A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 67

Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.

Pov Dina
Ik schrik me dood als ik de nieuws zie. 

"De regisseuse van de #1 trending film 'A human being' is vanavond in het ziekenhuis beland door een grote auto-ongeluk tijdens de storm Bella. Almas Abdul Aziz is een geliefd regisseuse die is doorgebroken met behulp van Marcus Martin. Martin is net een levende legende in de filmwereld. 

Momenteel ligt de twintig jarige jonge dame in kritische toestand en is het maar te hopen dat ze het zal redden. We hopen meer te horen over haar toestand en we zullen u de laatste nieuws melden!"

Word er gezegd in de nieuws. "Ya allah." Hoor ik de stem van mijn moeder achter mij.Ik draai mij meteen om en zie hoe mijn moeder naar dan opeens naar steun zoekt. Ik sta op en wil haar net ten hulp schieten maar ze zakt al in elkaar voordat ik bij haar ben en ze stort neer op de grond. Ik neem haar meteen in mijn armen en kijk haar met grote ogen aan.

"Mama, word wakker." Zeg ik geschrokken terwijl ik zachtjes schud met haar hand maar ze opent haar ogen niet. "Mevrouw Oulai!" Schreeuw ik zo hard mogelijk. "Iemand!" Roep ik weer terwijl de tranen in mijn ogen zitten. "Help mij!" Schreeuw ik weer vol wanhoop in mijn stem en de tranen die over mijn wangen glijden.

Al snel komen mevrouw en meneer Oulai de woonkamer inrennen en ook twee bewakers zijn erbij gekomen. "Help." Zeg ik snikkend terwijl ik blijf kijken naar mijn moeder.

Een bewaker onderneemt meteen actie en tilt mijn moeder op en legt haar neer op de bank. "Bel de dokter, laat hem zo snel mogelijk komen kijken." Zegt mevrouw Oulai kalm. "Is dit eerder gebeurd?" Vraag ik voorzichtig. "Mevrouw Sultan heeft een slecht immuunsysteem zijn we een paar maanden geleden achtergekomen en kan daardoor sneller ziektes vatten." Zegt mevrouw Oulai dan met een ernstig gezicht. "Zeg me alsjeblieft dat je liegt." Zeg ik ongelovig maar mevrouw Oulai schudt met haar hoofd als teken dat ze niet liegt.

~~
De dokter heeft gekeken naar mijn moeder en liet weten dat het kwam door de shock. Ze ligt nu op bed in haar kamer. Mijn vader is samen met Amira in Frankrijk en Chaima is vredig aan het slapen in haar kamer en heeft helemaal niks meegekregen van wat er is gebeurd. Ik heb niks laten weten aan Mounir over wat er gebeurd is met mama, hij heeft zijn handen nu vast vol met Almas.

Ik wil het allerliefst nu ook naar haar toegaan maar dat kan ik mijn moeder niet aandoen.

Pov Mounir
Ik sta met Mo in de wachtkamer en we zijn aan het wachten op nieuws van de dokter. 

Gelukkig komt hij net uit de operatiekamer en Mo en ik springen meteen op. "En?" Begint Mo meteen. "Mevrouw heeft veel bloed verloren en er moet bloed worden gedoneerd. Heeft één van jullie bloedgroep O?" Vraagt de dokter waarna ik hoopvol kijk naar Mo die schudt met zijn hoofd en ook ik heb geen bloedgroep O. 

"Ik kan haar geven." Ik draai me om en zie dan een oude man op ons afkomen. "Baba (papa)?" Vader van Almas? "Ik heb bloedgroep O, ik kan doneren." Zegt de oude man meteen. "Dat zou heel fijn zijn. Zou ik u mogen vragen wat voor relatie u heeft met de patiënt?" Vraagt de dokter aan de vader van Almas.

"Ik ben haar vader." Zegt de oude man paniekerig. "Dat klopt." Bevestigt Mo meteen. 

De dokter knikt dan goedkeurend en zegt "U kunt met mij meekomen" waarna de dokter en de vader van Almas samen weglopen. 

