De 18 jarige Almas, verkracht, mishandeld en uit huis gezet. Niks lijkt goed te gaan tot ze gaat werken als bediende in een enorme huis en voor ruil krijgt ze onderdak en mag ze naar school.
Maar wat als na een jaar de verwende zoon van de oh zo rij...
Pov Mounir "Verdomme!" Schreeuw ik woedend en gooi mijn telefoon op de bank en ga ruw door mijn haren.
"Hoe durft hij haar ook maar aan te raken." Zeg ik knarsetandend.
Ik pak mijn telefoon die op de bank ligt en druk op de naam van Almas
Almas: "Hey Mou-"
Mounir: "Waar ben jij?"
Almas: "Waar is de hoi en hoe gaat gaat?"
Mounir: "Beantwoord mijn verdomme vraag!"
Almas: "Ik ben bij de audities voor de andere rollen."
Mounir: "Waarom lig je niet in bed? Je moet goed rusten!"
Almas: "Ik voel me al veel beter! Wat gaat het jou überhaupt aan?"
Mounir: "Hoe laat ben je klaar?"
Almas: "Het is pas afgelopen om zeven uur."
Mounir: "Ik ga je ophalen, zorg ervoor dat je om sowieso vijf over zeven voor de deur staat. Ik kom je ophalen."
Almas: "Mag ik je even vragen waarom jij zo boos bent?"
Mounir: "Jij gaat mij vertellen wat er is gebeurd tussen jou en Rami in die auditiekamer en je gaat mij vertellen hoe jij Musa kent!"
Almas: "Waarom zou ik je dat vertellen!"
Mounir: "Tot straks Almas. Denk er niet aan dat je mij kan ontlopen, ik zal je hoe dan ook vinden."
Met die woorden hang ik de telefoon op en zet ik mijn telefoon uit. Zij is vast boos nu en gaat mij proberen te bellen.
Pov Almas "Verdomme!" Schreeuw ik wanneer Mounir niet meer opneemt. "Waarom hebben jullie deze keer weer ruzie?" Vraagt Marcus aan mij met een opgetrokken wenkbrauw. "Zullen we straks de medewerkers uit eten meenemen?" Ontwijk de vraag van Marcus. "Ja, is goed. Dat is een goed idee, ik zal het ze meteen laten weten." Gaat Marcus er in mee en loopt dan weer weg en laat mij alleen in de ruimte.
Ik zucht even en denk weer aan al die berichten die viraal gaan op insta, snapchat, facebook en twitter.
Mounir mag het vergeten, ik ga niet met hem mee.
Mijn outfit van vandaag bestaat uit een leren broek, leren laarsjes, een shirt die net een beetje buik laat zien met daaroverheen een vest die over me kont heen komt.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
~~ We hadden wat vroeger de werk afgerond en waren om kwart voor zeven met z'n alle vertrokken naar een leuk restaurantje die wat verderop was.
Het is al om half acht en ik ben Mounir nog steeds niet tegengekomen.
"Waar ben je met je hoofd?" Vraagt Marcus aan mij. "Nee, het is niks. Ga maar door, ik ga even naar de wc." Zeg ik tegen hem en pak mijn tas en ga naar de damestoilet.
Ik doe daar mijn dingetje en breng wat vaseline aan op mijn lippen die ondertussen weer droog zijn.
Ik loop dan de toiletten uit en loop weer terug naar de tafel maar halverwege word ik ruw gepakt bij mijn bovenarm.
Voordat ik ook maar iets kan zeggen of schreeuwen staan we al buiten de restaurant en word ik een auto in geduwd.
Ik kijk wie het is en zie dat het Mounir is. Ik verzet mij niet meer tegen hem en wacht enkel af tot hij ook in de auto komt. Het zou mij toch niet helpen als ik me tegen hem verzette, hij is sterker en hij is boos volgens mij.
"Ik wil niet met jou mee." Zeg ik tegen Mounir wanneer hij achter de stuur zit. "Doe je gordel om." Beantwoord hij mij kil. "Het boeit geen eens wat ik vind hé?" "Daar heb jij gelijk in." "Egoïst." Mompel ik en wil dan uitstappen maar de deuren zijn al op slot. "Doe je gordel om." Zegt Mounir weer tegen mij. "Nee, ik ga niet met jou mee." "Ga jij nog je gordel omdoen of moet ik het doen voor jou?" "Ik zei dat ik niet meega, dus dan ga ik ook niet mee." Zeg ik tegen boos.
