Another Chance (Russo Series 2)

Chapter 5

Chapter 5

The whole breakfast, I did nothing but ate silently. Ganoon din namab siya bukod sa paminsan-minsang teknikal na tanong na tinutugon ko naman ng teknikal ding sagot.

Pinupunasan ko ang gilid ng aking labi ng narinig ko ang pagtawag sa akin ni Steven.

"Hey, pinuntahan kita sa kwarto mo pero wala ka na pala doon," he said like he was so used in doing that.

"Maaga akong nagising... kaya naglakad-lakad muna ako," I can sense Sechan's sharp stare at me. What?

"Oh, nagbreakfast ka na pala. Yayayain sana kitang sabayan ako," ani pa ni Steven.

Hindi ko alam kung nagbubulag-bulagan ba siya o talagang hindi niya napapansin ang kasama ko. Sinulyapan ko si Sechan pero agad ding nagbawi ng salubungin ako ng malamig niyang titig.

"Mr. Russo, ikaw pala! Pasensya na hindi agad kita nakilala," ngayon ay sabi ni Steven, ngayon lang ata napansin ang kasama ko. At kilala niya, ah?

"Mr. Almasan..." tanging sagot ni Sechan.

A sudden awkward silence enveloped us three. Sa tingin ko ay walang balak na umalis sa lamesa namin si Steven kaya naman kahit pa patapos na ay inalok ko siyang sumabay. I was hoping he'll decline now that I'm with someone but he didn't. In fact he quickly pulled out a chair beside me to sit.

"Ah,-"

"I need to do something. I'll go ahead," pinutol ni Sechan ang sasabihin ko. Well, hindi ko din naman sigurado kung ano ang sasabihin ko dapat. I just feel like I need to utter something.

Agad na tumayo si Sechan at walang pag-aalinlangang iniwanan ako kasama si Steven.

Nakita kong nilapitan siya ng isang waiter at may sinabi siyang hindi ko marinig.

"Magkakilala pala kayo ni Mr. Russo?" si Steven na kakatapos lang nguyain ang inorder niyang heavy meal.

"Uh, o-oo. Family friend," and more than that, pero sa isip ko na lang sinabi iyon.

"Mmm, so alam mo na siguro kung gaano iyan katinik sa mga babae. Hindi na pala kita kailangang balaan," anito.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. I didn't know he can casually say those things. Kahit pa nagsasabi siya ng totoo ay hindi magandang manira ng kapwa. Imber tuloy na ma appreciate ko ang 'concern' niya ay mas nainis lang ako.

Hindi na ako sumagot sa sinabi niya, hindi din mamam iyon tanong. Pero nagsalita siya ulit, "Nakikita ko din siya sa ilang eveng na ki-nover ko, and everytime he'd jump from one girl to another," bahagya pa siyang tumawa. Tila tuwang-tuwa sa paninira niya.

Piniligilan kong huwag siyang singhalan. I don't like that kind of attitude. Dumadagdag lang sa una kong pagkadis-gusto sa pagiging clingy niya.

"Hindi naman siya masamang tao," ako pa nga ang may kasalanan sa kanya. Malaking kasalanan.

"Wel, you can say that but who knows what skeletons he hide under his closet," he said like he know Sechan from head to toe.

Seriously, what's his point? Anong makukuha niya sa paninira ng kapwa.

"Whatever it is, it's not our right to give a verdict into it," I said a matter of factly.

Kung hindi lang kabastusan ay kanina ko pa iniwanan si Steven dito. Ang pakikinig sa kanyang mga panghuhusga at sumisira ng araw ko.

Still mad while doing the shoot, I still manage to pull off what it is that I needed to project.

Steven is consistent on throwing compliments at me but I just can't give a damn. I don't think I can easily forget what he just said early in the morning.