ្វើជាលោកប៉ាល្អដឹកដៃកូន​ ចងសក់ឲ្យកូនទៅរៀន​ នាំកូនស្រីទៅទិញ​សម្លៀកបំពាក់​ស្អាតៗប្រាប់ទៅកាន់កូនស្រីថានាយស្រឡាញ់នាងខ្លាំងណាស់​ គេប្រាប់នាងបន្ថែមទៀតកុំនិយាយស្ដីឬសម្លុតកូនស្រីខ្លាំងៗពេកនាងអាចយំឬអន់ចិត្ដ ​គេទិញសៀវភៅនិង​សម្លៀកបំពាក់​ជាច្រើនទុកសម្រាប់កូនទោះបីគេមិនដឹងថាជាប្រុសឬស្រីក៏ដោយ​
"​ ហ៊ឹកហ៊ឹក​ អូននឹកបងជីមីន​ ហ៊ឹកហ៊ឹក​ "​ រាងតូចខ្ទប់ទ្រូងស្រែកយំកណ្ដាលភ្លៀង
"​ តើពេលណាពួកយើងជួបគ្នាទៅ​ លោកប្ដី ហ៊ឹកហ៊ឹក​ ? "
១ខែទៀតហើយ​ រាងស្ដើងកាត់បន្ថយការនឹកនាគ្រាន់ប្រសើរជាមុនពេលនេះនាង​មមាញឹក​និងការងារដែរជា​ទ្រព្យសម្បត្តិ​បន្សល់ទុកពីរាងក្រាស់​
ឥឡូវនាងកំពុង​បោះជំហានជើងចូលក្រុមហ៊ុនដោយភាព​ជឿជាក់​និងមាន​ទំនុក​ចិត្ត​បំផុត​ កើតចាស់ឈឺស្លាប់ជារឿងធម្មតាធម្មជាតិអញ្ចឹងហើយនាងត្រូវរៀនបត់បែនវា ​បច្ចុប្បន្ន​គេសម្លឹងមើលនាងពីចម្ងាយហើយ
"​ សួស្ដី​អ្នកស្រី​ "​ បុគ្គលិក​ឱនគំនាបគ្រប់គ្នាតាំងពីបើកសាខាក្រុមហ៊ុន​នេះមក​បុគ្គលិក​ជាច្រើនប្រាថ្នាចូលកន្លែងមួយនេះសឹងទាំងអស់គ្នា​ ហេតុអ្វី​? ដោយសារ​នាងតូច​ចិត្ដ​មេត្ដាកុរណាជួយទុក្ខ​ធុរះអ្នកដទៃ ពួកគេគោរពស្រឡាញ់នាងណាស់
"​ ចាអរគុណ​សម្រាប់​ស្វាគមន៍​ អញ្ចឹង​ពួកបងអាចទៅធ្វើការងារបន្ដចុះ​ "​ រាងតូចឆ្លើយតបទាំង​ស្នាមញញឹមជាប់លើផ្ទៃមុខ ​
"​ ចាអ្នកស្រី​ "
"​ ហៅខ្ញុំថា​អូម៉ូអ៊ីធម្មតាបានណា មិនបាច់អ្នកស្រីអ្វីទេចាំទុកថាកន្លែងនេះជាផ្ទះរបស់ពួកបងទៅចុះ​ណា "​
"​ ដូចជាមិនសមទេដឹងអ្នកស្រី​ "​
"​ ហេតុអ្វី​ថាមិនសម​ ទោះបងជា​បុគ្គលិក​ក៏ដោយប៉ុន្ដែពួកបងមានអាយុច្រើនជាងខ្ញុំដូច្នេះហៅ​ខ្ញុំអូម៉ូអ៊ី​ទៅ "​ ​
"​ បាទ/ចា​ ក្រមុំតូច​អូម៉ូអ៊ី​ "​
"​ ហាសហា​ ពួកបងនេះ​ ចំមែនហើយ​បំបែកគ្នាចុះ​ "​ អូម៉ូអ៊ី​អស់សំណើច​ពាក្យសម្ដីពួកគេឲ្យហៅធម្មតាចេញ​ក្រមុំតូចឯណាវិញ​ នាងទៅដល់ជាន់លើ​ឈ្ងោកមើលឯកសារត្រួតពិនិត្យ​ម៉ត់ច៉ត់​ជៀសវាង​មានការ​ភ័ន្តច្រឡំប្រការណាមួយ នាងអាច
