De 18 jarige Almas, verkracht, mishandeld en uit huis gezet. Niks lijkt goed te gaan tot ze gaat werken als bediende in een enorme huis en voor ruil krijgt ze onderdak en mag ze naar school.
Maar wat als na een jaar de verwende zoon van de oh zo rij...
Als jullie nog moeten bidden, of iets anders belangrijks moeten doen dan raad ik jullie aan om eerst dat te doen voordat jullie mijn boek beginnen te lezen. Mijn boek gaat niet weg ofzo dus doe lekker rustig aan en neem je tijd.
Pov Almas "Ik haat je!" Schreeuw ik huilend terwijl ik nog eens probeer om uit de greep van Mounir te komen door hem te slaan. "Wat moet ik zonder jou doen?" Fluister Mounir in mij oor. "Jij bent hier sterk genoeg voor. Laat mij alsjeblieft gaan, je hebt geen zeg over mijn leven!" Zeg ik huilend en wil Mounir nog meer slaan maar hij pakt mijn handen stevig vast en trekt zich terug van de knuffel.
Hij probeert mij recht in de ogen aan te kijken maar ik kijk weg van hem. Dit was geen makkelijke beslissing voor mij maar ik heb dit nodig. Waarom moet hij het nu zo erg moeilijk maken voor mij!
"Waarom kun je niet hier blijven?" Vraagt Mounir dan plots. "In Libanon kan ik rust krijgen en op mijn tempo herstellen zonder druk te voelen op mijn schouders." Beantwoord ik zijn vraag. "Ik kan jou ook rust geven. Ik kan de pers van jou weghouden en die fysiotherapeut uit Libanon hiernaartoe halen. Alles dat ze daar hebben kan ik hiernaartoe brengen." Zegt Mounir meteen maar ik ga er niet op in. "Ik kan me niet herinneren dat ik jou vroeg om toestemming voor als ik mocht gaan. Ik was mijn verhuizing aan het mededelen en alles staat al klaar." Zodra ik deze woorden zeg voel ik hoe Mounir heel ruw mij pakt bij mijn kin en mij hem laat aankijken.
"Jij gaat nergens naartoe!" De pijn, woede en angst die ik lees in de ogen slaan naar mij over. "Ik moet dit doen." Zeg ik en leg vervolgens mijn hand op de wang van Mounir. "Ik heb jou nodig in mijn leven, jij bent mijn zuurstof. Jij bent mijn diamant, jij bent de kostbaarste dat ik heb." Zegt Mounir wanhopig. Er ontstaan tranen in zijn ogen waardoor zijn groene ogen een donkerede tint aanneemt en de bruine vlekjes goed zichtbaar zijn. Ik hou het echt niet meer om hem in zo'n pijn te zien dus probeer ik weg te kijken van hem maar zijn hand die mij vastheeft bij mijn kin houd mij tegen en laat mij hem recht in de ogen aankijken. Zijn ogen die mij ooit in de verleden angst aanjoegen zijn nu mijn bron van leven.
"Hoelang?" Vraagt Mounir opeens waarna ik hem raar aankijk. "Hoelang blijf je daar?" Vraagt hij weer. "Totdat ik weer normaal kan lopen." Zeg ik tegen hem. "Hoelang zal je misschien nodig hebben?" Vraagt hij nu. "Die vrouw zei dat het tot een jaar kan duren." Zeg ik waarna hij knikt.
"Jij weet dat ik serieus ben met jou, jij weet dat jij de enige bent waar ik bereid ben mijn leven voor op te offeren. Laat mij niet alleen." Smeekt Mounir terwijl er een paar ontsnapte tranen nu vloeien op zijn wang. Ik leg mijn hand op zijn wang en veeg zijn tranen weg met mijn duim.
"Ik hou van je, vergeet dat nooit." Zegt Mounir waarna ik het zelf ook niet meer houd en in tranen breek. "Ik ook van jou. Ik hou ook van jou." Huil ik en druk mijn lippen op die van Mounir. Wetende dat dit de eerste keer is dat wij weer zoenen nadat we weer samen zijn gekomen.
Mounir zoent mij gepassioneerd terug en dan voel ik hoe hij mij optilt uit mijn rolstoel zonder de kus te verbreken. Hij gaat dan zelf zitten op de bank en legt mij boven op zijn schoot neer. Met mijn ene hand in zijn haren en mijn andere op zijn borstkas laat ik mij meesleuren in de moment.
Deze zoen vermengd met onze tranen is onvergetelijk voor ons beide. Zijn hand die liefdevol mijn rug streelt en zijn andere hand op mijn been laat mij de tijd, plaats en wat we eigenlijk voor elkaar zijn vergeten. De verlangen en pijn gemixt doet iets met mij dat is niet kan beschrijven. Alle emoties lijken net een tikkende tijdbom. Onze verlangen naar elkaar is net een bom die wacht tot die eindelijk af mag gaan en ons totaal in zijn macht kan hebben.
