Payidar ~Mahalle Klasiği

37.bölüm

Derin...

Melis ve abimi öyle görünce ağzımdan bir anda çıkmıştı. Burakta tam gelecek zamanı bulmuştu.

Ah rezillik diz boyu.

Tamam aramızda birşeylerin filizlendiğinin farkındayım ama daha ona seslenirken bile ismiyle hitap etmemiştim.

Sahi ona en son zorla abi diyeli kaç yıl olmuştu ?

Sanırım altı yıl.

Onu görmeden koskoca dört yıl nasıl geçmişti?

Kâbus gibi.

Hergün daha fazla tükenmemişmiydim. Her gece ağlayarak uykuya dalmamışmıydım.
Hergün bugün belki arar ya da gelir umuduyla güne başlamamışmıydım.

Benim yıllarca içimde yaşadığım durumdan ne onun ne başka birinin haberi vardı.

Bulunduğum balkonun kapısı açılsa da tepki veremedim. Bir kaç adım sonra ensemde nefes hissettim. Arkamdaki beden elleri belimi sarmış karnımın üzerinde iki elini birleştirdi. Burnu saçlarıma dayalı öylece dakikalarca durduk.

Ağladığımı onun gibi ben de hıçkırdığımda anladım. Yönümü kendine çevirmek istese de ellerinin üzerine ellerimi koyup durdurdum. Yüzüne bakarsam anlatamazdım.

Gözlerinin içine baka baka acımı anlatamazdım.

"Ağlama."

Sesi boğuk çıktı. Burnumu çektim. Ben anlatana kadar anlat artık demediği için o kadar minnettardım ki.

"Yıllardır... Yıllardır ben bu haldeyim. Şu kalbim senin için atmaya başladığı her günüm, her gecem ,her gündüzüm.
Dedim kızım saçmalama gelip geçici heves. Ama öyle olmadı. Ilk annem, babam hayatimdan gitti. Sonra yurtdışına sen. Gelmeni bırak belki arar da sesini duyarım nasıl olduğunu bilsem yeter dedim kendi kendime. Aramadın. Abimin her telefonu çaldığında o telefonun karşısında kısıkta olsa senin sesini duyarım dedim. Toplasan dört yıl icin de üç bilemedin dört kere duyabildim. Ben bunun mutluluğuyla o geceler huzurlu uyudum. Sonra sınav yılım geldi çattı sırf sen tıp okudun diye tıp okudum. Yurtdışında bir proje olur da belki karşılaşırız diye okulun en iyisi olmakla çabaladım. Başardımda.  Bana senin okulundan teklif geldi. Ama sen geldin. Kimsenin bilmediği Derin bu işte."

Konuşmaya başladığım an kolları sıklaştı. Kafasını boynuma gömdü. Zor da olsa ağlamalı durdurdum. Islanmış yüzümü sildim.

"Bana neden söylemedin? Bunları yaşamak zorunda değildin. Sana geç kaldığım için affet beni."

Kolumdan tutup çevirince bu sefer zorluk çıkartmadan ona doğru döndüm. Alnını alnıma dayadı. Kaç yıldır bu anın hayalini kuruyordum ben?

Dudaklarıma değen sıcak dudakla baştan aşağı titredim. Burak o an beni tutmuyor olsa yere yığılırdım. Ayaklarım beni taşımıyordu Burak beni ayakta tutuyordu.

Öpmedi beni. Öylece dudakları dudaklarımda bekledi. Geri çekilip bana sarıldı.

"Geldiğim andan beri farklıydın. Eski bıraktığım Derin değildin. Yüzü gülen kızın gülümsemeleri hep buruktu. Senin ufacık tek bir hareketin bile beni sana bağlamaya yetti. Kalbim senin için atmaya başladığında dedim ki bu kız benim. Bu kız benim sebebim. Bu kız benim sonum. Çünkü ben sana aşık oldum be kızım. Bana olan aşkın için yıllarca acı çektirdiğim için özür dilerim."

Şakaklarıma öpücük kondurunca kendime geldim. Ne dedi o?

Aşk dedi sonum dedi sensin dedi.

Kollarından çıktım. Ilk defa gözlerine bu kadar yakından baktım.

"Sen bunları bana acıdığı-"

Sözümü kesen dudakları oldu. Bu sefer sadece dudakları dudaklarımda değmedi. Her hareketinde alev aldım. Öpüşünde şefkat vardı, sevgi vardı.

Burak doğru söylüyordu.

Beceriksizce karşılık verdim. O benim ilkimdi. Herşeyde olduğu gibi. Geri çekilip bu sefer alnıma buse kondurdu.

"Derin."

Sesim çıkmadı. Ağlamaktan istesemde çıkaramadım sesimi. Onu duyduğumu bilsin diye avcumu sakallarına yaslayıp okşadım.

"Meleğim benimle evlenir misin?"

Elim cümlesini tamamlar tamamlamaz donup kaldı. Bugün kalbim kaç kere daha böyle duracaktı.

Burak evlilik mi dedi?

nE¿

Bayılmadan önce duyduğum son şey sevdiğim adamın bana seslenişiydi.

Hobaaa!

Yeni çiftimiz biraz hızlı çıktı sanki 😋

Bu aralar duyguları zirvelerde yaşıyorum yazarken bir an ağladığımı fark ettim🥺

Kısa bir bölüm oldu🙏

Nasıl buldunuz yeni çiftimizi?

Sizleri seviyorum 🤗❤