A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 12

Pov Almas
Ik kijk op en zie mevrouw Sultan. Ik heb dit niet verwacht. Kan het zo zijn dat ik haar verkeerd heb ingeschat?

"Dank u wel mevrouw." Zeg ik en haal daarna mijn neus op. "Weet je Almas. Ik weet hoe moeilijk het is om te overleven. Ik ben ook geweest in die fase. Ik was uitgehuwelijkt, alles ging tegen mijn wil. Ik weet dat ik het ook niet zo makkelijk voor je maak maar ik heb niet zoveel keuze. Mijn man is een multimiljonair en wil dat ik me gedraag naar een vrouw van een multimiljonair. Het spijt me Almas. Je bent een goed meid met een zuiver hart, ik ben blij dat jij Chaima overal naartoe begeleid." Zegt mevrouw Sultan met een lachje. 

"Ik heb al langer dan een jaar geen hulp gekregen. Al langer dan een jaar heeft niemand mij zo goed geholpen met mijn mentale lasten." Zeg ik huilend. "Wat is je droom meid?" Vraagt mevrouw Sultan dan lief. "Ik wou altijd al regisseur worden maar ik denk niet dat ik ooit zover zal komen." Zeg ik terwijl ik naar de grond kijk. "Achtervolg je droom meid, ik zal je helpen." Zegt mevrouw Sultan dan. "Ik kan u niet genoeg bedanken mevrouw. Merci beaucoup (heel erg bedankt)!" Zeg ik blij. "Wij vrouwen moeten elkaar steunen in een wereld waar mannen de baas zijn." Zegt mevrouw Sultan en staat dan op en helpt mij met opstaan. "Bij mij ben je veilig Almas." Zegt ze dan en gaat dan door mijn haar met haar hand.

Pov Amira
Ik zal haar leven verzuren! Ik kijk toe vanuit mijn balkon naar hoe mijn moeder Almas loopt te troosten. Eerst mijn zus en zusje en nu mijn moeder! Straks gaat ze ook mijn broer van mij afpakken!

Ik kan dit niet geloven, hoe durft ze dit te doen. Mijn bloedeigen moeder is een betere moeder voor Almas dan voor mij! Ze is mijn moeder! Ze is niet de moeder van Almas!

Ik ren mijn kamer in en laat mezelf huilend op bed vallen. Rijkdom en glamour. Ik heb hier niet om gevraagd. Ik wil gewoon een vader en moeder die voor mij zorgen net zoals alle andere kinderen. 

Ik wil niet beveiligd worden en moeten oppassen bij elke woord die ik zeg. Ik wil leven en fouten kunnen maken in mijn leven en daar van leren. Ik wil de grenzen opzoeken zonder bang te zijn dat mijn ouders besluiten om mij naar de buitenland te sturen. 

Is dit allemaal teveel gevraagd? 

Ik wil een zus die voor mij opkomt en niet altijd tegen mij is.

Is dat teveel gevraagd?

Pov Dina
Ik hoor Amira huilen door haar deur. Ik weet niet wat moet doen. Ik ben eigenlijk nooit echt close met haar geweest.  

Ik besluit te kloppen op de deur van Amira. "Amira, ik ben het, Dina." Zeg ik zacht en zonder te wachten op haar antwoord loop ik haar kamer in.

Amira kijkt me aan met rode ogen van het huilen. "Gaat het?" Vraag ik voorzichtig aan mijn zusje alsof ze van porselein is. Ik weet waar ze nu doorheen gaat, ik ben daar ook doorheen geweest.

"Heb je eindelijk besloten om een zus te zijn." Zegt Amira kil. Ik weet even niet meer wat ik moet zeggen.

"Amira, ik, het spijt me." Zeg ik niet wetende hoe ik mijn excuses kan bieden. "Nee Dina, het spijt je niet, je hebt mij alleen achtergelaten in deze hel. Beteken ik dan zo weinig voor je? De enige wat wij delen is bloed in jou ogen." Zegt Amira gebroken.

Tranen beginnen te prikken in mijn ogen. "Ik hou echt van je Amira." Zeg ik dan spijtig. "Nee Dina, je bent teleurgesteld in mij. Je wil nooit met mij zijn, geen eens praten." Zegt Amira huilend.

Ik ga naast Amira zitten en trek haar in een knuffel. "Ik had niet door dat jij hier net zoveel last van dit allemaal had als ik dat had in je leeftijd." Troost ik haar. "Ik heb niet gevraagd om al deze sh*t. Er is niemand die ik kan vertrouwen, ik kan met niemand praten. Elk klein foutje  word gemeld bij de pers. Alles wat ik doe staat onder vergrootglas. Hoe moet ik hiermee omgaan Dina. Jij bent nooit thuis en met Chaima kan ik hier niet over praten. Ik vertrouw geen van de bediendes in deze huis en met mama kan ik al helemaal niet praten." Zegt Amira snikkend. Ik ben ondertussen ook aan het huilen en kijk even weg van Amira. 

"Ik weet hoe moeilijk het is prinsesje van me. Het is moeilijk om met niemand te kunnen praten en altijd op je hoede te moeten zijn. Het spijt me dat ik er niet voor je was toen je het meest nodig had. Wat vind je ervan als we morgen even de hele dag uitgaan?" Vraag ik dan twijfelend aan mijn zusje. Haar ogen lichten dan op en ze kijkt me blij aan. "Ja, laten we dat doen. Ik heb geen zin meer om thuis te zijn." Zegt Amira blij waardoor er een lachje bij mij ontstaat. 

"We gaan er morgen een leuke dag van maken, alleen wij tweetjes en niemand anders." Zeg ik en Amira knikt blij en geeft me een kus op mijn wang. "Merci! Merci (Dankjewel! Dankjewel)!" Roept ze blij.

"Pak een beetje slaap, het was een zware dag vandaag. En wees morgen vroeg wakker, we gaan vroeg vertrekken." Zeg ik en sta dan op en vertrek uit de kamer van Amira.

Zo'n gesprekje was wel even nodig. Ze had mij nodig maar ik was er niet voor haar..

Ik ben blij genoeg dat ik haar hier blij mee maak.

Pov Almas
Ik zit in me kamer en zit wat huiswerk te maken. Mijn schoolleven is nog lang niet voorbij. Ik heb veel te doen om te komen tot waar ik wil.

Ik vind dit leuk om te doen. Ik volg de online les nu al een jaartje. Ik heb een jaartje daar op school gezeten. 

Het was leuk, maar het is voorbij.

**************************

1000 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Sorry voor deze saaie deeltje en dat ik al zo lang niks heb geplaatst maar het is er!