A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 56

Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.

Pov Almas
Mounir heeft mij een grote trui van hem gegeven die tot net boven mijn knieën komt en een joggingbroek die voor hem net te klein is en voor mij net te groot.

Nu zitten hij en ik samen op de bank een film te kijken. 

Wanneer het tijd is voor de volgende gebed gaan we weer samen bidden.

Maar tijdends het bidden gaat opeens de bel. Mounir en ik negeren het en bidden verder. Opeens horen we de dat de deur word opengebroken. Mounir gaat verder met de gebed terwijl angst door mij dringt. 

Ik hoor dan meerdere voetstappen de trap oprennen en dan gaat de deur open. 

Er gebeurd ineens teveel in één keer. Ik zie opeens politieagenten de kamer binnen renen en ze pakken Mounir bij zijn armen terwijl hij de gebed bijna wil afsluiten. "Maak het af." Hoor ik Mounir dan zeggen terwijl zijn handen voor mijn neus in de boeien word geslagen. Ik luister naar hem en sluit huilend mijn gebed af. "Al salam alaikoum wa rahmatulaah, al salam alaikoum wa rahmatulaah." Zeg ik huilend. 

Ik sta dan snel op en ik ren meteen achter de politie aan met nog mijn gebedskleren aan.

De deur ligt eruit en ik zie hoe Mounir word meegenomen in de politieauto. "Het komt goed!" Zegt Mounir met een geruststellende glimlach en word dan ruw in de auto geduwd. Ik wil huilend achter de auto aan rennen als de auto in beweging komt maar ik word tegengehouden door vrouwelijke politieagentes. "Rustig mevrouw." Zegt een agente. Ik schud verslagen met mijn hoofd en ik word dan naar binnen gebracht door de agentes. 

Ik loop terug naar de kamer en ik ga zitten op de gebedskleed. Ik smeek tot Allah dat alles goed komt. Ik voel ogen op mij branden maar ik negeer het totaal. 

Als ik klaar ben met mijn dua sta ik op en doe de gebedskleding uit en vouw de gebedskleden op en leg ze in de hoek waar Mounir het vorige keer legde. 

"Wij roepen u op als getuige getuige tegenover Mounir Sultan wegens het mishandelen van uw verloofde en het ontvoeren van u." Zegt één van de agentes. "Ik ben niet ontvoerd, ik ben hier op eigen wil." Zeg ik fel. "Bent u medeplichtig in de actie van Mounir Sultan?" Vraagt een agent. "Ik wil Rami bin Omar aanklagen voor mishandeling, bedreiging en voor aanranding." Zeg ik waarna de agentes even raar aankijken. "Kunt u even meekomen naar de politiebureau." Zegt een agente waarna ik knik. 

"Zou de deur gemaakt kunnen worden, er kan ingebroken worden." Zeg ik waarna een agente knikt. "Als u iemand wilt bellen kan het nu nog." Zegt één van de agentes. "Ik zou graag iemand willen bellen, maar mag ik een telefoon dan lenen?" Vraag ik waarna eentje haar telefoon aan mij geeft.

Ik tik meteen de nummer van Marcus in die ik uit mijn hoofd heb geleerd.

Marcus: "Hallo, met Marcus Martin."

Almas: "Hey Marcus, ik ben Almas."

Marcus: "Wat is er gebeurd? Waar ben je, met wie ben je?"

Almas: "Mounir is opgepakt en ik ben bij hem thuis. Kun je even hier komen alsjeblieft, de deur ligt eruit en ik ga Rami aanklagen."

Marcus: "Ik kom per direct en ik ben trots op je lieverd."

Almas: "Rami komt hier niet meer mee weg. Ik ben hem spuugzat." 

Marcus: "Ik kom ben onderweg naar de huis van Mounir, ik kom naar de politiebureau zodra alles weer goed is in de huis."

Almas: "Dankjewel Marcus."

Ik hang op en geef de telefoon terug aan de agente. "Bedankt." Zeg ik met een zwakke glimlach. "Komt u maar mee nu." Zegt de agent waarna ik knik. "Kunnen we eerst even wachten tot dat Marcus komt, ik wil geen risico lopen." Zeg ik waarna de agente knikt. 

We gaan vervolgens naar de woonkamer en we zitten daar met z'n alle. De spanning is te snijden tussen ons.

