A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 68

Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.

Pov Almas
"U krijgt morgen de uitslag." Zegt de zuster als ze mijn kamer verlaat. "Hoe gingen de testjes?" Vraagt Mounir bezorgd met zijn hand op de mijne. "Ik heb er een slecht gevoel over. Ik ben bang voor wat de toekomst mij gaat brengen." Zeg ik eerlijk tegen hem waarna hij zijn vrije hand verplaatst naar mijn wang en er liefdevol overheen streelt. "Ik zal bij je blijven. Wat gebeuren zal zal gebeuren met de wil van onze schepper (Allah)." Zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Er word opeens geklopt op de deur. "Binnen." Zegt Mounir in mijn plaats. De deur gaat open en dan verschijnt mijn moeder in de deuropening. "Het spijt mij binti (dochter)." Begint ze meteen en komt verder de kamer inlopen en doet de deur achter haar dicht. "Ik laat jullie wel even alleen." Zegt Mounir en staat dan op om mij alleen te laten met mijn moeder.

"Waar is Maisa?" Vraag ik want ik zou het echt niet oké vinden als ze alleen thuis is. "Ze is thuis met Mohamed." Zegt mijn moeder waarna ik knik.

"Heb je al gegeten?" Vraagt mijn moeder dan opeens waarna ik schud met mijn hoofd. "Ik heb wat eten voor je meegebracht, als je wil?" Zegt ze onzeker en laat een tasje zien. Ik zie de pijn en de spijt in haar ogen. Ik kan haar het beste een kans geven. Ik zal haar weer toelaten in mijn leven. Ik wil later geen spijt. De eerste stap naar het terug opbouwen van mijn band met mijn moeder begint met ja zeggen. Ik zal namelijk nu niet alleen ja zeggen tegen haar eten maar ook tegen haar verzoek om terug te komen in mijn leven. Deze kans wil ik niet mislopen.

"Ja, graag." Zeg ik met een zwakke glimlach. Er verschijnen tranen in de ogen van mijn moeder en met een glimlach komt ze naar mij toe. "Hier heb je wat." Met een glimlach neem ik de eten aan. Ik neem een hap en ik sluit mijn ogen genietend. Wat heb ik toch de kookkunsten van mijn moeder gemist. Ik kan eten wat ik wil en waar ik wil maar niks smaakt hetzelfde als wat mijn moeder maakt.

~~
De volgende dag zit ik samen met Mounir in de kantoor van de dokter. Ik word vervoerd in een rolstoel. Een oprechte hel!

Mounir en ik geven beide de dokter een hand waarna Mounir gaat zitten op de stoel en ik? Ja, ik kan niet echt veel dus zit ik maar in mijn rolstoel. 

"Mevrouw Abdul Aziz, hoe voelt u zich?" Vraagt de dokter mij waarna ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aankijk. Hoe moet ik mij voelen? Blij? 

"Meneer, hoe moet zij zich voelen. Ik kan me niet voorstellen dat ze zo erg gelukkig is." Zegt Mounir die mijn blik heeft gemerkt. "Sorry voor de vraag." Zegt de dokter dan met een kleine glimlach. "Het geeft niet. Maar het is niet bepaald aangenaam in deze rolstoel." Zeg ik om de dokter op zijn gemak te laten voelen.

"Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u." Begint de dokter waarna Mounir en ik elkaar meteen aankijken. Mounir heeft een kalmerende gezichtsuitdrukking die mij normaal gezegd zou kunnen kalmeren maar dit keer werkt het geen eens een beetje. Ik heb hier geen goed gevoel over.

"Er is een grote kans dat u niet meer zult kunnen lopen en u kunt niet zwanger meer raken." Mijn adem stokt in mijn keel bij het horen van de woorden van de dokter. "Geen kinderen? Niet meer lopen?" Vraag ik voor de zekerheid. "Met de juiste behandeling en geduld is er nog een kans dat u weer kunt lopen. Maar over kinderen krijgen spijt het mij om te zeggen dat dat echt niet meer mogelijk is." Zegt de dokter.

