Elizabeth June Smith (H.S) (დასრულებულია)

თავი მეთვრამეტე

→ელისაბეტის თვალთახედვით←
მგზავრობისგან დაღლილი,სახლში მისვლისთანავე საწოლზე მივწექი.ჯერ დილის თერთმეტი საათია,გამოძინებას ახლაც შევძლებ.
-პატარავ,უკვე იძინებ?
-მჰ..ჰო,ვითიშები.
-ვიფიქრე რამეს შევჭამდით.
-ჰარი..გთხოვ, მოგვიანებით.
-კარგი,მაშინ მეც დავწვები.- ვეღარაფერი ვუთხარი. ძილბურანსა და უაზრო ფიქრში მალევე ჩამეძინა.

***
თვალების გახელის შემდეგ პირველი ფანჯრისკენ ვიხედები,ვატყობ რომ ჯერ კიდევ დღეა. იმასაც ვხვდები დიდი ხანი მეძინა,თავი მტკივა და ისევ მოთენთილი ვარ.დიდი სიზარმაცის მიუხედავად ფეხზე წამოვდექი და ოთახიდან გავედი.
-ჰარი..- ხმამაღლა ამოვილაპარაკე კიბეებზე ჩასვლისას.
-აქ ვარ.- მისაღებ ოთახში შევედი, რაღაც ჩამოვარდნილ თაროს ასწორებდა. მასთან მივედი და უკნიდან ჩავეხუტე.
-როგორ გეძინა?
-რა ვიცი..ჯერ კიდევ მძინავს მგონი.
-მოთენთილი ხარ?
-კი..
-გშია?
-აუ,ჯერ არა.
-როგორი გაწეწილი ხარ.- ჩაიცინა,როცა ჩემკენ მობრუნდა,თმა გამისწორა და ნიკაპზე მომკიდა თითები, შემდეგ კი ნაზად მაკოცა ტუჩებზე.
-შხაპი მჭირდება..
-მოიწესრიგე თავი, მანამდე მე მაღაზიაში წავალ,რამეს ვიყიდი.
-მარტო მტოვებ?
-ნუ გეშინია,მალე მოვალ.
-ჰარი..
-კარს ჩავკეტავ, კარგი?
-ოჰ.. კარგი.- კიდევ ერთხელ მაკოცა და გავიდა, კარი თავისი გასაღებით ჩაკეტა. სააბაზანოში გავედი და მეც გადავკეტე კარი.
შხაპი მართლაც რომ ყოველგვარ დაღლილობას შველის. ჩემი ოთახი,სააბაზანო, ყველაფერი მომნატრებია,ამას კი ახლა მივხვდი. ცოტა უცნაური გრძნობაა, მხოლოდ ერთი თვით ვიყავი წასული, თუმცა უკან დაბრუნებისას სულ სხვანაირი შეგრძნება მაქვს, თითქოს მეტად დიდი ხანი არ ვყოფილვარ აქ.
ახლა ჰენრის ვეღარ ვნახავ ახალ წლამდე, იქამდე რანაირად გავძლებ..საშინელებაა.
ჯულიას დახვედრა ძალიან გამიხარდა,ეგ გოგო მომწონს,საყვარელი და გამგებია.
კარზე კაკუნის ხმამ გამომიყვანა ფიქრებიდან.
-ხომ კარგად ხარ?- ჰარია,ასე მალე დაბრუნდა?
-ჰო,გამოვალ მალე.- გავძახე და ონკანი გადავკეტე.
პირსახოცი მოვიხვიე სხეულზე და კარი გავაღე,იქვე იდგა მომღიმარი.
-გამოფხიზლდი?
-ჰო, სასიამოვნო იყო შხაპი..
-ნამცხვარი გიყიდე.
-მადლობა..-ლოყაზე ვაკოცე და ოთახში შევირბინე ტანზე ჩასაცმელად.
-ჰენრის დაურეკე?- როცა უკან გამომყვა ვკითხე.
-კი,სანამ გეძინა.
-კარგია, ხვალ იმედია კრისს ეცლება, რომ ვნახო,დევიდიც ალბათ ჩამოსული იქნება.
-არ გინდა შენი მეგობარი,დევიდი გამაცნო?
-როგორ გაგაცნო?
-არ ვიცი.
