De 18 jarige Almas, verkracht, mishandeld en uit huis gezet. Niks lijkt goed te gaan tot ze gaat werken als bediende in een enorme huis en voor ruil krijgt ze onderdak en mag ze naar school.
Maar wat als na een jaar de verwende zoon van de oh zo rij...
Pov Dina Mijn hart klopt zo'n beetje in me keel. Ik ben zenuwachtig en zit op de bank terwijl ik wat frunnik aan me redelijke lange zwarte jurkje.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Het komt goed lieverd, je kan gewoon afwijzen als je het niks vind." Stelt mijn moeder me gerust maar ik breek bijna uit in tranen. "En wat dan als ik moet van papa, ik heb geen keus mama. Ik wil trouwen met de man waar ik van hou." Zeg ik bijna huilend. Ik vecht tegen mijn tranen die dreigen te vallen. "Het komt goed, ik weet het zeker." Troost mijn moeder mij. Ik ben bang. Ik ben bang voor wat er mij te wachten staat. Mijn angst neemt het over van mij. Ik voel me leeg en nutteloos. Doe ik steeds voor alles me best om uiteindelijk uitgehuwelijkt te worden?! Ik trek het allemaal niet meer. Ik sta op en loop rustig weg naar mijn kamer.
Pov Almas Ik kijk steeds vol ongeloof naar mijn telefoon. Mijn hart klopt steeds sneller en sneller.
"Almas!" Ik schrik op en stop snel mijn telefoon weg in mijn broekzak en loop met snelle stappen naar mevrouw Sultan die zich in de woonkamer bevindt.
"Ja mevrouw?" Vraag ik netjes. "Kun je Dina wat geruststellen, ze wil niet naar mij luisteren. Naar jou luistert ze sneller dan naar mij." Zegt mevrouw Sultan waarna ik knik. "Ik zal nu naar haar toe gaan." Zeg ik waarna mevrouw Sultan dankbaar naar mij glimlacht. "Kan ik nog iets anders voor u doen?" Vraag ik waarna ze met haar hoofd schud. Ik lach even naar haar en loop dan weg. Ik ga naar de kamer van Dina maar mijn hoofd zit nog steeds bij de mail die ik zojuist gekregen. De adrenaline gaat weer door mijn lichaam als ik er alleen maar aan denk. Maar ik schuif alles opzij en denk aan de arme Dina.
Pov Dina "Binnen." Roep ik en veeg snel mijn tranen weg. "Gaat het?" Ik kijk op naar me zusje die net me kamer inkomt. "Ik weet het niet, ik weet niet wat ik moet denken. Ik weet niet wat hier van moet vinden." Geef ik eerlijk toe. "Ben je er wel klaar voor?" Vraagt Amira voorzichtig. Ik haal mijn schouders op en kijk haar radeloos aan. "Misschien valt hij wel mee." Probeert Amira te troosten.
"Zullen we nadat dit voorbij is op vakantie gaan? Ik ben klaar met Nederland." Vraag ik aan Amira met een grijns. "Ik zeg geen nee tegen een vakantie hoor." Lacht Amira.
Ik krijg een glimlachje door de enthousiasme van Amira. Het doet me meteen goed. "Zullen we ook meteen Chaima meenemen?" Vraag ik waarna Amira hevig met haar hoofd knikt. "Ik denk dat het wel even tijd word dat ik een band met haar opschep. Ze houd meer van Almas dan van haar bloedeigen zus." Zegt Amira en ik hoor verschillende emoties door haar stem gaan.
"Waarom mag je Almas niet?" Vraag ik voorzichtig. Ik snap niet waarom ze Almas zo erg haat, het is echt onnodig naar mijn mening.
"Iedereen houd van haar en denkt aan haar. Almas is zo'n beetje jou beste vriendin, Chaima heeft een betere band met haar dan met mij en ook nog mama. Toen ik in de ziekenhuis lag doordat ik me been had gebroken was ze mij geen eens komen opzoeken, maar toen Almas in de ziekenhuis lag heeft mama de hele feest afgeblazen om naar haar toe te gaan. Beteken ik dan zo erg weinig voor jullie? En dan hebben we ook nog Mounir die zo'n beetje nooit thuis is. Zelfs nu hij terug is in Nederland, ik dacht dat dingen zouden veranderen wanneer hij zou terugkomen maar het lijkt alleen erger te worden." Er rollen ondertussen tranen over de wangen van Amira terwijl ze het mij verteld vol pijn.