កែបញ្ហាមួយនិងទាន់ពេលវេលា ។
តុក​ តុក​ សំឡេងគោះ​ទ្វាបន្លឺឡើងពីដង​ដើម្បីសុំការ​អនុញ្ញាត​អ្នកខាងក្នុង​
"​ អញ្ជើញ​ចូលចា​ "​
"​ សួស្ដី​អូម៉ូអ៊ី​ "​ ថេយ៉ុង​បើកទ្វាចូលដោយដៃកាន់​ផ្លែឈើមួយកន្រ្ដក
"​ អូ! ! ថេយ៉ុង​ទេ​អី អញ្ជើញ​អង្គុយចា​ "​
"​ អរគុណហើយអ្នកស្រីប្រធាន​ "​
"​ លោកកុំ​គួរ​សមពេកអីគ្នាឯងតើ​ "​
"​ យកគួរទេអ្នកនាង​អើយ​ ម៉េចហើយការងារលឺល្វើយៗថានាង​ងប់ងុល​ការងារភ្លេចបាយភ្លេចទឹកណាស់គ្មានគិតកូនឃ្លានអ្វីទេ​ "​
"​ ប្រលើសទេដឹង​ ខ្ញុំឯណាហ៊ានធ្វើអញ្ចឹង​ យ៉ាងណាខ្ញុំគិតកូនស្រីពីនាក់ក្នុងពោះដែរណា​ " ​ ដៃបន្លាក្រូចអង្អែលពោះប៉ោងតិចៗដោយ​ក្ដីស្រលាញ់​នាងម៉េចហ៊ានរវល់ថ្នាក់ភ្លេចបាយទឹកទៅ​ នាងស្រឡាញ់កូនដូចអ្វីដែល​ជីមីនស្រឡាញ់នាងអញ្ចឹង​ នាងមិនអាចឲ្យគេ​ខកចិត្ដចំពោះនាងឡើយ​ ។
"​ អញ្ចឹង​ឬ​ "​
"​ ចា​ "​
"​ ទៅផ្សារទំនើបទេខ្ញុំជូន​ ព្រោះថ្ងៃនេះ​ហ្វ្រីពេញ២៤ម៉ោង​ "
"​ ចិត្ដល្អម្ល៉េះ​ មានអ្វីមែន​ "​ អូម៉ូអ៊ី​ចងចិញ្ចើមស្ទើរមិនជឿនិងត្រចៀកទាំងគូរ នេះ​ថេយ៉ុង​បបួលនាងដើរផ្សារឬ ប្រវត្តិសាស្រ្ដ​ហើយកំលោះ​សោះកក្រោះចេះបបួលមនុស្សស្រីមុន ។
"​ គ្មានទេ​គ្រាន់រកអ្នកកំដរដើរ ព្រោះអីមួយរយះនេះវាស្រ្ដេសពេក​ "​
"​ ការងារឬ​មនុស្សស្រី​ "​
"​ ទាំងពីហ្នឹង​ នាងដឹងទេ​ខ្ញុំនេះណាធ្វើបាបគេពេកឬបានគេហ៊ានសម្លាប់ខ្លួនដូច្នោះ "​ ថេយ៉ុង​ងាកមុខសួរនាងដោយមិនអស់ចិត្ដសោះគេ​ឃោឃៅ​ប៉ុណ្ណាដល់ថ្នាក់លេបថ្នាំសម្លាប់ខ្លួននោះ
"​ ហាសហា​ បើខ្ញុំជាស្រីម្នាក់នោះ​ ខ្ញុំដណ្ដើមកាំភ្លើងពីលោកហើយបាញ់លោកសម្លាប់ចោលតែម្ដង​ "​
"​ ព្រៃផ្សៃ​ម្ល៉េះ​ "​
"​ ហាសហា​ ខ្ញុំនិយាយលេងទេតោះទៅ​ឥឡូវ​តែម្ដងទៅ​ "
