A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 37

 Pov Almas
Ik word wakker. Ik denk aan wat Rami heeft gedaan en meteen giert er paniek door mij heen. Ik wil meteen de bed uitspringen maar één van mijn handen is vast geboeid aan de bed. "Rami!" Schreeuw ik terwijl de tranen in mijn ogen springen. 

Ik hoor voetstappen op de trap en dan gaat de slaapkamerdeur open. "Je bent eindelijk wakker. Je gaat straks weer terug naar huis, ik breng je terug naar Marcus." Zegt Rami en komt naar mij toe. "Maak mij los." Huil ik. "Waarom huil je schatje, had je een nachtmerrie?" Spot Rami. "Ga je rustig doen nu?" Vraagt hij aan mij terwijl hij mij pakt bij mijn kin. Met betraande ogen knik ik. "Ik hoor je niet, wil je vast blijven?" Vraagt hij waarna ik meteen met mijn hoofd schud. "Ik zal rustig doen, laat mij alsjeblieft los." Huil ik weer. "Dat klinkt beter." Zegt Rami en pakt dan een sleutel en maakt mijn pols los. 

"Kom, we gaan eten." Zegt Rami en trekt mij de bed af. "Hoe laat is het?" Vraag ik dan aan hem. "Het is om elf uur." Zegt Rami weer. "Wanneer breng je mij naar Marcus?" Vraag ik weer. "Stop met vragen stellen." Zegt Rami dan. "Sorry." Zeg ik zacht en loop stilletjes achter hem aan. 

Pov Marcus
"Ik wil weten waar die IP-adres is!" Schreeuw ik boos. Ik kijk weer naar de nieuw geplaatste foto van Almas en naar haar verhaal. Er klopt hier iets niet! 

"Ze is bij Rami thuis." Zegt iemand. Ik knik en bel meteen Rami op.

Rami: "Hoi Marcus."

Marcus: "Waar is Almas. Ze is al meer dan vierentwintig uur onbereikbaar en nu zie ik opeens haar verhaal en haar nieuwe post."

Rami: "Almas sliep bij mij, problemen ermee? En wat wil je doen aan het feit dat ik en Almas een relatie hebben."

Marcus: "Die meid heeft werk! Breng haar zo snel mogelijk terug bij mij."

Rami: "Dat was ik al van plan. We komen na het eten, maar nu hang ik weer op."

Voordat ik nog iets kan zeggen hangt die jongen weer op. "Ze komen na het eten." Zeg ik tegen de pr-team. "Ga maar naar huis." Zeg ik tegen ze en verlaat zelf de gebouw en rij terug naar de appartement.

Pov Almas
Ik zit met Rami aan tafel. Ik kijk ongemakkelijk naar Rami die aan het eten is. "Ga eten." Zegt hij droogjes. "Ik heb geen honger." Lieg ik. Ik heb namelijk heel veel honger maar ik vertrouw de eten gewoon niet. "Er zit niks in de eten. Je kan gerust eten." Zegt Rami en neemt dan een hap van de eten op mijn bord. "Zie je, ik ben niet dood." Zegt hij wanneer hij het heeft doorgeslikt. "Zit er ook geen varkensvlees in?" Vraag ik met dichtgeknepen ogen. "Nee heilige." Zegt hij dan. 

Ik besluit de risico te nemen en eet langzaam de eten op. Het is lekker maar ik laat daar weinig van merken. 

Na een tijdje is Rami al klaar en staat hij op van zijn stoel. "Eet snel op." Zegt hij en ruimt zijn bord weg. Ik knik en maak snel de eten op. 

"Als ik klaar ben pak ik de borden en breng ze naar de keuken. "Dus je bent klaar?" Vraagt Rami aan mij waarna ik knik. "Doe je schoenen en jas aan, we gaan." Zegt Rami. "Ga ik terug naar Marcus?" Vraag ik hoopvol. "Stel geen vragen en doe wat ik zeg." Zegt Rami zuchtend en stuurt mij uit de keuken. 

Ik zucht even maar doe wat hij zegt. Ik kan beter doen wat hij zegt en nog een woedeaanval van hem voorkomen. Deze man heeft het allemaal niet op een rijtje, hij heeft het vandaag goed bewezen.

