FELAH

~34.Bölüm~

"Ne? Eski sevgilim mi dedin? Hani bizden sonra hayatına hiç kimse girmemişti?"

Sinirlendiğimi hissetmiştim.

"Girmedi zaten."

"Sen benimle dalga mı geçiyorsun Uraz? Bu eski sevgili muhabbeti ne o zaman?"

"Karışık göründüğünün farkındayım. Hepsini açıklayacağım sana İclal. Helin, benim hasta olmadan önce çıktığım kız. Yani daha o zaman sizinle tanışmıyorduk bile. Hani sana anlatmıştım ya, kanser oldum diye kız arkadaşımdan yakın dediğim dostlarıma kadar herkes benden uzaklaştı diye? Helin, o dönemden kalma biri işte. İclal kanser olmadan önce benim çok güzel bir hayatım vardı. Tabi o zamanlar öyle zannediyordum. Sen ve ailen hayatıma girdikten sonra hayatım bir anlam buldu. O hastalığı yaşadıktan sonra herkesin gerçek yüzünü gördüm, o ayrı. Zengin ve popülerdim, çalışkandım, herkesin gözdesiydim, ailemle aramda hiçbir sorun yoktu. Sürüyle arkadaşım ve aşık olduğumu zannettiğim bir sevgilim vardı o zamanlar. Yani bir insanın isteyebileceği her şeye, her imkana sahiptim neredeyse. Bu şaşalı hayat gözümü fena boyamıştı. Bir gün okulda bayılmışım aniden. Hastaneye kaldırıldım. Doktorlar vücudumda morluklar fark etti. Fark etmeden bir yere vurduğum için morardığını sanmıştım başta. Öyle değilmiş. O gün sabaha kadar bir sürü test yaptılar. Mide kanseri dediler. Ölümcül bir hastalıkmış. Acilen yatırdılar beni. İlaç tedavisine, kemoterapiya başladılar. O süreç içerisinde ailemin, arkadaşlarımın ve Helin'in benden fersah fersah uzaklaştığını gördüm. Uzaklaşan kimseye bir hesap sormadım. Bu muydu insanlığınız! Demedim hiçbir zaman. Çünkü ben insandan bir kere soğurum. Etrafımdaki herkes öleceğimi düşünüp kaçtı benden. Ölenin bir önemi yoktu artık nasıl olsa..."

Camdan dışarıya bakıyordu bunları anlatırken. Onu bu kadar üzgün görünce elini tutup teselli etmek istedim, ben yanındayım demek istedim fakat helalim değildi, sınırı aşamazdım.

"İyileşip de İstanbul'a döndüğümde demiştim ya benden uzaklaşanlar, tekrar yakınlaşmaya çalıştılar diye? Ailem de dahil herkes başarım ve görünüşüm için bana yakın olmak istediler. Helin de öyle. Aynı üniversiteye gittiğimizi ben de çok sonra öğrendim. Ailem küçüklüğümüzden beri benim Helin ile evlenmemi isterlerdi. Ben döndükten sonra bunu tekrar fiile dökmeye çalıştılar. Helin de dünden razı zaten ama çizgilerimi aşamalarına izin vermedim hiç kimsenin. Nefret ediyordum onlardan çünkü, bana yaşattıklarından dolayı. Helin çıktığım tek kız İclal. Başka sevgiliye gerek olmadığını, Helin'in benim için yegane doğru insan olduğunu düşünürdüm. Üniversiteden sonra evlenme planlarımız bile vardı. Hepsi ben kanser olduğumu öğrenene kadardı. Herkesin gerçek yüzünü o zaman gördüm ve bir daha onları hayatıma sokmadım. Üniversitede aynı bölümdeymişiz meğerse. Bunu da sonra öğrendim. Sınıfta sürekli beni göz hapsine almalar, her fırsatta konuşmaya çalışmalar, yanıma oturmalar, daha neler neler yaptı. Hayatımın en zor döneminde beni yalnız bırakmış ve bahane olarak ne sunuyor bana biliyor musun? 'Ben o zaman bunalımdaydım. Seninle bir alakası yoktu.' gibi saçmalıklar sıraladı. 'O yüzden mi bir sonraki ay, en yakın arkadaşım dediğim çocukla sevgili oldun hemen?'diye sordum bir gün dayanamayıp. Cevap veremedi tabi. Güvenilir bir omuz arıyormuş hanımefendi. Hah, yesinler! Neyse, bütün bu saçmalıklar geride kaldı tabi ama Helin vazgeçmiyordu. Takmıştı kafayı bana. Bir gün zorla beni öpmeye çalıştı biliyor musun hem de koridorun ortasında!"

Yumruklarımı sıktım.

"Son anda fark edip geri çekildim. Eğer karşımdaki bir hanım olmasaydı ben ona yapacağımı bilirdim de neyse! İşte bu kadar ileriye gitti Helin. Bir gün Ata'yla birlikte bizim eski fotoğraflara bakıyorduk. Aniden senin fotoğrafın çıktı ekrana. Ata 'Yenge bunu bilse senin derini yüzer'diye sesli sesli güldü. Meğerse o sırada arkamızda Helin de varmış. Fotoğrafını o da gördü tabi. Sen bu kıza mı aşık oldun da, buna izin vermem de bilmem ne. Ona öyle bir posta koydum ki eski rahatlığı kayboldu."