A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 42

Pov Almas
Ik zit in de hotelkamer van Dina omdat ze met mij wou praten. Ik ben gelukkig weggekomen van Rami. 

Ik zit op de bank terwijl ik wacht tot Dina komt. Ze had gebeld met de hotel dat ze mij naar deze kamer moesten brengen. 

De deur gaat dan open waarna ik meteen opsta met een grote glimlach. 

Maar ik zie niet Dina binnenkomen maar iemand die ik niet verwacht had. "Mounir?" Fluister ik geschrokken. "Hoe gaat het met je Almas?" Vraagt hij waarna ik nog verbluft knik met mijn hoofd. "Alhamdulilaah, het gaat goed met mij. Hoe gaat het met jou?" Vraag ik terug waarna hij knikt. "Het gaat goed alhamdulilaah." Er ontstaat dan een korte ongemakkelijke stilte die ik verbreek.

"Waarom ben je hier? Je zei toch dat zij die uit je leven gaan nooit meer terugkomen?" Ik breng bewust mijn laatste gesprek met hem weer ter sprake. Ik wil hierna niet doen alsof die gesprek nooit geweest is. "Ik had beter moeten weten dan jou zomaar te laten gaan. Het spijt me echt, ik weet waar je doorheen gaat Almas. Het is mijn schuld-" Ik heb geduldig geluisterd maar daar onderbreek ik hem. "Waarom zeg je altijd dat het jou schuld is?" Vraag ik aan hem. Hij kwelt zichzelf en neemt alle schuld op zichzelf. "Het is ook mijn schuld, als ik me voor een keer zou kunnen gedragen was je nu veilig geweest." Zegt Mounir met pijn in zijn ogen. Hij heeft op dit niet iemand nodig die tegen hem zegt dat het zijn schuld is. Hij heeft iemand nodig die tegen hem zegt dat het goedkomt. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen en knuffel hem stevig. 

Hij verstijft voor een seconde maar hij slaat dan ook zijn armen om mij heen. Er verschijnt onbewust een glimlach op mijn gezicht. "Het komt goed." Fluister ik zachtjes. "Dankjewel." Zegt hij. De pijn en vermoeidheid is goed te horen in zijn stem. Hij heeft met niemand kunnen praten, hij zit ook met veel. "Ik vergeef je alles dat je gedaan hebt Mounir. Allah (swt) heeft iets geschreven en het zal gebeuren hoe hij het wil." Zeg ik tegen hem waarna hij mij steviger knuffelt en daarbij alle afstand tussen onze lichaam verdwijnt. Ik laat het toe zonder een sprankeltje angst. "Je bent te lief voor mij." Het komt als een opgelucht zucht uit de mond van Mounir. "Je doet je best om jezelf te verbeteren." Zeg ik tegen Mounir en trek terug van de knuffel en met mijn armen om zijn nek en zijn armen om mijn middel kijken we elkaar aan. 

We staan dicht tegen elkaar aan en zijn ogen spreken boekdelen. Zijn groene ogen geven mij een onbeschrijfelijk gevoel. Alsof ik thuis hoor in zijn armen. "Ik ben niet goed genoeg voor jou." Zegt Mounir opeens en laat mij langzaam los. Deze keer zal ik echter niet zo snel opgeven, hij doet zijn best. Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen en laat hem mij aankijken. "Niemand is perfect, je staat hier niet alleen voor." Zeg ik streng tegen hem. "Hoe kun je dit nog zeggen na alles wat ik jou heb aangedaan?" Vraagt hij verward. "Je veranderd Mounir, ik kan dit zien. Alleen jij moet dit nog inzien. Waar is die zelfverzekerde Mounir gebleven." Zeg ik met een lieve lachje. Bij hem verschijnt er ook een lachje dat mij alleen maar blijer maakt. Blij om te weten dat ik de reden ben van zijn lach. "Ik weet niet hoe jij het doet maar je krijgt het altijd voor elkaar om een lachje te toveren op mijn gezicht." Zegt Mounir waardoor een warm, fijn gevoel mij overspoelt. Langzaam maar zeker glijdt de arm van Mounir weer om mijn middel.