"​ លឿនម្ល៉េះក្រែងធ្វើការហី​ "
"​ ការងារទុកមួយដុំវាមិនសំខាន់ដល់​ពេលដើរលេងទេ​ ម៉ោះ​ "​ រាងតូចក្រោកឈរដើរទៅកន្លែង​ថេយ៉ុង​អង្គុយអូសដៃគេចុះទៅខាងក្រោមដោយឆ្លងកាត់ភ្នែក​បុគ្គលិក​ ពួកគេគិតថានាងនិង​ថេយ៉ុង​ជាប្ដីប្រពន្ធនិងគ្នាព្រោះ​តាំងពីការចាកចេញជីមីនមក​ថេយ៉ុង​កំដរនាងស្ទើរពេញមួយថ្ងៃក៏មានដែរ​ ។
ផ្សារទំនើប​ពួកគេដើរមើលទីនេះទីនោះចូលសឹងគ្រប់ហាងតែរករបស់ពេញចិត្ដមួយគ្មានឃើញសម្រេចចិត្ដអង្គុយនៅលើ​បង់​សាធារណៈ​លេងតែត្រូវឈប់សើចភ្លាមៗ
"​ ជីមីន​ ពិតជាបងពិតមែន​ ហ៊ឹកហ៊ឹក​ "​ អូម៉ូអ៊ី​រហ័សក្រោកចេញពី​កៅអី​សាធារណៈ​នោះភ្លាមៗមកឱ​បក្រសោបបុរសម្នាក់នោះ​ណែនៗពេញដៃផ្អឹកមុខនិងទ្រូង
"​ អ្នកនាងច្រឡំមនុស្សហលយ? ? "​ គេរៀងភ្ញាក់ដែរឃើញដៃមនុស្សស្រីមកឱបបែបនេះ​ ប៉ុន្ដែក្នុងចិត្ដហាក់បីកក់ក្ដៅ
"​ មិនមែនទេអូនប្រាកដចិត្ដណាស់​ "​ អូម៉ូអ៊ី​គ្រវីក្បាល​ញាក់ស្ងេក​នាងទ្រាំចាំគេយូរខែហើយម៉េចអាចប្រលែងដៃងាយៗនោះ ។
"​ ហ៊ឹម​ តាមចិត្ដចុះអ្នកនាង​ "​ គេឈរស្ងៀមឲ្យនាងឱបមួយសេរីប្រហែល​១៥​នាទីក្រោយ​អង្គរក្ស​ឈុតខ្មៅ បម្រុងទាញនាងចេញតែគេលើដៃហាមថែម​គ្រវីក្បាលបញ្ជាក់មិនបាច់ទេនាងមិនបង្កគ្រោះថ្នាក់លើគេឡើយ
"​ ហ៊ឹកហ៊ឹក​ បងបាត់ទៅណា​ ម៉េចក៏មិនរកអូន​ "​ នាងចង់ដឹងគេទៅណាយូរម្ល៉េះ​ ម៉េចថ្ងៃហ្នឹងទើបបង្ហាញខ្លួនឲ្យនាងឃើញអញ្ចឹង ។
"​ សុំទោសដែលឲ្យចាំយូរ​ "​ សាមីខ្លួន​មិនដឹងថាគេនិយាយពាក្យហ្នឹងចេញកើតដែរ​ ដឹងត្រឹមតាមអារម្មណ៍គេហាក់ស្គាល់នារីម្នាក់នេះខ្លាំងណាស់​ ថែម​ស្និទ្ធស្នាល​ទៀតផង
"​ ហ៊ឹកហ៊ឹក​ "​
នាងតូចយំឡើងសន្លប់​ សុខភាព​នាងខ្សោយណាស់​ប៉ះពាល់ឬ​រំជួលចិត្ត​ខ្លាំងក៏អាចសន្លប់ដែរ​ប្រអប់ដៃរឹងមាំក្រសោបនាងលើកបីកាត់ភ្នែកមនុស្សជាច្រើនក្នុងផ្សាររីឯ​ថេយ៉ុង​ចំហរមាត់ស្ទើរជឿនិងភ្នែកនេះខ្មោចមិត្ដគេមកលេងឬមនុស្សមែនទែន​ ?