Ik zit er sprakeloos bij met een mond vol tanden. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen, ik wist niet dat ze zich er zo bij voelde.
"Waarom kan ik gewoon niet als de andere meiden van mijn leeftijd gewoon gezellig samen met mijn ouders en broer en zussen even uitgaan. Samen naar de pretpark. Samen uit eten. Waarom worden al onze acties zo erg onder een vergrootglas gezet. Ik wil ook gewoon leven en uitgaan. Ik wil niet steeds onder de gaten gehouden worden. Door niemand niet. Geen lijfwachten en geen mensen die stiekem foto's nemen van mij. Ik wil niet mezelf steeds zien op Instagram accounts van anderen. Ik heb er toch niet voor gekozen om de dochter van meneer en mevrouw Sultan te worden." Zegt Amira weer. Haar stem klinkt schor en ze ziet er gebroken uit.
Ik dacht altijd dat ze gewoon verwend en arrogant was. Ik weet dat ik het heb over mijn eigen zusje, maar zo kwam ze nu eenmaal over.
Ik neem mijn zusje in mijn armen en aai met mijn hand over haar haren naar beneden. "Het spijt me Amira, ik wist niet dat jij je zo voelde. Het spijt me echt. Het is vast ook niet de bedoeling geweest van Almas om je zo te laten voelen." Zeg ik terwijl ik haar nog steviger vasthoud.
Pov Almas Ik zit op mijn bed en blijf maar denken aan de woorden van Amira.
'Iedereen houd van haar en denkt aan haar. Almas is zo'n beetje jou beste vriendin, Chaima heeft een betere band met haar dan met mij en ook nog mama.'
Ik heb nooit geweten dat ik haar zoveel pijn heb gedaan. Ik moet hier weg. Dit is slecht. Misschien ben ik wel gewoon een slecht mens.
Misschien verklaart dat alles wat mij is overkomen. Misschien straft Allah mij voor de pijn die ik andere heb aangedaan.
Ik pak me telefoon er weer bij en kijk weer naar de mail die ik eerder vandaag heb gekregen. Ik was aan het twijfelen of ik dit wel moest doen.
De verleiding is groot om op deze aanbod in te gaan.
~~ Meneer Sultan is er en ik heb ook al meegekregen dat de bezoek er ook is.
Ik moet zo meteen de koffie en thee brengen. Ik ben echt nieuwsgierig naar hoe de jongen eruit ziet. Ik hoop dat hij wel netjes. Dina verdient een goeie man.
"Almas, breng nu de koffie en thee." Zegt mevrouw Oulai. Ik knik en pak de dienblad aan en loop naar de ruimte waar ze nu zijn.
Wanneer ik daar aankom schrik ik van de jongen die ik daar zie.
Het is die ene jongen van die avond, die mij wou meenemen naar zijn huis.
"Almas." Fluistert iemand in me oor die langs me loopt. Ik kijk weer snel op en zie dat het Yousra was.
Ik herpak mezelf snel en leg de dienblad neer op de tafel en ik geef iedereen zijn/haar kopje aan. De laatste persoon aan wie ik zijn kopje moet geven is de jongen.
Hij kijkt me aan met een vieze grijns en wanneer ik hem zijn kopje geef voel ik zijn hand over mijn hand gaan. door de schrik laat ik de kopje vallen waardoor de hete kopje op de jongen beland.
Ik schrik en spring zowat naar achter.
"Wat doe jij!" Schreeuwt de jongen woedend terwijl hij ook in een ruk is gaan staan.
Hij heft zijn hand om mij te slaan en ik krimp meteen in één maar hij word al snel tegengehouden.
**********************************
1230 woorden
Vergeet niet te stemmen!
Sorry dat het zo erg lang duurde tot ik eindelijk weer een deel plaatste. Ik heb het de laatste tijd echt druk met school enzo. Ik heb veel proefwerken en veel huiswerk, ik zal wel proberen om vaker te publiceren.