~~
Na een tijdje komt Marcus de kamer binnen. Ik spring op en ren naar hem toe. Tranen prikken in mijn ogen. "Het komt goed kleintje." Troost Marcus mij. "Dit komt door Rami. Hij komt deze keer niet meer zomaar vanaf." Huil ik in de armen van Marcus. "Ik blijf hier. Ga mee naar de bureau." Zegt Marcus waarna ik knik. 

Hij geeft mij nog een laatste knuffel en dan loop ik samen met de agentes mee naar de auto en we vertrekken al snel.

~~
Na een tijdje komen we aan bij de de politiebureau. 

Ik word meteen gebracht naar de verhoorkamer. 

Ik ga zitten en tegenover mij zit een mannelijke agent. "Gaat u maar zitten mevrouw." Zegt hij netjes. Ik knik en ga zitten. 

"Dan kunnen we nu beginnen." Zegt hij met een serieuze blik. 

"Wat was er die avond gebeurd?" Vraagt hij als eerste. "Rami en ik waren uitgenodigd voor de avondeten bij zijn ouders thuis. Hij liet daar weten dat hij wou trouwen binnen zes maanden maar ik ben niet eens met deze huwelijk. Ik ben gedwongen in deze huwelijk. Ik had niks te zeggen daarover dus toen we terug thuis waren wou Rami dat ik bij hem ging slapen maar ik luisterde niet en ging in een andere kamer slapen en deed de deur op slot-" Ik vertel alles wat er gebeurd is in de volgens mijn perspectief.

"Wat is uw band met Mounir?" Vraagt de agent nu. "Mounir is mijn vriendje. Rami is daar over op de hoogte. Mounir is onschuldig en Rami is schuldig. Hij heeft mij meerdere malen mishandeld, aangerand en bedreigd. Mounir heeft mij gered van een monster." Zeg ik kil. "Hoelang is dit al gaande?" Vraagt de agent nu. "Het is al gaande sinds de begin van mijn relatie met Rami. Niks dat is gebeurd is met vrije wil." Zeg ik weer.

~~
Ik word eindelijk vrijgelaten. "Mag ik Mounir zien?" Vraag ik nog snel aan de agent. "Komt u maar mee." Zegt de agent en loopt voorop. 

Ik loop achter hem aan en de tranen springen in mijn ogen zodra ik Mounir zie achter de tralies. "Mounir." Zeg ik terwijl mijn tranen vloeien over mijn wangen. "Diamantje van me." Zegt Mounir en komt naar de tralies toelopen. Ik doe hetzelfde en loop ook naar de tralies.

Mounir kijkt mij aan met geruststellende glimlach. "Ik heb Rami aangeklaagd." Zeg ik zachtjes. "Je hebt gedaan waar jij je goed bij voelde. Ik ben trots op je." Zegt Mounir waarna ik slapjes lach naar hem. "Dit is oneerlijk, Rami hoort daar te staan." Zeg ik terwijl ik me sterk probeer te houden. "Het zal goed komen." Zegt Mounir. 

"Mevrouw, u moet gaan." Zegt een agent en komt naar mij toe. "Ik hou van je, ik zal terugkomen bij je." Zegt Mounir voordat ik weg ben.

Verslagen loop ik de bureau uit maar dan word ik tegengehouden. 

Ik kijk op en zie dan mevrouw Sultan samen met Karim. Ze ziet er gebroken uit. Ze komt meteen naar mij toe. "Wat is er gebeurd met Mounir?" Vraagt ze paniekerig terwijl ze mij door elkaar schud. "Rustig ghelti (tante)." Zegt Karim en houd mevrouw Sultan tegen. "Nee, mijn zoon komt alleen maar in de problemen sinds dat deze meisje in zijn leven is." Zegt mevrouw Sultan met tranen in haar ogen. "Mevrouw Sultan." Zeg ik met een gebroken zachte stem. "Nee. Waarom luisterde je niet vanaf de eerste keer dat ik tegen je zei dat je weg moest blijven van mijn kinderen. Het is afgelopen, je zal nooit meer contact hebben met mijn kinderen. Ik zal daar persoonlijk voor zorgen." Mevrouw Sultan loopt dan weg en ik voel me licht worden in mijn hoofd. 

Mijn benen trillen van paniek. Ik kan me geen leven voorstellen zonder Mounir. Ik zak door de grond en verlies mijn bewustzijn.

********************************

1329 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Na tien jaar heeft ze hem eindelijk aangeklaagd!

Dames, geef toe. Jullie zijn verliefd geworden op Mounir ;)