Chapter 47

306 5 0
                                    

Chapter 47

SECHAN

A good friend told me that a famous model will come to their hotel for a shoot. I wasn't interested until I heard her name. That's when I manipulated things for her shoot to be done in ours instead. Damn, I had to sell my limited edition sports car to that fucker just so he would agree.
I cancelled my supposed trip abroad so I can stay in our branch in region five.

I was there before she came. Mula sa kwarto ko ay pinapanuod ko ang kaniyang pinaggagagawa.

Damn what she's wearing. Iyon ay dapat na hanggang sa loob lamang ng apat na sulok ng kwarto!

Hindi na ako mapakali sa panunuod sa itaas. Paano kung may mambastos sa kaniya? Fuck, dali-dali akong bumaba para maagapan kung sakali. But then I realized that that's the nature of his work and she's working with professionals. But even so, not all professionals can keep their hands off of her.

Kitang-kita ko ang kamay ng photographer niya na gumapang sa likuran ng bangkuang inuupuan niya habang nagdidinner sila. Pinaglapit din nito ang upuan nilang dalawa. And of course, your lady was oblivious of it all.

Ang ingay pa ng babaeng kaharap ko tungkol sa kung anu-anong kwento ay dumagdag lang sa inis ko. Sino nga ba 'to? Bigla na lang itong lumapit kanina at naupo sa harapan ko. I can't even remember if I knew her?

Gustong-gusto ko ng sapakin ang katabi niya. Boyfriend niya ba iyon at ganoon ito kung makadikit? At kung hindi ay bakit naman niya hinahayaan?

I lazily bore my eyes to my drink, but even so, I am very much aware of all Ramona's actions. I look at her when she stood up to leave. Nahuli ko siyang nag-iwas ng tingin sa amin.

Nakita ko siya kinaumagahan, nakaupo sa buhangin at mag-isa. I was surprised when she accepted my invitation for a breakfast. Akala ko ay mahihirapan pa akong mapapayag siya. Akala ko ay iiwasan niya ako.

Patapos na kami at yayayain ko sana siyang maglakad-lakad ng may dumating na istorbo. Pinasya kong umalis na lang at baka hindi ako makapagpigil at masapak ko lang ang photographer niyang bagong dating.

Seriously, what is patience now?

I called one staff to watch over them. Kapag kung saan-saan na naman mapapadpad ang kamay nito ay siguradong bababa agad ako.

I stared blankly at my table. Maraming mga papeles ang kailangan kong asikasuhin pero wala akong magawa kahit na isa.

Hindi ko matanggal sa isip ko si Ramona. Ang mga mata niya na kay tagal ng hindi dumadapo sa sa akin. Ang mga labi niyang puro sa larawan ko lang tititigan. At ang mukha niya na matagal ko ng hindi nakikita ng malapitan. Obviously, she grew into a fine young lady.

She has this set of eyes like daggers, pointed nose as straight as an arrow, and  lips that resembles the bow of a cupid.

She looks like a fierce angel.

An angel who never leave my thoughts all these years.

It's been so long since my everything started...

Kagagaling ko lang ng library ng makita ko ang mga nagkukumpulang estudyante sa nakahiwalay na court.

Usually, I would just ignore it. Maybe it's just a nice game I'm not interested with. But this time it's different.

"Tara, tara! Bilisan mo pare. Si Hope daw iyon, tignan natin," isang kasabay kong bumababang lalaki.

Napatingin muli ako sa kumpulan at doon ko natanto na hindi sila nanunuod dahil humahanga. I can vividly see some of the students shoulders shaking for too much laughters. My eyes search for the girl with a very familiar name to me, Hope.

Another Chance (Russo Series 2)Where stories live. Discover now