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Mounir die zelf ook gechoqueerd is. De besef dat ik geen kinderen meer kan krijgen moet ons beide nog bezinken. "Nog iets anders?" Vraag ik aan de dokter die daarna schudt me zijn hoofd. Wat heb ik geluk dat ik een automatische rolstoel heb. Ik druk meteen op de knop om naar achter te gaan en stuur richting de deur.

Ik voel hoe ik verder word geduwd waarna ik stop met sturen en mij laat duwen. Zodra we uit de kamer komen zie ik Dina op ons aflopen maar ik kijk meteen weg van haar. "Ik ben moe, ik bel je wanneer ik mij beter voel." Zeg ik tegen haar zonder op te kijken. "Weet je het zeker?" Vraagt Dina weer waarna ik knik. "Ja, dankjewel." Zeg ik en draai me dan om naar Mounir als teken dat ik verder wil.

We lopen verder naar mijn ziekenhuiskamer en daar legt Mounir mij in mijn bed. "Ik wil even alleen zijn." Zeg ik zachtjes met een gebogen hoofd. "Ik laat je niet alleen in deze toestand." Spreekt Mounir mij tegen maar ik schud tegenstrijdig met mijn hoofd. "Ga alsjeblieft weg. Ik heb tijd nodig om te beseffen wat er net is gebeurd." Zeg ik zonder op te kijken omdat ik bang ben dat de pijn in mijn ogen hem tegenhouden om te gaan. "Ik ben dankbaar voor je aanwezigheid, maar nu moet je gaan." Zeg ik weer. "Ik hou van jou Almas. Ik zal jou hoe dan ook de mijne maken, ongeacht de situatie." Zegt Mounir en verlaat dan mijn kamer. 

Ik laat mezelf dan uitgeput achterover op bed vallen. Ik sta mijn tranen toe om te vallen. Ik laat eindelijk de pijn zien die ik niemand anders wil laten voelen. Ik pak een kussen van de vele achter mij vandaan en ik begraaf mijn gezicht erin. Mijn gesnik vullen de kamer en mijn tranen blijven maar stromen alsof ze geen einde hebben.

Net wanneer alles beter lijkt te gaan. Altijd wanneer ik denk dat ik eroverheen kom word ik geconfronteerd met een andere soort pijn. Maar het maakt niet uit wat voor een pijn het is. Pijn is pijn! 

Sommige zeggen weleens dat je je eigen pijn niet kunt vergelijken met die van een ander maar daar denk ik anders over. Jullie hebben allebei pijn. Jullie hebben beide iets om doorheen te bijten. Hoe diep je ook zinkt in die put moet je blijven klimmen naar die ene lichtpuntje. Als je geen uitweg vind maak je een uitweg. 

Zitten in die duistere put die eindeloos lijkt is oké. Het is oké om niet oké te zijn. Wat niet oké is om er niet doorheen te bijten. Om niet te reiken naar hulp wanneer je het niet meer weet. 

Emoties doen pijn. Zou leven niet makkelijker zijn als je geen gevoelens hebt? Zou het dan niet mooier zijn?

Ik ga mezelf hieruit vechten. Ik heb geen andere keus, al moet ik daarvoor mijn emoties opgeven. Al moet ik daarvoor de mensen om mij heen verliezen. Ik kan en mag niet mezelf verliezen om andere te behouden. Als ik blijf zal ik nooit meer mezelf zijn. Niet geschoten is altijd mis toch?

Met die gedachte in mijn hoofd veeg ik mijn tranen weg. Ik mag deze gevecht niet verliezen. Ze zeggen dat Allah zij beproeft waar hij het meest van houdt, ik zal mijn heer tonen dat ik zijn liefde waard ben.

*****************************

1255 woorden 

Vergeet niet te stemmen!

Lees even bij mijn mededeling voor duidelijkheid over welke dagen ik ga plaatsen. 

En iedereen die momenteel in een moeilijke tijd zit. Ik weet dat het lastig is om nog door te zetten en al helemaal met deze lockdown. Maar geloof me, doe je best in deze leven om in het hiernamaals je beste leven te leiden zonder een sprankje pijn.

Bijt erdoorheen lieverds!