A human being {VOLTOOID}

Hoofdstuk 86

Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.

Pov Karim
Ik ben al snel bij Imran. Wij wisten van alles af, ik had geen kans gehad om Mounir te vertellen wat de plan was en ik voel me daar echt schuldig om.

"Het is oké bro, het komt goed met Mounir. Meneer Sultan gaat hem niet laten vallen." Ik kijk naar Imran en knik dan. "Maar je moet niet vergeten dat Rami ook de zoon is van meneer Idrissi." Imran knikt maar zegt niks.

"We hebben de team gestuurd meneer Halaoui." Imran draait zich om en knikt naar de jonge politieagent. "Goedzo, ik ga er nu ook naartoe. Ze mogen niks doen zonder mijn toestemming." De jongen knikt en gaat weg.

Pov Mounir

Ik word wakker op een stoel en dan zie ik voor mijn neus die man die mijn moeder een hoer had genoemd. Ik kan het niet laten om op hem te spugen. Bepaald meer kan ik niet want ik zat vast op een stoel.

"Oké die heb ik wel verdiend. Luister, vertrouw me alsjeblieft. Ik weet dat jij mij niet kent maar ik ken jou wel. Alles word je duidelijk, maar nu kan ik je nog niks zeggen. Heb geduld met mij en heb geduld met alles wat er gaat gebeuren." Ik kijk hem enkel raar aan. En hij verlaat dan weer de lege plek.

Wat gebeurd er hier? Eerst scheld hij mijn moeder uit en nu komt hij mij zeggen dat ik geduld moet hebben met hem. Hij werkt verdomme samen met Rami en dan wilt hij dat ik hem ga vertrouwen.

~~

"Hey hey hey, Mounir!" Ik kijk geïrriteerd naar Rami die de ruimte binnenkomt nadat ik kapot lang heb moeten wachten.

"Wat moet je Rami? En wie is die verdomme man?" Vraag ik aan hem zonder mij teveel druk te maken. "Ah, die man is onze vader Mounir." Ik kijk hem verbaasd aan. "Onze? Bedoel je niet gewoon de jouwe want mijne is overleden." Rami lacht en schud met zijn hoofd. "Nee, meneer Sultan is onze vader Mounir. Wist je dat jou moeder in een relatie zat met de ex van mijn moeder. Wij behoren niet tot familie Sultan maar tot familie Halaoui. Wij zijn een tweeling Mounir." Alles wat Rami zegt klinkt krankzinnig in mijn oren. Niks van wat hij zegt klinkt echt, niks!

"Laat mij praten Rami." Die man komt dan weer de ruimte binnen, de man waarvan Rami zegt dat hij onze vader is.

"Leg dit uit, leg uit wie jij bent en waarom dit gebeurd! Ik wil weten wat er hier gaande is!" Roep ik terwijl ik ruw uit de touwen probeer te komen.

"Rami, ga weg." Begint de man dan waarna ik kijk naar Rami die verbaasd kijkt. "Waarom moet ik weg? Is er iets dat ik niet mag weten?" Begint hij al meteen te vragen. "Verlaat de ruimte Rami!" Roept de man waarna zelfs ik schrik door de luide stem van deze man. "Vind je mijn gek? Dat is het hé? Jij vind mij gek, een psychopaat! Net als alle andere mensen! Waarom wil je zo graag met Mounir praten hé? Wat nou als er geen Mounir meer is om mee te praten hé!"

Ik kijk toe hoe Rami weer gestoord word en hij dan een wapen pakt en het op mij richt. "Oprotten van hier ja! En ga geen wapens lopen gebruiken *** watje! Vind jij jezelf stoer omdat jij rondloopt met een wapen zonder munitie." Ik kijk naar hoe die man staat tegenover Rami en zo de wapen van Rami uit de raam naar buiten gooit.

Ik weet niet wat er Rami bezielt maar hij wordt gek en draait zich opeens om naar mij. Rami begint naar mij toe te lopen en ik zie aan zijn blik al dat ik een paar klappen ga ontvangen en net wanneer ik de vuist van Rami tegen mijn neus verwacht te voelen komt die niet maar er volgt een andere harde bons.

Meneer Sultan heeft het voor mij opgenomen en heeft Rami aan zijn arm weggeslingerd. "Ben jij echt mijn zoon! Triest man. Dat jij op zo'n manier wilt winnen van iemand. Als jij een echte man vecht jij niet met iemand die verdomme vast zit. Heb je niet een beetje zelfrespect." Ik kijk naar de twee die elkaar nog net niet in de haar vliegen. "Waarom verdedig jij hem? Is hij meer waard dan mij? Wat heeft hij dat ik niet heb!" Schreeuwt Rami dan weer.

Er komen plotseling allemaal agenten binnenstormen en die pakken Rami op.