"​ ព្រះជួយ ខ្មោចកាមីនមកលង​ "​ ថេយ៉ុង​ទះ​កំផ្លៀង​ខ្លួនឯងពីបីដៃក្រែង​ខ្មោចលងមែនឬ​យល់​សុបនិ​
"​ ព្រះរាជបុត្រ​ទ្រង់ចង់យាងទៅណាទាន​ "​
"​ វីឡា​ យើងចង់នាំនាងទៅទីនោះ​ "​
"​ ហេតុអ្វី​ព្រះពរ​ "​
"​ គ្មានចម្លើយទេ​ លោកធ្វើអ្វីតាមយើងបញ្ជាមុននេះទៅ​ "
"​ ព្រះរាជទានទោសព្រះពរ​ "​ អង្គរក្ស​បើកឡានចេញទៅតាម​គោលដៅដែរគេកំណត់​ ប្រហែលកន្លះម៉ោងក្រោយឡានឈប់ចតមុខ​វីឡាកូនកាត់មួយកន្លែងវាស្រស់ស្អាតប្រណិត​មិនចាញ់​ព្រះរាជវាំង​ប៉ុន្មានទេ​ ។
"​ យើងប្រហែលមុខនាងនូវកន្លែងណា​ "​
រាងតូចសន្លឹង​ស្ដូកស្ដឹង​លើគ្រែ​អស់ពាក់​កណ្ដាលថ្ងៃទើបនាងដឹងខ្លួននាងអង្គុយសម្លឹងជុំវិញទាំង​ចម្លែកចិត្ដបន្ទប់នេះម្ចាស់វាជាអ្នកណាម៉េចក៏​ប្រណិត​ល្អម្ល៉េះ​ពិសេសគឺ​រូបក្បាលដំណេកនាងចំហរមាត់ឃើញផ្ទាំងរូបប្រុសសង្ហាកាន់ដាវ​យ៉ាង​អង់អាចទឹកមុខ​សោះកក្រោះ​រាបស្មើគ្មានញញឹមសូប្បីបន្ដិចនេះ រាងក្រាស់មុខងាប់ទៀតហើយឬ​ ហ៊ើយ
"​ មុខហ្នឹងថ្ងៃណាចេះញញឹមញញែមដូចគេ​ "
"​ យើងមិនចូលចិត្ដស្នាមញញឹម​ "​ ជីមីនផ្អែក​ជញ្ជាំង​សម្លឹងតាមនាងនិយាយ​រូបគេអាក្រក់ខ្លាំងឬគ្រាន់មិនញញឹមសោះ ។
"​ មកតាំងពីពេលណា​ "​
"​ ពេលនាងនិយាយថាយើងមុខមិនរីក "​
"​ ចុះបងញញឹមទៅអូនលែងនិយាយហើយ​ "​
"​ យើងមិនចាញ់បោកនាងទេ​ បើក្រោកហើយម៉ោះយើងជូនទៅផ្ទះវិញ​ មនុស្សស្រីចូលផ្ទះមនុស្សប្រុសគេមើលមកនាងមិនសម​ "​ រាងក្រាស់បបួលនាងទៅផ្ទះប្រសិនអ្នកជិតខាងឃើញគេនាំក្មេងស្រីពោះធំចូលផ្ទះដឹងព័ត៍មានធំមិនខាន ។
"​ អូនចង់ក្បែរបង​ "​ អូម៉ូអ៊ីពេបមាត់នាងទើបភ្ញាក់ពីសន្លប់គេរហ័សដេញនាងម្ល៉េះ​
"​ កុំអីពួកយើងមិនដែលស្គាល់គ្នាផង "
"​ អូនស្គាល់បង​ "​
"​ នាងស្គាល់យើងច្បាស់ណាស់ឬ​ ? "​ រាងក្រាស់ចង្អុលខ្លួនឯងចងចញ្ចើមជាប់នេះគេឃើញនាងលើកទីមួយហើយណា
"​ មែនអូនស្គាល់​ បងឈ្មោះ​ ជីមីន​ ហ្គាលីណា​ជាបុរសផ្អែមល្ហែម​ចិត្ដមេត្ដាជាងគេដែរអូនធ្លាប់ជួប​ បងតាមចិត្ដអូន​ បងតែងតែទទួលកំហុសទាំងបងមិនបានសាង​ បងចូលចិត្ដចងសក់អូនព្រោះបងស្រឡាញ់កូនស្រីខ្លាំង​ បងតែងតែប្រាប់អូនមុនគេថា​ កូនសម្លាញ់​ប៉ាសង្ឈឹមថាកូនជាកូនស្រី​ ថែមឈ្លោះដណ្ដើមប្រុសស្រីជាមួយអូន​បងចូលចិត្ដសោះកក្រោះ​តែមិន​សោះអង្គើយ​ឡើយ​ បងហ៊ាន​ប្រឈមមុខ​មហាជនហ៊ានបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះមុខពួកគេ​ ប៉ុណ្នឹងបងល្មមទទួលស្គាល់ថាអូនដឹងអំពីបងហើយណា​ មីនមីន​ "​ នាងហៅឈ្មោះនេះទៀតហើយម៉េចក្បាលគេចាប់ផ្ដើមឈឺដូចគេវៃ​អញ្ចឹង ​វាឈឺពិបាកទ្រាំណាស់
"​ អួយ​...សឺត​ "​ ប្រអប់ដៃក្រសោបក្បាលខ្លួនឯងស្រែកថ្ងូរឈឺចាប់គេឈឺដូច​ញញួរ​ដំពីលើក្បាល ។
"​ បងកើតអី​ មីនមីន​ ហ៊ឹកហ៊ឹក​ "​
សរសេរដោយ៖ម៉ូ

ប្រពន្ធកំពូលឆ្នាស វគ្គ១ ( ចប់ )Where stories live. Discover now