Na een tijdje trekken we beide hijgend terug. "Je betekent meer voor mij dan je weet." Zegt Mounir en veegt de verloren tranen op mijn gezicht weg. "Jij ook voor mij Mounir." Zucht ik en leun met mijn hoofd tegen de borstkas van Mounir. "Ik ben niks zonder jou. Ik zal verdwalen als mijn nour (licht) verdwijnt." Zegt hij terwijl hij met zijn ene hand door mijn haren gaat en met de andere hou hij mij tegen zich aan. "Ik zal nooit verdwijnen. Ik zal je nooit zomaar verlaten. Mijn besluit is voor een betere toekomst voor ons beide." Zeg ik zachtjes. "Het maakt mij niet uit als je nooit meer zal lopen en het maakt mij ook niet uit als je geen kinderen kan krijgen. Ik wil je gewoon bij mij hebben en jou mijn liefde laten horen, zien en voelen." Zegt hij en bij die woorden drukt hij mij nog steviger tegen zich aan. "Laten we gaan habibi (schat). Ik moet nog zorgen voor een paar voorbereidingen." Mounir zucht diep uit en tilt mij weer op en legt mij weer op mijn rolstoel.
~~ Vandaag ga ik eindelijk vertrekken naar Libanon. Het word een lange reis maar ik heb gelukkig eerste klas geboekt dus ik heb genoeg ruimte.
Ik zal in Libanon worden opgevangen door wat mensen die ik sinds kort heb aangenomen daar. En hier in Nederland word ik gebracht door mijn moeder, zusje en broer. Ik ga van Mounir en de rest bij de vliegveld afscheid nemen.
De pers heeft geen enkel idee dat ik tijdelijk ga verhuizen dus zal ik hopelijk niet lastig gevallen worden op de vliegveld.
Ik zit nu in de auto met Mo achter de stuur en mijn moeder op de bijrijdersstoel. Maisa en ik zitten achterin in de auto. Ik kijk maar wat naar buiten en langzaam komt Schiphol al in zicht. Ik zucht even diep uit. Ik heb nooit verwacht dat ik op zo'n manier terug zou gaan naar mijn land.
~~ Ongeveer een halfuur later sta ik tussen mijn vrienden en familie. Samira, Dina, Karim, Marcus, Chaima, Karima en ook Yousra zijn gekomen. Karima en Yousra kregen voor deze ene keer een uitzondering en mochten met Dina en Chaima mee om afscheid van mij te nemen. Jammer genoeg zijn meneer en mevrouw Oulai niet meegekomen. Ik zou hun echt heel graag willen zien.
Langzaam neem ik van iedereen om mij heen afscheid. Het verbaasd me dat ik het nog droog hou en nog niet ben gestort in tranen. Ik ben namelijk zo erg slecht in afscheid nemen maar dit zal niet voor altijd zijn. Ik zal iedereen nog terugzien maar voor nu moet ik ervoor zorgen dat ik weer zo snel mogelijk weer normaal kan lopen.
Ik moet nu van de laatste persoon afscheid nemen, namelijk Mounir. Ik zucht even en kijk nar de man die mij totaal in zijn macht heeft. De man die ik mijn hart heb toevertrouwd.
"Let goed op jezelf. Ik kom zo nu en dan weleens langs in sha Allah (met de wil van Allah)." Ik knik als teken dat ik het begrijp. "En nog iets." Zegt Mounir en pakt iets uit zijn zak. Ik kijk er even raar naar.
Hij haalt er dan een schattige ketting uit die een diamant eraan heeft. "Vergeet mij niet mijn diamant." Zegt hij en hij doet de ketting om mijn nek. Het is zo erg prachtig en het ziet er ook echt ontzettend duur uit.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Jou vergeten is gelijk aan vergeten waarom ik nog leef in dit wereld." Zeg ik en pak de hand van Mounir. "Jij moet ook goed voor jezelf zorgen. Ik hou van je." Zeg ik met een glimlach terwijl de tranen in mijn ogen prikken. "Ik zal je altijd blijven noemen in mijn gebeden." Zegt Mounir en drukt vervolgens een kus op mijn voorhoofd.
Ik doe geen eens meer moeite om mijn tranen in te houden. Ik laat ze gewoon stromen en kijk Mounir recht in de ogen aan. "Het komt goed." Fluistert hij bijna onhoorbaar maar ik heb hem luid en duidelijk gehoord. Ik knik naar hem waarna er ook een kleine glimlach ontstaat op zijn gezicht.
Er word dan opgeroepen dat ik alvast moet gaan. Ik zucht even en knik naar de persoon die mij de volledige reis zal bijstaan.
