Elizabeth June Smith (H.S) (დასრულებულია)

თავი მეექვსე

→ჰარის თვალთახედვით←
მისი კვნესა კიდევ ჩამესმის სასიამოვნოდ ყურებში.თითოეულ შეხებაზე ტაო აყრიდა და სუნთქვა უხშირდებოდა,საშინლად აღზნებული დამტოვა, თუმცა ვერაფერს დავაძალებდი,ისედაც ძლივს სუნთქავდა. ჩემივე ფიქრებზე ნასიამოვნებს ჩამეღიმა,ეზოში გავიხედე, მაგრამ არ ჩანდა. ნუთუ ქუჩაში გავიდა, სულელი გოგო,სჯობს მალე დაბრუნდეს,მოძებნის ნერვები არ მაქვს.

→ელისაბეტის თვალთახედვით←
როდესაც გონს მოვედი ირგვლივ მიმოვიხედე,როცა სამ, უცხო მამაკაცს მოვკარი თვალი იმ წამსვე წამოხტომა ვცადე, მაგრამ ვერც კი გავინძერი.
-გამიშვით..გთხოვთ.- თვალები ამიცრემლიანდა.
-შენ ელისაბეტ სმიტი ხარ?
-დიახ..
-მაშინ ვერსად გაგიშვებთ.
-ჩემი მეურვე რასაც გინდათ იმას გაგიკეთებთ, ოღონდ გამიშვით,გთხოვთ..- შეშინებული ხმამაღლა ავტირდი.
-ჰენრი სტაილსი?- მხოლოდ თავი დავუქნიე.- ჯანდაბაშიც წასულა,შენ მის გამო ხარ აქ, მაგის გამო დავკარგეთ ყველაზე ძვირფასი საქმე, ამიტომაც უნდა დაისაჯო.
-მერე მე რა შუაში ვარ..მე არაფერი გამიკეთებია.
-ჰენრის საყვარელი ადამიანის ტკვილი, მის ტკივილსაც ნიშნავს, ამიტომაც ჯერ ასე დავიწყებთ.- კაბა ოდნავ ამიწია,რაზეც კივილი დავიწყე.
-ის ხომ ბავშვია..- ვიღაცამ ამოილაპარაკა ამ სამიდან.
-ისეთივე ძუკნაა,როგორიც დედამისი იყო.
-შე,სირო,დედაჩემზე ნორმალურად ილაპაკე!- დავუღრიალე,რაზეც საშინელი ტკივილი ვიგრძენი მუცლის არეში.
-ტყუილად არ მომკვდარან,შენც გინდა მათი ბედი გაიზიარო?
-რა..?
-საყვარელო, ნუთუ არ იცი, რომ შენი მშობლები ჩვენ მოვკალით?
-სკოტ,ბევრს ლაპარაკობ!
-უნდა იცოდეს, როგორც ჩანს საკმარისად არ ეშინია,ყვირილსაც კი ბედავს,ეს ძუკნა!- ისევ ამომარტყა,რაზეც ცხარე ცრემლები ვყარე.
-ამას შენ იზამ.- ვტიროდი, თუმცა ჩემი ხმა არავის ესმოდა,ვიცი, რომ არ აპირებენ ჩემს გაშვებას და რაც შეიძლება მოხდეს..ღმერთო..
-მე რატომ?
-ასე გადაწყდა,მე რიჟები არ აღმაგზნებს,ასე რომ გითმობთ.- როცა ვიღაცის შეხება ვიგრძენი ზიზღით გავხედე,ის ტიპი იყო,წეღან რომ იძახდა ბავშვიაო, მაგრამ ახლა ის აპირებს ჩემთვის ტკივილის მოყენებას.
-გთხოვ..- ამოვისლუკუნე,თუმცა ისევ ტკივილი ვიგრძენი, ამჯერად სახეში.
-უბრალოდ გადით, არ მინდა მიყურებდნენ.
-რა იყო,პრინცესა,გრცხვენია?
-გადით მეთქი!- დაუყცირა მათ, თუმცა შორს არც წასულან..
-გამიშვით..- ძალა გამოცლილმა ამოვილუღლუღე. როცა კაბა მთლიანად ჩამიხსნა ავფართხალდი,ძლიერად გამაკავა და ჩემს ზემოდან მოექცა.
-შენ ხომ ეს არ გინდა..გთხოვ არ გააკეთო..
-ვინ თქვა, რომ არ მინდა?- ამოილაპარაკა და ყელზე მაკოცა,ყვირილი დავიწყე, როდესაც ვიგრძენი,როგორ შემეხო თავისი ბინძური თითებით ვაგინაზე, შიგნით შემისრიალა,რაზეც ხმამაღლა ამოიოხრა.მთელ სხეულზე ვგრძნობდი მის ამაზრზენ ტუჩებს,რაც ცხოცრებას უფრო მაბეზრებდა, რამოდენიმეჯერ დავიყვირე და შველა ვითხოვე, თუმცა არავის ესმოდა ჩემი ხმა ამ სადისტების გარდა.ოდნავ გაიწია და შარვალი ჩაიხსნა,რაზეც სხეული ამიკანკალდა.
-ღმერთო..არა..- ფეხები უხეშად გამაშლევინა და თავისკენ მიმწია. საშინელი ტკივილი ვიგრძენი უკნიდან,ბოლო ხმაზე დავიყვირე.
-მძულხართ...ყველა ინანებთ!
-გაჩუმდი!- კბილებში გამოსცრა მოძალადე ნაბიჭვარმა და ჩემში შემოსვლა გააგრძელა.
-ხმა არ გვესმის..- სხვების სიცილზე უფრო ავტირდი, ბოლომდე ვერ გამეგო ჩემგან რა უნდოდათ.
ტკივილი,ტკივილი და ისევ ტკივილი,ყოველ ჯერზე უხეში ბიძგებით მავსებდა. სიცივეს ვგრძნობ და მთელ სხეულზე ტკივილს.
მალევე ისევ ყველაფერი შავდება, თუმცა გონს მაშინ მოვდივარ, როდესაც ვიღაცას ისევ სადღაც მივყავარ. ძალა არ მაქვს შეწინააღმდეგების, ყველაფერი მტკივა.მიუხედავად იმისა, რომ მორჩა..მაინც ვგრძნობ იმ საზარელ შეხებას. ხელახლა ამიტყდა ტირილი.
-დამთავრდა..ახლა უნდა წახვიდე.- ჩურჩულებს ნაცნობი ხმა და ძირს მაწვენს.
-მძულხარ..
-ვიცი..მეც მძულს საკუთარი თავი.- ლოყაზე ნაზად მატარებს თითებს, ამას ამბობს და უჩინარდება. როცა ვრწმუნდები, რომ მარტო ვარ,თავს ძალას ვატან წამოვდგე.
-კარგად ხართ?- მესმის მოხუცი კაცის ხმა,რომელიც ადგომაში მეხმარება.
-სად ვარ..
-სამხატვრო პარკთან..
-კარგი.. მადლობა.- მას მოვშორდი და კრისის სახლისლენ წავედი,ის ყველაზე ახლოს ცხოვრობს ამ პარკთან. მუხლები საშინლად მიკანკალებს, თუმცა უნდა მივიდე,სახლამდე უნდა მივაღწიო..