-ასე ძალიან რატომ გინდა მისი გაცნობა?
-უბრალოდ მაინტერესებს.
-ხომ არ ეჭვიანობ?
-ჩემი ეჭვიანობა ასეთი მარტივი არაა, შენს მიმართ რაიმე სერიოზული გრძნობა რომ მქონდეს კიდევ შეიძლება მეეჭვიანა.
-რა..?- დაბნეულმა გავხედე.
-რა?- მანაც გაიმეორა.
-არც მე მიყვარხარ, მაგრამ ასე უხეშად თქმა რა საჭირო იყო,შეგეძლო უბრალოდ ხუმრობაში გაგეტარებინა.- ამოვიოხრე და ზურგით დავუდექი,ბიუსჰალეტის გარეშე გადმოვიცვი მაისური და საცვლის ზემოდან თხელი შორტი ჩავიცვი.
-ქვემოთ დაგელოდები, ვჭამოთ.- მხოლოდ ეს თქვა და გავიდა. მალევე მეც ჩავედი. უკვე გაჭრილი ჰქონდა ნამცხვარი, თუმცა უჩემოდ არ დაუწყია. დიდი ნაჭერი გადმოვიღე და ჭამა დავიწყე.
-ხვალ შეიძლება ჩემი ერთი პარტნიორი მოვიდეს, მაინტერესებს,რომელ საათზე დაბრუნდები სახლში.
-ისიც არ ვიცი გავალ თუ არა სადმე.
-კარგი.- ამოილაპარაკა. მის მზერას ჯერ კიდევ ვგრძნობ, ვეღარ მოვითმინე და თვალი თვალში გავუსწორე.
-რამე მოხდა?
-არაფერი, უბრალოდ ჩავფიქრდი. შემდეგ კვირას ექიმთან უნდა მიგიყვანო,ჰენრიმ მთხოვა ხელახლა გასინჯვაზე მიმეყვანე.
-კარგი.
-გამიბრაზდი?
-არა,საიდან მოიტანე?
-უბრალოდ უცნაურად მესაუბრები.
-ჯერ კიდევ დაღლილად ვგრძნობ თავს და არ ვარ ხასიათზე.- მეტი არაფერი უთქვამს,მეც მშვიდად გავაგრძელე ჩემი წილის მირთმევა.
დასრულებისას ჰარიმ თეფში ნიჟარაში ჩადო და გავიდა, ონკანი მოვიშვი და რეცხვა დავიწყე, მხოლოდ ორი თეფშია, თუმცა არ მინდა ასე დავტოვო.
მაგიდიდან პატარა ნამცხვრის ნაფშვენების გადაწმენდისას ვიგრძენი,როგორ მომეხვია უკნიდან ჰარი.
-მე ხომ ვიცი, რომ ჩემი პატარა ნაწყენია..ნუთუ შემიძლია ამის ასე დატოვება?- ყურთან მიჩურჩულა,მისკენ მივტრიალდი, მომღიმარი იყურებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან გამიჭირდა ორი წამის წინ ენით დასველებულ ტუჩებზე არ შევხებოდი მისგან გავიწიე და ხელები გადავიბანე.
-რატომ ეწინააღმდეგები საკუთარ თავს,ხომ ვიცი რომ ცდუნებას ვერ უძლებ.
-რატომ გგონია რომ ჩემზე ზეგავლენა გაგაჩნია?
-არ მგონია, უბრალოდ ვიცი,შენ ხომ გიჭირს შეწინააღმდეგება ჩემს ტუჩებთან.
-და იქნებ პირიქით, ეს მე მაქვს შენზე ამხელა ზეგავლენა, რადგანაც თავად ხარ ზედმეტად ჩემზე გადმორთული,სხვაზე ვეღარც კი ფიქრობ..სად არის ახლა ნიკოლი?- წამიერად დადუმდა,რაღაცის თქმა დააპირა,თუმცა მისკენ მივიწიე და ტუჩებზე ავაფარე ხელი.-ჩშშ.. ვიცი რომ მართალი ვარ, ახლა კი ამას დაგიმტკიცებ.- ხელით ნაზად ვუბიძგე,იმ წამსვე უკან დაიხია და მაგიდას მიეყრდნო. ფეხის წვერებზე ავიწიე და მხოლოდ ერთი,პაწია კოცნა დავუტოვე ტუჩებზე,გამოწევისას შევნიშნე,როგორ ჰქონდა გამობზეკილი წინ,რაზეც ცალყბად ჩამეღიმა. ჯერ კიდევ გაურკვევლობაშია,მის გონს მოსაყვანად და ჭკუის სასწავლებლად კიდევ ძალიან ნელა დავიხარე დაბლა და მუხლებზე დავდექი მის წინ.