Hij kijkt mij aan met een oogverblindende glimlach. Ik sla mijn arm weer om zijn nek en druk mezelf tegen hem aan. Langzaam komt zijn gezicht dichterbij de mijne. Deze keer twijfelt geen van ons niet. Onze lippen raken elkaar waarna we een gepassioneerde zoen delen. Hij verdiept ons zoen waarna ik met mijn ene hand door zijn haar woel. Ik voel hem glimlachen en vervolgens gaat onze intieme momentje door. 

Na even trekken we beide terug om op adem te komen. Mounir drukt dan een kus op mijn voorhoofd waarna ik genietend mijn ogen sluit. "Dankjewel voor deze kans." Zegt hij met een oprechte lach op zijn gezicht. 

We gaan dan samen op de bank zitten. Ik leun tegen hem aan en zucht even diep uit, van blijdschap.

"Wat moeten wij met Rami?" Vraag ik aan Mounir terwijl ik hem aankijk. Hij zucht eventjes diep uit en pakt vervolgens zijn telefoon. Hij laat mij een video en een foto zien. Ik kijk ernaar met grote ogen en mijn adem stokt voor een moment in mijn keel. "Hoe?" Vraag ik met een zachte stem, bijna onhoorbaar. "Ik was een keer langsgekomen, jij sliep toen en je zat vast aan de bed. Ik voelde me zo erg machteloos, ik kon niks doen." Mounir neemt even een korte pauze. "Rami heeft deze video en foto in handen. Hij zou dit plaatsen als ik nog eens contact zou nemen met jou zei hij tegen mij. Ik zou je  anders al heel lang geleden weg hebben gehaald bij hem." Zegt Mounir dan alsof hij schuldig is. 

"Waarom heb je besloten nu wel contact te zoeken?" Vraag ik verward. "Ik heb de camera's in de huis van Rami laten hacken. Volgens mij weet je het niet maar er is ook een camera in de inloopkast van Rami." Zegt Mounir waarna ik schrik. "Hij kan zien dat ik geweest ben in zijn kleedkamer?" Vraag ik geschrokken. "Rustig maar, ik heb ervoor gezorgd dat Rami die beeld niet kan zien." Dankbaar knik ik. "Wat had je daar gevonden?" Vraagt Mounir dan weer. "Wist je dat Rami een wapensmokkelaar is?" Zeg ik zacht waarna hij voor even schrikt. "Jij moet snel weg daar." Zegt Mounir dan waarna ik zucht. "Mohamed." Zeg ik zacht. "Je broer?  Wat is er met hem?" Vraagt Mounir bezorgd. "Rami bedreigd dreigt dat hij Mo iets zal aandoen als ik mijn mond voorbij praat." Zeg ik met tranen in mijn ogen. "Rami heeft het allemaal niet op een rijtje." De verachting in de stem van Mounir is niet te missen. Ik denk aan alles wat Rami mij wel niet heeft aangedaan. De pijn en de vernedering die ik voelde door hem. Er valt onbedoeld een ingehouden traan naar beneden. Mounir trekt mij troostend tegen zich aan en gaat geruststellend met zijn hand door mijn haar. 

We worden opeens verstoord door mijn telefoon die afgaat. Mounir laat mij los en pakt mijn telefoon van de tafel. "Het is Rami." Zegt hij waarna ik meteen naar boven schiet en weer normaal zit. Ik begin langzaam in paniek te raken. "Zeg dat je in de hotelkamer wacht totdat Dina komt." Zegt Rami en drukt op opnemen en drukt de telefoon in mijn hand. Hij knikt bemoedigend waarna ik mijn telefoon weer op luidspreker zet.

Eén verkeerd stap en dat kan Mo in gevaar brengen.

****************************************

1185 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Eens of oneens met de besluit van Almas om Mounir te vergeven en haar hart te volgen?