~Η ψυχή που δεν γνώρισε κανείς!~

~Το πιο γλυκό "γλύκισμα" της ζωής!~

Κάθομαι εδώ.. εδώ μόνη.. 
Σε σκέφτομαι..
Σκέφτομαι και φοβάμαι, φοβάμαι επειδή σκέφτομαι..
Γιατί μέσα μου ζουν δυο πλευρές, δυο κόσμοι, δυο άνθρωποι, δύο προσωπικότητες.. που η μία σκέφτεται «αν θα μείνεις» και η άλλη «αν θα φύγεις», η μία χαίρεται και η άλλη λυπάται, η μία "πετάει" και η άλλη είναι ακόμα πεσμένη εκεί, εκεί στον πάτο(!), η μία σκέφτεται και ονειρεύεται μα, η άλλη από τώρα υποψιάζεται και προβλέπει την παντοτινή σου απουσία και θρηνεί..
Σκέφτομαι.. και φαντάζουν 'εχθροί' η απόστασή με τον μάκρη δρόμο, η πελώρια και βαθιά θάλασσα, τα βουνά, οι κάμποι, τα λιβάδια και γενικά η τεράστια έκταση ξηράς και θάλασσας με ότι υπάρχει μέσα σε αυτά, όλα αυτά που υπάρχουν που μπαίνουν ανάμεσά μας.. Αλλά.. όσο με πονά το 'μακριά', άλλο τόσο, από φόβο, ανησυχία, αμφιβολία (δική μου), θέλω να τρέξω μακριά από το 'κοντά' που ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον, έρθει μαζί με το 'για πάντα' (πολύ καιρό) καθώς μοιάζω λίγη ή και μη επαρκής μπροστά στην ευθύνη που θα υπάρχει μέσα σε αυτά..
Και όχι! Δεν θέλω να τρέξω μακριά από την ευθύνη επειδή θέλω να την αναλάβω αλλά γιατί, πολύ πιθανών να αποτύχω απέναντί της.......    
Από την μία όλα είναι ένας Παράδεισος και από την άλλη είναι μια κόλαση στην οποία ζεις με τον φόβο του να μην ξανά δεις ποτέ τούτο τον Παράδεισο.. και τόσο καιρό κατοικώντας ήδη στα λημέρια της 'μοναχικής και μαρτυρικής κόλασης', είμαι σαν το πεινασμένο που ενώ του έδωσες να γευτεί το πιο νόστιμο φαγητό στον κόσμο, του λες: «Να ξες, υπάρχει μια περίπτωση να μην το ξανά γευτείς και να μην φας ποτέ ξανά!» και πίστεψέ με θα ήταν προτιμότερο να μείνει κάνεις πεινασμένος παρά να γευτεί και μετά να είναι με την βασανιστική σκέψη ότι ίσως το χάνει μια για πάντα.....
Ένας πεινασμένος ξέρει πολύ καλά να εκτιμά το φαγητό που πολλοί άλλοι το πετούν, πόσο μάλλον αν γευτεί το πιο νόστιμο φαΐ κινητήριος στον κόσμο, θα ξέρει να το εκτιμήσει πολύ καλύτερα ακόμα και από του ιδικούς κριτικούς γεύσεων!
Έτσι είναι οι αγάπη, είναι κινητήριος δύναμη, είναι όπως το φαΐ για το πεινασμένο, είναι τροφή για την ψυχή και επουράνιο δώρο προς τον άνθρωπο καθώς ο Θεός είναι αγάπη και θέλησε να την μυριστεί με εμάς (γι' αυτό και αποφάσισε να δημιουργήσει τον άνθρωπο και από αυτή Του την κινήσει μας μαθαίνει να μοιραζόμαστε και το πόσο σημαντικό είναι!).

Έτσι είμαι κι εγώ, μια πεινασμένη.. που ήθελα και θέλω να δίνω 'αγάπη' χωρίς να με πολύ νοιάζει στην τελική αν πεθάνω της πείνας.. γιατί συνειδητοποίησα καιρό τώρα πως αυτή η 'τροφή' χάνει την δύναμη και την αξία της όταν δεν την μοιράζεσαι και την κρατάς για τον εαυτό σου ή ίσως για κάποιους λιγοστούς, όσο πιο πολύ την μυρίζεσαι αυτήν την τροφή όπως και οι παραβολή του Χρηστού (και πραγματικό γεγονός, θαύμα) που αναφέρει ένα φτωχό παιδί που θέλησε να μυριστεί δύο ψάρια και τρία καρβέλια που είχε με μία λαοθάλασσα πεινασμένων ανθρώπων που ήταν εκεί για να ακούσουν τον Χριστό και ξέμειναν ως αργά χωρίς να μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια τους όμως ο Χριστός βλέποντας αυτήν την μεγαλειώδη 'πράξει αγάπης' του μικρού αγοριού, τα ευλόγησε και αυτά πολλαπλασιάστηκαν με αποτέλεσμα να φάνε όλοι από αυτά! 
Ακριβώς έτσι είναι και η αγάπη, όσο πιο πολύ την μοιράζεις (από καρδίας) σε φίλους ακόμη και σε εχθρούς, αυτή πολλαπλασιάζετε, ευλογείται και δυναμώνει και ενώ μπορεί να νιώθεις πως στερεύεις, τελικά πάντα η αγάπη υπάρχει μέσα σου παρόλο που ίσως κανείς δεν σου δίνει!
Αυτό μάλλον συμβαίνει και με εμένα, ενώ θέλω να δίνω αγάπη χωρίς τελικά να με νοιάζει αν θα "στερέψω" μέσα μου πάντα, μετά θα βρίσκω λίγη ακόμα για να δώσω...    

Σήμερα.. εδώ και λίγο καιρό γεύομαι την πιο γλυκιά εκδοχή αυτής της 'τροφής' και κινητήριος δύναμη της ψυχής που είναι η αγάπη και σαν πεινασμένη.. αρνούμαι να πιστέψω ακόμα πως τελικά γεύομαι αυτό το ΧΡΥΣΟ γλύκισμα της ζωής! Και τρέμω πια στην ιδέα πως μπορεί να μην το ξανά γευτώ ποτέ αλλά, ακόμα περισσότερο με φοβίζει το μην ξανά φάω από τα "χέρια της καρδίας" σου διότι, πλέον, νομίζω πως κάνεις άλλος σε αυτήν την ζωή (μου), όσο υπερβολικό κι αν φανεί, δεν πρόκειται να το κάνει τόσο νόστιμο και γλυκό τούτο το γλύκισμα όπως εσύ!
Όσο για τους υπόλοιπους φόβους και ανησυχίες, είναι απλώς ασήμαντες λεπτομέρειες.. και όσο για τους δύο κόσμους μέσα μου, τίποτα το ανησυχητικό, απλώς θα επιμένουν να προκαλούν το χάος μέσα μου!..

Αυτό που τελικά έχει σημασία είναι πως και οι δύο κόσμοι (όλο το χάος μου), λένει το ίδιο πράγμα.. "Σε αγαπώ!".     

(11/1/'21)

~Μάρω Jackson~