A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 76

Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.

Pov Dina
Wanneer Mo en ik net uit de huis van Mounir en Almas willen gaan word ik opeens gebeld. Ik kijk even raar op en pak al snel mijn telefoon en ben nog verbaasder over dat het Amira is.

Amira: "Kom nu naar huis Dina!"

Dina: "Wat is er aan de hand Amira? Is er iets gebeurd met mama?"

Amira: "Kom snel, papa is doorgedraaid."

Dina: "Ik kom nu, ga naar de beveiligers en zorg ervoor dat er niks gebeurd met Chaima en dat ze niks merkt." 

Ik hang dan op en dan draai ik mij om en zie Mounir daar staan met een bezorgde blik. 

"Wat gebeurd er thuis?" Vraagt mijn broertje en hij is al bezig met het aandoen van zijn schoenen. "Papa is doorgedraaid." Zeg ik met tranen in mijn ogen. "Blijf hier." Zegt Mounir dan met vuur in zijn ogen en voor ik het weet is hij de huis al uit en is Mo met hem meegegaan.

Ik wil nog hun achterna gaan maar Almas houdt mij tegen.

"Zij regelen het wel, vertrouw op ze." Zegt Almas tegen mij waarna ik knik.

"Kom, je moet even kalmeren." Zegt Almas en neemt mij weer terug mee naar de woonkamer.

Pov Mounir
Ik geef plankgas en Mo die achter mij aan het rijden is lijkt ook niet zoveel te geven om de regels.

Binnen een kwartier ben ik bij de huis van mijn ouders waarvan eigenlijk een halfuur reistijd is. 

Zodra ik daar aankom zie ik Amira huilend buiten staan en Chaima ligt in de armen van mevrouw Oulai en alle andere bediendes staan ook buiten en er komt allemaal rook uit de huis. Ik stap snel mijn auto uit en ren naar mijn zusje. "Wat is hier gaande!" Roep ik geschrokken naar Amira. "Papa heeft brand aangestoken, maar hij is nog binnen met mama." Zegt Amira huilend. 

Niet lang erna hoor ik al sirenes de huis benaderen. "Blijf hier." Zeg ik en ren de huis binnen. "Mounir! Blijf hier!" Hoor ik Mo mij  nog naroepen maar ik weiger te luisteren.

Ik ren de huis binnen en ik hoor allemaal lawaai vanuit de kamer van mijn ouders. De schelle geschreeuw van mijn moeder is van verre afstand te horen en de rook neemt al snel de overhand in huis. Met mijn trui bedek ik mijn mond en neus om zo weinig mogelijk rook door te laten in mijn longen.

Ik ren naar de kamer van mijn ouders waar de geschreeuw vandaan komt maar plots hoor ik helemaal niks meer. Voor ik het weet sta ik in de kamer van mijn ouders om vervolgens een verschrikkelijke beeld tegemoet te komen. Mijn moeder ligt op de grond en mijn vader schopt tegen haar levenloze lichaam. 

"Waar ben jij mee bezig!" Schreeuw ik woedend en verblind door woede spring ik zowat op mijn 'vader' die geen schijn van kans heeft tegenover mij. Ik uit al mijn agressie op hem dat ik jegens hem heb ingehouden. Hij heeft mij opgevoed als een verdomme monster! "Het is jou schuld! Jij bent reden van al mijn pijn!" Schreeuw ik terwijl ik hem verder sla. 

Opeens krijg ik weer mijn zelfcontrole terug. Ik kijk van mijn handen naar de lichaam van mijn vader. "De appel valt niet ver van de boom." Zegt hij en begint dan te hoesten. "Ik ben geen monster, wat jij gemaakt hebt van mij is een monster." Zeg ik terwijl mijn vader verder hoest. 

Ik kijk om en ren naar mijn moeder. Gelukkig leeft ze nog. Ik pak een random doek en ik voel dat de lucht ook mijn longen doordringt waardoor ik moet hoesten. Ik pak de doek en bedek de mond en neus van mijn moeder om minder slechte lucht binnen te krijgen. 

Ik til haar op en ik zie meteen dat de vuur zich al veel meer heeft verspreid. De kamer van mijn ouders uitgaan via de deur is geen optie. Ik kijk om mij heen en dan valt mijn oog op de balkon. Daaronder is de zwembad!

Met mijn moeder nog in mijn armen probeer ik de deur van de balkon open te krijgen maar het lijkt wel vast te zijn gezet. 

Voorzichtig leg ik mijn moeder neer op de grond en met al mijn kracht breek ik de deur open. Gelukkig is de buitenlucht veel zuiverder maar doordat de brand en rook zich heeft verspreid door de hele huis is ook de buitenlucht enorm slecht maar wel beter dan binnen. 

Ik pak mijn moeder weer op en ik kijk naar de zwembad onder ons. Ik pak mijn moeder stevig vast en dan spring ik de balkon af. Voor een seconde slipt mijn moeder bijna uit mijn handen wanneer we terechtkomen in de water maar ik pak haar weer snel terug en zwem naar de zijkant van de zwembad en haal mijn moeder uit de zwembad met de beetje kracht die ik nog heb. 

Ik zelf heb al heel veel rook ingeademd.

~~
Ik word wakker in de ziekenhuis. Almas zit naast mij met tranen in haar ogen. Ze ziet er erg moe. Almas, wat is er aan de hand schat? Vraag ik bezorgd aan haar. Maar ze kijkt geschrokken op. "Mounir! Alhamdulilaah  (dank god), je bent wakker." Zegt ze en vliegt mij om de hals. "Hoelang sliep ik en hoe is mijn moeder?" Vraag ik aan Almas die dan meteen droevig kijkt. "Je sliep twee dagen en jou moeder is in een kritische conditie. Er is maar vijf procent dat ze het gaat overleven.." Wanneer Almas dat zegt kan ik mijn oren niet geloven. "Zeg me alsjeblieft dat je liegt." Woede en verdriet gaat er door mij heen. Als het nou op een natuurlijke manier was zou ik er vrede mee hebben maar mijn moeder is nu aan het strijden voor haar leven door mijn bloedeigen vader. 

Ik ben geen Mounir Sultan als ik mijn vader hier niet voor straf.

******************************

1025 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Sorry voor de lange afwezigheid maar hier hebben we een hoofdstukje. Het is binnenkort weer vakantie en ik ga dan proberen om meer te plaatsen. Heb een fijne dag verder en maak iets leuks van je dag!