A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 11

Pov Mounir
Klaar! Ik heb mezelf proberen in te houden maar nu ben ik het zat! "Hoe durf je." Zeg ik met op elkaar geklemde kaken. Ik probeer mijn woede in te houden maar ik verlies bijna de controle. "Dit is nog half niet de pijn die je mij hebt aangedaan." Zegt Almas met ogen die bijna vuur spuwen. "Ga weg uit mijn kamer." Zeg ik voordat ik iets verkeerds zeg of doe. Deze meid maakt mijn hoofd heet.

Pov Almas
"Met liefde." Zeg ik spottend en verlaat dan de kamer van Mounir. Ik word er niet goed van. Hij geeft mij nog de schuld over de dood van MIJN kind.

"Wat is er gebeurd? Waarom ben je zo boos?" Vraagt Dina die naar mij toe komt. "Ik blijf geen seconde langer hier. Ik ben er klaar mee." Zeg ik en loop door. Dina houdt me tegen en pakt mijn hand. "Wat heeft Mounir gedaan?" Vraagt Dina bezorgd. "Door hem is dit mij overkomen. Hij heeft mijn leven verwoest Dina." Zeg ik en de tranen beginnen weer te prikken. "Was hij de vader?" Vraagt Dina dan met een trillende stem. Ik knik en de tranen beginnen te vallen. "Ik maak hem af." Zegt Dina en trekt me dan in een knuffel. 

Ik stort mezelf bij haar neer en stel mijn gevoelens bloot bij haar. Ik voel een traan vallen op mijn schouder waardoor ik weet dat Dina ook huilt. "Ik heb het nooit verwacht dat mijn eigen broertje zo was." Zegt ze huilend. Ik zeg er niks op uit en probeer mezelf rustig te krijgen.

"Ik moet even iets doen." Zegt Dina dan opeens en droogt haar tranen en laat me dan los en gaat weg.

Pov Dina
Ik ga hem afmaken, hij gaat zien. Nooit heb ik verwacht dat mijn bloedeigen broertje dat ooit zou doen.

Ik loop met grote stappen naar de kamer van Mounir. En als ik daar aankom doe ik zonder te kloppen de deur open van zijn kamer.

Ik ga naar binnen en zie die hoer Amalia (één van de bediendes) daar op de schoot van Mounir. "Waarom heb je die *** deur niet dicht gedaan." Zegt Mounir geïrriteerd en duwt haar dan van zijn schoot. "Ga de kamer uit." Zeg ik fel. Amalia staat recht en gaat met een gebogen hoofd de kamer uit en doet de deur achter zich dicht. 

Ik loop met grote stappen waardoor Mounir al snel gaat staan. Voordat hij ook maar kan vragen wat er aan de hand is hef ik me hand al en met een hoge snelheid raakt  mijn hand zijn wang. Het blijft een tijdje stil maar ik zeg dan de eerste woord. 

"Ik ben teleurgesteld in je. Ik heb nooit verwacht dat mijn broertje zo zou worden. Dit is niet mijn broertje waarmee ik altijd speelde en die altijd voor mij opkwam als ik in de problemen zat. Ik ben echt heel erg teleurgesteld in je." Zeg ik duidelijk maar met een gebroken stem. De tranen prikken in mijn ogen maar ik houd me in. Mounir kijkt emotieloos voor zich uit en verrekt geen spier. 

"Vertel me alleen waarom je het gedaan hebt." Zeg ik wat rustig maar nog steeds gebroken. "Woede." Is de enige dat hij zegt. Er valt een traan die gevolgd word door nog een andere traan. "Waarom Mounir." Zeg ik huilend. "Ik heb er spijt van." Zegt Mounir met een zacht stem.

"Met spijt draai je de tijd niet terug Mo! Stel je eens voor als mij dat zou overkomen en zijn reden is woede! Stel je eens voor Mounir!" Schreeuw ik nu doorgedraaid. "Alsjeblieft Dina, doe rustig." Zegt Mounir terwijl hij mij probeert te knuffelen. Ik duw hem weg en kijk hem vies aan. "Ik walg zo erg van je. Mijn broertje die IK ken is geen verkrachter. Je hoort niet met vrouwen in bed te gaan, je hoort niet met vrouwen gaan Mounir! Dat mag niet! Je bent een moslim!" Schreeuw ik woedend en loop de kamer uit en gooi die dicht achter mij.

Ik loop naar me kamer en sluit mezelf daar op.

Pov Almas
Ik zit met de meiden in onze kamer, ik zit wat voor me uit te staren terwijl ze een gesprek houden.

"Wat is er?" Vraagt Karima uiteindelijk aan mij. "Er is niks, ik zit gewoon in shock door Mounir." Geef ik eerlijk toe. "Wat heeft hij gedaan?" Vraagt Yousra bezorgd. "Hij heeft niks gedaan." Zeg ik zacht. "Je liegt, wat heeft hij gedaan Almas." Zegt Karima nu fel.

"Ik zei toch niks, laat me eens met rust!" Schreeuw ik nu gefrustreerd.

Ik pak mijn schoenen en loop de kamer uit zonder verdere woorden.

Ik loop naar de tuin en kijk naar de sterren in de lucht en langzamerhand valt er een traan en die word gevolgd door nog een andere traan en zo herhaalt de proces zich steeds sneller en sneller.

Ik verlies alle kracht in me benen en val op mijn knieën op de grond. 

"Zie je hoe papa mij heeft gebroken? Je kijkt toch naar me kleintje van me? Wil je Allah vragen als hij mij ook kan meenemen? Kan je mij hier weghalen, kan je mij weghalen van deze hel. Ik wil dit niet. Ik wil terug naar me ouders alsof er niks is gebeurd en ik wil weer naar buiten gaan met Maisa, ik wil Mo weer knuffelen en mama helpen met koken en ik wil papa weer laten lachen wanner er iets slecht is gegaan. Ik wil mijn normale leven terug, ik ben dit niet en ik heb nooit verwacht dat ik zo zal worden. Sorry dat je mama zo moet zien kleintje van me."

Zeg ik huilend. Het voelt alsof mijn hart in duizenden stukjes breekt. Elke stuk heeft een ander reden. Elk stuk heeft een andere verhaal maar uiteindelijk hebben al die verhalen maar één ding gedaan en dat is mijn hart breken.

"Ik weet niet wat er gebeurd is en wie jou die heeft aangedaan, maar het zal goed komen. Allah swt zal je belonen voor je geduld en hij die jou dit heeft aangedaan zal voor altijd branden in de hellen vuur." Hoor ik een bekende stem zeggen en ik voel dan een hand op mijn schouder en ik word dan in een knuffel getrokken.

****************************************

1045 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Wie is diegene die haar troost?