"Weet je wat Mounir heeft dat jij niet hebt Rami. Dat heet respect! Dat is wat jij mist, jij hebt heropvoeding nodig." Ik kijk toe hoe vervolgens ik word vrijgelaten en dan komt opeens Karim binnengerend.

"Mounir!" Roept hij en wilt mij dan knuffelen maar ik duw hem van mij af. "Je hebt mij daar laten stikken in me eentje. Heb je wel enig idee wat jij gedaan hebt! Jij bent gaan vluchten en hebt mij overgelaten aan mijn lot!" Schreeuw ik woedend naar Karim. "Hij schud met zijn hoofd vervolgens. "Luister ik wou je niet laten stikken maar ik kon daar niet blijven. Ik moest alvast inlichten over Musa." "Bij wie moest je wat inlichten?" Vraag ik aan Karim dan. "Bij mij. We leggen je alles uit op een rustige plek. Dit is niet de plek om erover te praten." Ik kijk naar Imran die uit het niks is verschenen.

"Een uitleg lijkt me wel op z'n plaats inderdaad." Zeg ik waarna we allemaal weggaan met meneer Halaoui erbij.

~~

Daar zit ik dan. Ik zit met Imran, Karim en meneer Idrissi in een suite in de hotel.

"De eer is aan jou meneer Sultan." Begint Imran en dan begint de onbekende te praten.

"Ik stel me even officieel voor. Ik ben Mohamed Sultan, ik ben hoofdcommissaris bij de politie. Ik ben hier niet wegens Imran maar Rami heeft mij lang geleden benaderd. Willen jullie even weggaan. Ik wil hier alleen over praten met Mounir." Ik kijk dan naar Karim en Imran die zonder tegenspraak weggaan. En wanneer ze weg zijn gaat meneer Idrissi verder.

"Jou moeder en ik hadden net zo'n verhaal als jij en Almas. Ik ben neven met meneer Sultan, ik ben een vergeten neef. Mijn ouders hielden niet van rijkdom en wouden een simpele leven waardoor wij weliswaar buiten werden gesloten van de familie. Jou moeder en ik waren sinds kleins af aan al hele goede vrienden. We werden ouder en er bloeiden gevoelens tussen ons maar het verliep slecht. Jou moeder werd gedwongen te trouwen met jou zogenaamde vader. Hij was een slechte man voor haar. Hij mishandelde haar en deed wat hij maar wou met haar. Ze had geen zeg over haar eigen leven miskina. Op gegeven moment, kort nadat haar man was vertrokken werd jou ma zwanger. Maar niet van hem maar van mij. Jou moeder en ik hebben contact gehouden, ook al mocht het officieel gezien niet. En ik was destijd verloofd met je tante Zeynab, zus van jou moeder. Ik dacht dat ze expres was gaan trouwen met hem en ik wou haar terugpakken en haar de pijn laten ervaren die ik ook heb ervaren. Maar het eindigde anders. Nadat jou moeder zwanger werd voelde ze schuldgevoel naar haar zus en naar mij. Dus toen ze erachter kwam dat ze zwanger was van een tweeling had ze Zeynab belooft om 1 van de kinderen te geven. Die kind werd Rami. Het was de bedoeling dat ik zou zorgen voor die kind maar er veranderde veel in een korte tijd. Zeinab en ik belandden in een grote ruzie en omdat alles al klaar stond voor de bruiloft werd al snel een man voor haar geregeld waar ze mee kon trouwen zodat ze geen schande zou oplopen. En dat was ook meteen de moment dat ik verdween uit de leven van familie Sultan."

Ik luister vol ongeloof naar deze verhaal. "Hoe moet ik jou geloven? Hoe moet ik er zeker van zijn dat wat jij zegt klopt? Wil je mij zeggen dat ik heel mijn leven lang een man probeerde trots te maken dat geeneens mijn vader is?" Vraag ik voor de zekerheid waarna meneer Sultan begint te knikken. "Waarom nu? Waarom kom jij nu pas opdagen!" Schreeuw ik naar hem vol woede. "Rami heeft mij opgezocht. Hij wist dat die man niet jou echte vader was. Hij heeft in de familiestamboom informatie opgezocht en heeft mij zo gevonden. Ik kon het ook niet geloven toen ik de dna resultaten zag. Ik vond het pijnlijk om te zien wat er was geworden van mijn bloedeigen zoon. Verblind door woede en helemaal het pad verloren. Ik wil hem helpen maar ik wil jou ook helpen. Ik snap het als je mij niet gelooft, maar we gaan het hierover hebben met je maoeder erbij. Als je mij niet gelooft, geloof haar dan op z'n minst."

Ik zit zo erg in een innerlijke strijd, ik begrijp dit gewoon niet. Zonder nog maar een woord vuil te maken verlaat ik de suite.

********************************
1533 woorden

Vergeet niet te stemmen!

Ik zei jullie toch dat ik jullie niet meer zo lang laat wachten.