Mounir komt opeens naar mij toe buigen en stopt net voor mijn gezicht en kijkt mij recht in de ogen aan. Ik slik even en ben niet meer bij mijn gezonde verstand. "Klik!" Klinkt opeens de slot van de gordel. Mounir gaat dan ook weer terug zitten en doet ook snel zijn gordel om en scheurt weg.
Ik reik uit naar de slot van de gordel maar ik word al snel tegengehouden doordat Mounir een scherpe bocht maak. Ik val bijna op zijn schoot maar de gordel houdt mij tegen. "Haal het uit je hoofd om die gordel uit te doen." "Zet mij af Mounir! Ik wil naar huis! Wallah dit is niet leuk!" Schreeuw ik naar hem. "Wil je mij doof maken ofzo." Zegt Mounir weer terwijl hij geconcentreerd naar de weg kijkt. "Rij langzamer wegmaniak." Zeg ik wat rustiger maar zeker niet met minder woede.
~~ "Waar gaan we naartoe?" Vraag ik als we na een kwartier nog steeds op de snelweg zijn. "Ver weg van mensen." Is het enige wat Mounir zegt. "Wallah hé Mounir. Als je het ook maar in je hoofd haalt om mij iets aan te doen ga ik je niet meer vergeven." Zeg ik knarsetandend. "Het was toen een fout die niet mocht gebeuren. Het spijt me daarvan. Ik ben niet dom genoeg om dezelfde fout te maken en al helemaal niet gek om het te doen bij dezelfde meisje." Zegt Mounir dan kalm maar zijn lichaamsstaal zegt iets heel wat anders.
Zijn kaken spannen zich aan en zijn greep om de stuur versterkt. Ik merk dan ook dat we weer sneller beginnen te rijden. "Je gaat weer te snel." Zeg ik tegen Mounir die mij nog geen seconde heeft aangekeken sinds dat hij is begonnen met rijden.
~~ Na een kwartier komen ik en Mounir aan bij een afgelegen plek. "Ik wil hier weg." Zeg ik terwijl ik mijn angst probeer te verbergen. "Wil je morgen dan weer in de roddelbladen staan met als kop 'Almas Abdul Aziz switcht van boy'." Grapt Mounir. "Nee, ik heb geen fijn gevoel bij deze plek." Zeg ik en voel een rilling over mij heen gaan. "Er gaat je niks gebeuren. Ik bescherm je met mijn leven." Zegt Mounir geruststellend. Ik zucht even opgelucht door zijn bevestiging. Het doet me wat, ik weet niet waarom.
Mounir doet zijn gordel uit en draait zich om naar mij. "Wat gebeurde er precies in de auditiezaal?" Begint hij. "Waarom ben je daar zo erg benieuwd naar?" Vraag ik met fronsende wenkbrauwen aan hem. "Almas, ik wil niet dat je gaat denken dat ik jou wil rond commanderen en dat ik jou altijd graag wil tegen spreken. Ik wil je alleen beschermen, desnoods bescherm ik jou tegen mijn bloedeigen neefje en tegen mezelf. Ik ken Rami, hij is niet zo erg onschuldig als iedereen denkt dat hij. Ik ben niet de beste en ik ben wel zeker de laatste die recht heeft om dat tegen jou te zeggen. Maar ik wil het nu opmaken voor mijn fout." Zegt Mounir heel serieus en pakt dan troostend mijn hand terwijl ik zit te vechten tegen mijn tranen.
"Je maakt mij emotioneel. Dat is niet leuk." Probeer ik zijn vraag af te wimpelen terwijl er een traantje valt. "Ik kan lief zijn hoor." Zegt Mounir dan grappend en veegt mijn traan weg. "Rami kwam zomaar binnen en begon zich te verontschuldigen over wat er gebeurde op het feest. Hij kwam naar mij toe en gaf mij een kus op mijn voorhoofd. Ik ging staan en nam afstand van hem." Zeg ik en neem dan een pauze van een paar seconde en vervolg mijn verhaaltje dan weer. "Hij overbrugde de afstand die ik had gecreëerd en legde zijn armen om mijn middel en fluisterde toen in mijn oor dat-" Voordat ik mijn zin kan afmaken hoor ik een geweerschot afgaan.
Angst giert er door mijn lichaam en ik begin helemaal te trillen. Waar gaat dit allemaal heen? Wordt dit mijn dood? Wat heb ik over mijn hals gehaald ya Allah!
***********************
1329 woorden
Vergeet niet te stemmen!
Geweerschoten...
Best Mistake heb ik offline gehaald en in de plaats van die boek heb ik 'The way it was' geplaatst. Neem een kijkje en voel je gerust om een reactie achter te laten over hoe je het vindt.