Ik wacht op Rami bij de deur met mijn jas en schoenen aan. Niet veel later komt ook Rami die zijn schoenen en jas al aanheeft. Hij heeft zijn sleutels al in zijn handen. 

Hij doet de deur open en samen lopen we naar de auto.

Ik stap in de auto en hij ook.

Ik kijk afwezig naar de weg. De weg van Amsterdam komt dan langzamerhand in beeld. Ik zucht even van opluchting. "Ben je blij kleine bij?" Vraagt Rami grinnikend. "Waarom noem je mij altijd 'bij'?" Vraag ik fronsend. "Je ogen zijn net honing en jij bent een bij. Wanneer je steekt ga je dood." De laatste zin zegt hij kil en met een dreigende ondertoon. Ik slik even en houd voor de rest van de rit verstandig mijn mond.

~~
We stoppen voor de appartementencomplex. Ik wil meteen uitstappen maar Rami doet de deur op slot. Ik draai mij om naar hem en wacht geduldig tot hij iets zegt.

"Verspreek je niet, laat niks merken aan Marcus." Zegt Rami en dan voel ik koud staal op mijn wang. Ik kijk naar wat het is en vang dan een glim van een pistool. "Mooi ding hé. Als je niet oppast zal Mohamed ook kennis maken met mijn goede vriend." Zegt Rami terwijl hij de pistool voor mijn gezicht houd. Ik knik trillend. "Brave bij. Geef mij nu en kusje habiba." Zegt Rami en buigt zich voorover om mij te kussen maar ik draai snel mijn hoofd weg waardoor zijn lippen op mijn wang belanden. Hij geeft mij daar een kusje en verplaatst zijn hoofd dan naar mijn oor. "Gedraag je." Fluistert Rami waarna ik weer knik. "Ga maar naar binnen." Zegt Rami dan eindelijk. Ik laat het mij geen twee keer zeggen en ga meteen uit de auto. 

Ik sta dan binnen recordtijd in de appartement. "Almas!" Hoor ik de vertrouwde stem van Marcus roepen. Ik ren naar hem toe en stort mezelf neer in zijn armen. "Ik heb je gemist." Fluister ik bijna huilend maar ik dwing mezelf geen traan te laten vallen. 

"Wat was er gebeurd? Bij de etentje verdween je opeens. Ik dacht dat je naar huis was gegaan omdat je je niet meer lekker voelde. Maar toen ik terug thuis was was je nergens. Je had ook niet opgenomen en daarna kreeg ik ook te horen over de plotselinge verdwijning van Mounir." Zegt Marcus terwijl hij mij meetrekt naar de bank en mij daar laat zitten. 

De tranen die ik probeerde tegen te houden vinden hun weg over mijn wang. "Er is teveel gebeurd vannacht en daarna kreeg ik ruzie met Mounir." Huil ik het uit. "Rustig, vertel wat er gebeurd is die nacht." Sust Marcus mij. "We werden achtervolgd en er werd op ons geschoten. Ze wouden ons dood hebben." Ik zie de gebeurtenis weer voor mijn ogen en begin weer hevig te trillen. "Gaat het?" Vraagt Marcus bezorgd waarna ik knik. "Hoe zit het met de nieuws over Rami?" Vraagt hij weer. "Het is waar, ik heb inderdaad een relatie met Rami." Zeg ik met een schuldgevoel. Marcus helpt mij altijd zo erg en voelt net een broer voor mij maar nu lieg ik keihard recht in zijn gezicht. "Is dit een of andere pr-stunt. Heeft hij je gedwongen in deze relatie? Vertel mij de waarheid." Zegt Marcus opdringerig. "Nee, ik hou echt van hem. Hij heeft goed voor mij gezorgd toen ik bij hem was." Zeg ik en fake een glimlach. "Sinds wanneer hebben jullie?" Vraagt Marcus met dichtgeknepen ogen. "We hebben sinds vandaag officieel." Zeg ik nerveus. "Oké, ga maar wat rusten. Je bent vast doodop." Zegt Marcus waarna ik knik. "Slaaplekker." Zeg ik zacht en verdwijn dan in mijn slaapkamer.

Ik doe mijn deur op slot en laat mezelf dan vermoeid op mijn bed vallen. Ik duw mijn hoofd in mijn kussen om het daarin uit te huilen. Wat een rot dag!

*****************************

1275 woorden

Vergeet niet te stemmen!