~~
Uren zijn voorbij en de vader van Almas heeft zijn bloed met succes gedoneerd. We zijn aan het wachten tot Almas wakker word. Almas zit in een VIP kamer en ondertussen is ook Marcus bij ons gekomen en Karim ook. Waarschijnlijk slaapt Dina want anders was zij ook gekomen. Amira had ook gebeld om te vragen hoe het nu gaat. 

Iedereen zit samen in de wachtkamer en ik zit naast de bed van Almas. Met mijn ene hand heb ik de hand van Almas vast terwijl ik in de andere de Quran vastheb en daaruit reciteer. 

Plotseling voel ik een zachte kneep in mijn handen dat mij meteen doet opkijken. Langzaam gaan haar ogen open. De tranen springen al meteen in mijn ogen van blijdschap. "Ya Allah, shoukran (o god, bedankt)!" Zeg ik blij en geef haar een kus op haar voorhoofd. 

Ik druk meteen op de knop en al snel komt een zuster bij ons. "Ik ga snel de dokter halen." Zegt ze ze en verdwijnt net zo snel als ze is verschenen.

Pov Almas
Verward kijk ik om mij heen en kijk naar de helder groene ogen van Mounir die vermoeid staan. Ik herinner me vaag wat er gebeurde. De ongeluk en ik die de shahada uitspreekt.

"Mounir." Fluister ik paniekerig als ik wil opstaan maar mijn benen niet voel. "Wat is er?" Vraagt Mounir meteen. "Ik voel mijn benen niet. Waarom voel ik mijn benen niet meer?" Vraag ik terwijl de tranen in mijn ogen staan. 

Plotseling word er geklopt op de deur en Mounir geeft al toestemming voordat ik wat kan zeggen. 

Er komt een dokter binnen met een ernstig gezicht. "Mevrouw Abdul Azizi, gelukkig bent u wakker. We zouden wat testen moeten doen." Zegt hij en loopt mijn richting. "Dokter, waarom voel ik mijn benen niet?" Vraag ik meteen. "Mevrouw Abdul Aziz, daar zullen we verder onderzoek op moeten doen en ik vrees voor het ergste maar laten we maar hopen van niet. Ik heb jammer genoeg slecht nieuws voor u." Ik schichtig kijk naar Mounir maar ook hij lijkt wel verward ze zijn. 

"Uw vader is overleden doordat hij teveel bloed heeft verloren. Ik moest u deze envelop geven namens uw vader." Zegt de dokter en geeft mij de envelop aan. Ik pak het aan zonder te beseffen wat ik net gehoord heb. Ik heb mezelf afgesloten van de hele ruimte en open langzaam de envelop waar op ten duur een brief uit verschijnt. Als ik het open valt mij meteen de handschrift van mijn vader het meest op. Met mijn hand op mijn hart begin ik met lezen.

Beste dochter van mij,

als je dit leest ben je alhamdulilaah (dank god) wakker geworden maar zal ik niet bij jou zij zijn. Ik heb genoeg tijd gehad om mijn fouten te realiseren en ik zou een domme man zijn als ik niet niet doorhad wat ik heb weggestuurd uit mijn leven. 

Binti (dochter), het spijt mij van mijn gedrag. Het spijt mij dat je moeder en ik er niet voor jou waren toen je ons het meest nodig had. Het spijt mij voor de onrecht die wij jou hebben aangedaan. Wij wouden een lange tijd geleden terugkomen in je leven maar we schaamden ons diep. Je verdiend alleen de beste en ik heb gezien hoe je kijkt naar Mounir Sultan. Wat mij betreft heb je mijn toestemming om mij hem te zijn. Moge Allah jou beschermen van al het kwaad. 

Ik hou van je....

Vaarwel diamantje van me,

je vader

****************************

1226 woorden 

Vergeet niet te stemmen!

Het spijt mij voor mijn afwezigheid maar ik zal proberen om weer veel regelmatiger te plaatsen. Ik heb geweldige ideeën voor allebei mijn boeken dus verlies nog geen hoop in mij lieverds. Er komen nog vele leuke en spannende delen aan vol avontuur, pijn en liefde!