FELAH

~2.Bölüm~

"Allah bahtını açık etsin kızım. Allah yar ve yardımcın olsun. Allah yolunu açık etsin. Kendine çok iyi bak. Her gün telefon edeceğim sana. Sakın oralarda aç bırakma kendini. Kimseye bulaşma. Güzel güzel işine git, gel. Akşam olmadan evinde olmaya dikkat et. Kendini sakın yalnız hissetme. Biz hep senin yanında olacağız güzel kızım."

Ne kadar "adı müslüman" olsa da bir anneydi o. Yüreği evladı ile yanan bir anne. Nereye gitsem, ne yapsam hep annemle babamın dualarını almaya çokça özen gösterirdim. Zira üzerimde Dünya'da en çok hakkı bulunan insanlar, anne ve babamdı. Ne kadar haktan yana çok bilinçli olmasalar da.

Anne ve babanın evladına yaptığı duasının ne kadar önemli olduğunu bilirdim ve samimi ise Allah katında gecikmeden kabul edildiğini de bilirdim. Buna hayatım boyunca şahit olmuştum ama en çok üniversitedeyken farkına varmıştım. Bu yüzden ben de elimden geldiğince onlara dua ederdim.

Atanma haberinin üzerinden iki hafta geçmişti. Davet edilen her yere gidip en azından bir bardak çaylarını içip dualarını almaya çalışmıştım. Bu süreçte ailemle sadece akşam vakitlerinde beraber olabilmiştim. Bugün ise gitme vaktiydi. Babamla birlikte Kayseri'ye gidecek ve bana kalacak bir yer ayarlamaya çalışacaktık. Kalacak bir yer bulunca da annemler ufak tefek ama bana ait olan eşyaları göndereceklerdi. Şimdilik sadece belli bir bavul ile gidiyordum.

Sabahın erken saatlerinde kalkmış, kahvaltımızı etmiştik. Şimdi de evin önünde onlarla vedalaşıyordum. Yarım saate otogara, otogardan da bir saate yola çıkacaktık. Babam bana kalacak bir yer ayarladıktan hemen sonra geri dönecekti çünkü kendisi bir ticaret adamıydı.

Bundan birkaç gün önce babamlarla birlikte tüm aile telefonumu ve bilgisayarımı yenilemişlerdi ne kadar istemesem de. Aslında telefonumu da bilgisayarımı da lise son sınıfta kendi staj paramı biriktirerek babamın satıcı olan bir arkadaşından ucuza almıştım. İkisi de iyi dayanmıştı. İkisi de emektardı artık. Zira artık ikisi de çok geç açılıyor ve sürekli donuyorlardı. Ailem de bunun farkında olduğu için ev hediyesi niyetine yenilemişlerdi. Bu bir bakıma iyi olmuştu. Çünkü Türkiye'nin her yerinden çağ gereği online yolla iletişime geçtiğimiz müslüman dava arkadaşlarım vardı ve iletişime geçmek için kaliteli cihazlara ihtiyacım oluyordu. Bu güzel hediyeleri için onlara çokça dua etmiş, hep de edecektim inşaAllah.

Sonunda yola çıkma vakti geldiğinde ailemle bir daha vedalaştım ve babamla arabaya binip otogara doğru yola çıktık. Bizi komşumuzun oğlu bırakmıştı. Otogara erken gelmiştik ama bilet işleri, yemek, çay, bavul yerleştirme derken en son kendimi cam kenarında oturmuş, babamı beklerken buldum. Babamın bir arkadaşı da muavinlerden biri çıkmıştı. Onunla sohbet ediyor ve merak ettiği bazı konularda bilgi almaya çalışıyordu. Babam eğer mecbur olup da okulu bırakmasaydı eminim ki şu an bir doktor veya bilim insanı olabilirdi. İlk ve ortaokulu bitirmesine rağmen coğrafyayı, tarihi, kelimelerin anlamlarını, siyaseti, ticareti çok iyi bilirdi. Hep bizimle bilgi yarışına girer ve nihayetinde o kazanırdı. Türkiye'nin birçok iline gitmişti. Dolayısıyla her ilde arkadaşlarını bulmak onun için zor olmuyordu.

Saat 11 gibi yola çıktığımızda evden çıktığımdan beri ettiğim duaları dilimden kalbime indirdim ve sürekli zikredip durdum.
Bir yandan da dua ediyordum bol bol. Zira yolcunun duası kabul olurdu.

5 saat, 40 dakikalık bir yolumuz vardı. Çok heyecanlıydım. Kayseri bana neler getirecekti acaba?

Kader bu ya Rabb'im ne verirse güzeldir diye tevekkül ede ede uykuya dalmışım babamın şefkatli omuzunda. Bekle Kayseri, ben geliyorum...

***

Saat 16.00 gibi bir otelin önünde durmuştuk. Yol boyunca bir-iki kere mola vermiş, bir molada babamla birlikte öğle namazı için, diğerinde yemek ve çay molası vermek için inmiştik sadece. Saat 15.40'ta yolculuğumuz bitmiş, otobüsle 20 dakika içinde şehir merkezine varmış ve bir otelin önünde inmiştik. Babamın söylediğine göre burası arkadaşının oteliymiş. Biz otele girer girmez karşılamıştı arkadaşı bizi büyük bir sevecenlikle.