Another Chance (Russo Series 2)

Chapter 23

Chapter 23

"Just stay home, Ramona!" babala sa akin ni Kuya Jeremy.

Mas mukha pa siyang stress kaysa sa akin. It's the second day since the news broke and I think I can handle it a little better.

"I'm not going anywhere, kuya."

"Daddy's taking care of it. For the mean time, h'wag ka munang lumabas," bilin ni kuya.

A video clip of me and Sechan made its way to the internet and it contains our conversation at the restaurant. The one where I said how fake our relationship are.

Hirap akong iabsorb ang nangyayari. Ilang oras na iyong naka-upload bago ko pa malaman. Marami na ang nakapanuod at ang mas nakakapanlumo ay madami na din ang mga nagkumento doon. Mga masasamang kumento na para sa akin.

I cried the whole night. Napaaga ang uwi nila Mommy at Daddy dahil sa nangyari. Hindi din ako iniwanan ni kuya kahit pa hindi na din ako makasagot sa lahat ng mga itinatanong niya.

I turned off all my devices after receiving outrageous messages about the video. Madami ang nagsabing isa akong desperada, mang-aagaw at iba pang masasamang salita na laban sa akin.

My whole life, I was sheltered. My parents and my kuya did their best to prevent all the pain life could give me. I'm not good at the kitche, so it was kuya who learned it instead. I'm not good at music, so, Mommy let me discard my piano lessons. I'm not good with business, so, Daddy do his best so I could learn everything as easy as possible.

Yet, in the end, they can't just take and prevent all the pain this life will brought me. Even with all their efforts, masasaktan pa din ako.

Kung sana ay buong video ang kumalat ay baka hindi naman ganito ang kalabasan. Maybe not this worst. Pero hindi. "Sa totoo lang ay nagulat talaga ako na hindi mo sinabing nagsisinungaling lang ako. Ano? Nakalimutan mo na?"

Doon na nagtapos ang video. Talagang ang kinuhanan lang noon ay ang pagpapaalala ko kay Sechan kung papaano ako nagsinungaling sa lahat. Hindi nakatulong na nagkaroon din ng video kung saan makikitang umiiyak si Amanda na hinihinalang dahil sa pagsira ko sa engagement nila ni Sechan.

Kami lang ni kuya ang naiwan sa bahay. May trabaho siya mamaya at hindi siya pwedeng mawala doon kaya heto siya at panay ang pagpapaalala ng mga hindi ko dapat gawin.

"Magsabi ka agad kung may kailangan ka. I'm sure Mom and Dad will go home immediately after the meeting. So, while you're alone, please, behave." Ulit ni kuya.

Hindi naman talaga sila ganito kastrict, kahit pa noong mas bata ako. They let me explore and wonder. Kaya naiintindihan ko kung bakit ganito sila kahigpit ngayon.

They didn't told me I'm grounded but as much as possible I'm not allowed to go out. This is part of the consequences of my wrong doings.

Tahimik na tahimik ngayon sa aming sala. Nataong day-off ng ilan naming mga kasambahay at ang mga nakastay-in lang ang naiwan, na hindi ko din naman makita.

Hindi pa kami nagkakausap ni Sechan. Hindi ko din naman alam kung tama bang kausapin ko pa siya.

On social media, it was a disaster how I dragged his name to the dump. Kahit pa marami ang mas galit sa akin ay may iilan ding mga kumento para sa kaniya. Kesyo mali daw ang naging desisyon niya na iwanan si Amanda. Na marami na naman daw ang nakakaalam na ikakasal na sila.

I cried the hardest last night. I felt like it has drained now. Kahit pa balikan ko ang mga nangyari ay wala ng tumutulo pang luha.

It all crumbled down in front of me. I has been a week pero ganoon pa din. Ginawan nila Mommy ng paraan para sa bahay na lang muna ako pansamantala mag-aral. Isang linggo na akong nakakulong sa bahay at walang ibang nakakausap. Isang linggo na kaming hindi nagkikita o nagkakausap man lang ni Sechan.