-მამიკომ არ იცის რა შეუძლია თავის პატარას, ამიტომაც ახლა გაიგებს.- ნელა ავაყოლე თვალი და ავხდე,თან შარვლის შესაკრავი გავუხსენი, შევნიშნე სუნქვა გაუხშირდა.შარვალი საცვასთან ერთად ქვემოთ ჩავწიე,პენისზე ნაზად შევეხე და პირველივე მოქმედებაზე პირში მოვითავსე. ეგრევე ხმამაღლა ამოისუნთქა, თითქოს დიდი ხნის ყვინთვის შემდეგ ისევ ჩაისუნთქა ჰაერი და გონს მოეგო.თმაში შემისრიალა თითები.
-ჯანდაბა..აჰ..- ბოხი და ოდნავ ჩახლეჩილი ხმით ამოიკვნესა,თავი კი უკან გადასწია,მის თითოეულ მოქმედებაზე დაკვირვება გამიჭირდა, ამიტომაც მხოლოდ მისი სიამოვნება დავიწყე. პირში მოთავსებულ ერექციას ენას წრიული მოძრაობით ვუსვამდი, შიგადაშიგ ძლიერად ვწოვ,რის გამოც სველ თმაზე მქაჩავს.
-მამიკო,მითხარი რომ შენთვის ერთადერთი ვარ.
-რა..- ამოიკვნესა და გამომხედა,სახე ავწიე და ხელით განვაგრძე მოქმედება.
-მითხარი რომ ჩემს შეხებაზე გიჟდები.. შეიძლება ბევრ საკითხში გამოცდილი არც კი ვარ, მაგრამ მაინც ვჯობივარ შენს სხვა ქალებს!
-პატარავ..- ტუჩზე იკბინა. ენა გადავატარე მთელ ზოლზე,რაზეც პირი დიდზე გააღო.- ისინი ვერც კი შეგედრებიან..
-მჰ..- ნასიამოვნებმა ამოვიკნავლე და ისევ პირში მოვითავსე. ვგრძნობდი მის სისველესაც და ახშირებულ სუნთქვას. თავი ისევ გავწიე და საკუთარ ქუსლებზე მსუბუქად ჩამოვჯექი მუხლებზე დგომისას.
-მამიკო..- ამოვიკვნესე და ავხედე,მის დასანახად სველ ტუჩებზე გადავიტარე ცერა თითი და გავლოკე, არ ვიცი ეს რატომ გავაკეთე, თუმცა ამაზეც ტუჩზე იკბინა.- იცი.. ძალიან მოთენთილი ვარ,თავბრუ მეხვევა და უმჯობესია დავწვე.- ფეხზე წამოვდექი,რაზეც გაოგნებულმა გამომხედა, ვერაფერი თქვა. გასვლისას გავხედე,სახეზე უკმაყოფილება და განრისხება ეტყობოდა.ხოდა ასე,ჰარი,ღირსი ხარ საკუთარი მწარე ენის გამო.
ოთახში მთლიანად ათრთოლებული გავედი, რადგანაც საცვლის შიგნიდან საშინელ სისველეს ვგრძნობ იქიდან მოყოლებული,რაც შარვალი ჩავხადე. საკუთარი თავით ვამაყობ, რადგანაც ცდუნებას ბოლომდე არ დავნებდი,მისი კვნესა იმდენად დამყოლია.. ღმერთო,ამ წამს ერთადერთი,რაც მინდა ძილია.. უფრო სწორად ერთ-ერთი, რადგანაც ამის გარეშე მთელი ღამე ვერ მოვისვენებ.
საწოლში დავწექი,თვალების დახუჭვისთანავე მომხდარი სცენა დამიდგა თვალწინ. ეს ისეთი კარგი იყო,მისი სახე არასდროს დამავიწყდება.